រាជធានីភ្នំពេញ ៖ កោះដាច់ធ្លាប់មានប្រជាពលរដ្ឋ៦០ភាគរយ ប្រកបរបតម្បាញហូល ផាមួង ស៊ឹង ជាមុខរបរចិញ្ចឹមជីវិតតពីជីដូនជីតាមក ។ ប៉ុន្តែមុខរបរតម្បាញនាពេលនេះប្រឈម និងការធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំង…
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ កោះដាច់ធ្លាប់មានប្រជាពលរដ្ឋ៦០ភាគរយ ប្រកបរបតម្បាញហូល ផាមួង ស៊ឹង ជាមុខរបរចិញ្ចឹមជីវិតតពីជីដូនជីតាមក ។ ប៉ុន្តែមុខរបរតម្បាញនាពេលនេះប្រឈម និងការធ្លាក់ចុះយ៉ាងខ្លាំង ។ ហេតុផលសម្រាប់ការធ្លាក់ចុះរួមមានការងារទាមទារភាពអត់ធ្មត់ ការវាយលុករបស់ផលិតផលមកពីក្រៅប្រទេស និងការនិយមទៅធ្វើការតាមរោងចក្រក្នុងចំណោមមនុស្សវ័យក្មេងនាសម័យនេះ ។
ទន្ទឹមនឹងរវល់តម្បាញហូលនោះ លោកស្រី កឹម យ៉ន អាយុ៦០ឆ្នាំ រស់នៅភូមិកោះដាច់ សង្កាត់កោះដាច់ បាននិយាយថា តម្បាញហូលផាមួង កំពុងតែខិតទៅរកការបាត់បង់ ។ ចំណែកអ្នកត្បាញវិញក៏មានការធ្លាក់ចុះផងដែរ ។ លោកស្រីកឹម យ៉ន និយាយបណ្តើរទាំងដកដង្ហើមធំៗថា ៖ កូនស្រីខ្មែរដែលពេញវ័យនាពេលបច្ចុប្បន្នគេមិនចូលចិត្តមុខរបរតម្បាញនេះទេ ព្រោះក្នុងការតម្បាញហូល ផាមួង វាទាមទារភាពអត់ធ្មត់ខ្លាំងណាស់ និងព្យាយាមយកចិត្តទុកដាក់ និងផ្ចិតផ្ចង់ទើបបានហូលផាមួងមួយក្បិនៗ ។
សម័យនេះមិនថា ក្មេងស្រី ក្មេងប្រុសនោះទេ គេនាំគ្នាទៅធ្វើការតាមរោងចក្រព្រោះស្រួលបានលុយមកចាយ ។ និយាយនេះមិនមែនមានន័យថា មួយសង្កាត់កោះដាច់គ្មានក្មេងស្រីពេញវ័យចាប់យកមុខរបរតម្បាញនោះទេ ។ វាមានដែរ តែភាគតិចប៉ុណ្ណោះ ។ នៅកោះដាច់បច្ចុប្បន្ននេះប្រពៃណីមួយដែលខ្មែរយើងកំពុងបាត់បង់នៅបច្ចុប្បន្ននេះ គឺការត្បាញ អន្លូញ និងផាមួងជរជើង ។ យើងឃើញនៅសល់តែការត្បាញ ហួល ផាមួងលាត ផាមួងបន្តក់ សារុងសូត្រ កន្សែងសូត្រ និងសារបាប់ តែប៉ុណ្ណោះ ។
រីឯតម្លៃមានការធ្លាក់ចុះច្រើនហើយឈ្មួញមកទិញ គឺតម្លៃនៅលើមាត់ឈ្មួញថា ប៉ុណ្ណោះ ។ ប្រជាពលរដ្ឋនាពេលនេះនាំគ្នាតម្បាញតែផាមួងលាត និងផាមួងបន្តក់ ព្រោះវាស្រួលលក់ចេញ គឺមួយក្បិនតម្លៃ៧៥ដុល្លារ បើហូលវិញវាមានតម្លៃខ្ពស់ដើមទុនច្រើន ។
អ្នកស្រីសូរ សំអាន អាយុ៣៨ឆ្នាំ អ្នកស្រុកភូមិកោះតូច ឃុំកោះឧញ៉ាតី ស្រុកខ្សាច់កណ្តាល ខេត្ត កណ្តាល ដែលកំពុងអង្គុយយត្បាញនៅក្រោមផ្ទះ របស់គាត់នោះក៏បានបញ្ចេញអារម្មណ៍ព្រួយបារម្ភដូចគ្នាអំពីមុខរបរតម្បាញនៅកោះខ្សាច់ ។ គាត់បាននិយយាយថា មុខរបរតម្បាញនេះជាការងារមួយលំបាកណាស់ ។ ការត្បាញផាមួយក្បាលពេលខ្លះស៊ីពេលរហូតដល់១០ថ្ងៃក៏មាន ។
ចំណែកការប្រកួតប្រជែងក៏កាន់តែមានខ្លាំងឡើង ដោយសារតែផលិតផលពីក្រៅប្រទេស ។ ក្រណាត់ផាមួង ឬសឹងដែលហូរចូលមកពីក្រៅប្រទេសមានតម្លៃធូរថ្លៃជាងហូលខ្មែរ ។ ប៉ុន្តែ ហូល និងផាមួយខែ្មរមានភាពថ្លៃថ្នូរ និងប្រណីតភាពជាងដោយសារការធ្វើពីដៃយ៉ាងយកចិត្តទុកដាក់ ។
អ្នកស្រីមានការព្រួយបារម្មជាខ្លាំង ហើយមិនចង់ឲ្យបាត់បង់របរតម្បាញនោះទេ ។ អ្នកស្រីស្នើឲ្យអាជ្ញាមូលដ្ឋានមានការចាប់អារម្មណ៍ និងយកចិត្តទុកដាក់បង្កើតជាសហគមន៍មួយ ដើម្បីរក្សាតម្លៃការលក់ចេញហួលផាមួង ។ បើមិនដូច្នោះថ្ងៃណាមួយនៅលើកោះដាច់ក៏ដូចជា កោះតូចឃុំឧញ៉ាតីលែងឮសម្លេងបោះត្រល់ទៀតហើយ ៕ កែសម្រួលដោយ ៖ សុឃាក់
ចែករំលែកព័តមាននេះ