ខេត្តបាត់ដំបង៖ «ពពុះពេជ្រចិន្តា ឬជ្រោះពេជ្រចិន្តា» គឺជាឈ្មោះ«រមណីដ្ឋានធម្មជាតិ»ដ៏ស្រស់បំព្រងមួយកន្លែង ដែលមានប្រវត្តិយូរលង់ណាស់មកហើយ និងល្បីល្បាញបំផុតនៅចន្លោះទសវត្សឆ្នាំ៦០ ដល់ទសវត្សឆ្នាំ៩០ ។ តែបច្ចុប្បន្នរមណីដ្ឋានប្រវត្តិសាស្ត្រមួយនេះ ហាក់បានកប់បាត់ស្ងាត់ឈឹងនៅក្នុងដីចំការរបស់ក្រុមហ៊ុនឯកជនមួយ…
ខេត្តបាត់ដំបង៖ «ពពុះពេជ្រចិន្តា ឬជ្រោះពេជ្រចិន្តា» គឺជាឈ្មោះ«រមណីដ្ឋានធម្មជាតិ»ដ៏ស្រស់បំព្រងមួយកន្លែង ដែលមានប្រវត្តិយូរលង់ណាស់មកហើយ និងល្បីល្បាញបំផុតនៅចន្លោះទសវត្សឆ្នាំ៦០ ដល់ទសវត្សឆ្នាំ៩០ ។ តែបច្ចុប្បន្នរមណីដ្ឋានប្រវត្តិសាស្ត្រមួយនេះ ហាក់បានកប់បាត់ស្ងាត់ឈឹងនៅក្នុងដីចំការរបស់ក្រុមហ៊ុនឯកជនមួយ បើទោះជាម្ចាស់ចំការនេះ បានប្រឹងប្រែងកែច្នៃឱ្យមានសោភ័ណភាពក្ដី ក៏មិនអាចទាក់ទាញភ្នែកភ្ញៀវទេសចរឱ្យចាប់អារម្មណ៍ ដូចកាលពីសម័យដើមដែរ ។ រមណីដ្ឋាន«ពពុះពេជ្រចិន្តា ឬ ជ្រោះពេជ្រចិត្តា»ដ៏ល្បីមួយនេះ ស្ថិតនៅតាមដងស្ទឹងសង្កែ នៅក្នុងភូមិជាមន្ត្រី ឃុំត្រែង ស្រុករតនមណ្ឌល។
ភ្ញៀវទេសចរដែលចង់ទៅទស្សនា ឬចង់ហែលទឹកដ៏សែនត្រជាក់នៅរមណីដ្ឋាននេះ អាចធ្វើដំណើរដោយយានយន្ត តាមផ្លូវជាតិលេខ៥៧ ដែលមានចម្ងាយពីទីរួមខេត្តបាត់ដំបងប្រមាណជាង៤៥គ.ម យើងនឹងបានឃើញស្លាកសញ្ញាបង្ហាញផ្លូវរមណីដ្ឋាន«ពពុះពេជ្រចិន្តា»នេះនៅភូមិជាមន្ត្រី ។ ប៉ុន្តែយើងនឹងត្រូវបន្តដំណើរចុះតាមដងផ្លូវលំតូចមួយ នៅខាងឆ្វេងដៃដែលមានចម្ងាយប្រហែល២គ.មទៀត ទើបទៅដល់រមណីដ្ឋាននោះ ។ នៅតាមដងផ្លូវចូលទៅកាន់រមណីដ្ឋានមួយនេះ ហាក់មានសភាពស្ងាត់ជ្រងំណាស់ ។
គេឃើញមានតែព្រៃដុះទ្រប់ទ្រុល និងដំណាំហូបផ្លែបន្តិចបន្ទូច ជាមួយនិងលំនៅឋានពលរដ្ឋប៉ុន្មានខ្នងប៉ុណ្ណោះ ដែលសាងសង់រកេតរកូតអមសងខាងផ្លូវលំដ៏តូចចង្អៀតនេះ ។ យូរៗម្ដង ទើបគេប្រទះអ្នកដំណើរឆ្លងកាត់ទីនោះ តែពួកគេមិនមែនជាភ្ញៀវទេសចរទេ ។ នេះបើតាមអ្នកភូមិនៅទីនោះបាននិយាយប្រាប់ ។ អ្នកភូមិនិយាយថា រមណីដ្ឋាន«ពពុះពេជ្រចិន្តា» ត្រូវបានអ្នកគ្រប់គ្រងបិទទ្វារច្រើនឆ្នាំហើយ តែយ៉ាងណាយូរៗម្ដង គេឃើញមានមនុស្សតិចតួចបំផុត ចូលទៅលេងទៅនោះ ។
បើតាមអាជ្ញាធរបានឲ្យដឹងថា កាលពីដើមឡើយតំបន់ទេសចរណ៍ធម្មជាតិ ដែលមានប្រវត្តិយូរលង់មួយនេះ ស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់រដ្ឋ ហើយបានបើកជាសាធារណៈឲ្យភ្ញៀវទេសចរគ្រប់ជាតិសាសន៍ចូលទៅលេងកម្សាន្ត ។ ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្នរមណីដ្ឋានមួយនេះ ត្រូវបានហ៊ុមព័ទ្ធទៅដោយដីចំការរបស់ក្រុមហ៊ុនឯកជនមួយអស់រយៈពេលច្រើនឆ្នាំកន្លងមកហើយ ដែលមានម្ចាស់ឈ្មោះឃួន គីន អាយុ៥៩ឆ្នាំ រស់នៅរាជធានីភ្នំពេញ ។
មន្ត្រីមូលដ្ឋានបានឲ្យដឹងទៀតថា បន្ទាប់ពីបានកាន់កាប់ ក្រុមហ៊ុននេះបានប្រឹងប្រែងកែច្នៃលំអ ដោយមានសង់តូបសម្រាប់ភ្ញៀវអង្គុយលេង សង់រូបចម្លាក់សត្វនានា ដាក់លំអសួនច្បារ រួមទាំងដាំដំណាំយុទ្ធសាស្ត្រនានាផង ដើម្បីឲ្យមានសោភ័ណភាពនៅប្របមាត់ស្ទឹង នៃកន្លែងរមណីដ្ឋាននេះ។ ប៉ុន្តែគម្រោងនេះ ហាក់ទទួលបានផ្លែផ្កាត្រឹមរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ ស្រាប់តែដួលរលំស្ងាត់ឈឹងទៅវិញភ្លាមរំពេចរហូតដល់សព្វថ្ងៃ ហើយថៅកែក៏សម្រេចបិទទ្វារទេសចរណ៍តែម្ដង។
តាមការពិនិត្យលើស្ថានភាពជាក់ស្ដែងនៃតំបន់រមណីដ្ឋាន «ពពុះពេជ្រចិន្តា» នៅពេលនេះ មើលទៅហាក់ស្រងូតស្រងាត់ គួរឱ្យអនិច្ចារបំផុតក្នុងស្ថានភាពស្ងាត់ជ្រងំ ដែលមិនស័ក្តិសមនឹងកេរ្តិ៍ឈ្មោះបោះសម្លេង កាលពីអំឡុងសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយម និងតាមរយៈសំនៀងដ៏ក្រអួនក្រអៅរបស់អ្នកនាងរស់ សេរីសុទ្ធា ទាល់តែសោះ ។ គេឃើញមានតែសំណល់ទីតាំង និងរូបចម្លាក់សត្វព្រៃគ្មានវិញ្ញាណ ឈរព្រោងព្រាតបង្ហាញរាងនៅលើវាលស្មៅខៀវស្រងាត់ លាយឡំនឹងសម្លេងទឹកហូរដ៏គគ្រាំងល្វើយៗលើផ្ទាំងថ្មដានៅក្នុងស្ទឹងនៃពពុះពេជ្រចិន្តា ដែលបាត់ម្ចាស់ការអស់រយៈពេលច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ។
បើតាមប្រវត្តិដែលបានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅ«ផែនការអភិវឌ្ឍន៍ និងការការពារតំបន់ទេសចរណ៍សំខាន់ៗនៅក្នុងខេត្តបាត់ដំបង» ដែលបោះពុម្ពដោយអាជ្ញាធរនៃខេត្តនេះ កាលពីឆ្នាំ២០០៨ កន្លងទៅ បានឲ្យដឹងថា រមណីដ្ឋាន«ពពុះពេជ្រចិន្តា»នេះ គឺជារមណីដ្ឋានធម្មជាតិ ដែលមានប្រវត្តិយូរលង់ណាស់មកហើយ ។ នៅក្នុងទសវត្សឆ្នាំ៦០ មានបទចម្រៀងជាច្រើនបទ ដែលបាននិពន្ធឡើងទាក់ទងនឹងពពុះពេជ្រចិន្តា។ ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្ន«ពពុះពេជ្រចិន្តា»នេះ ជារមណីដ្ឋាន«កែច្នៃ» ដែលអាជ្ញាធរអះអាងថា កែលំអឲ្យកាន់តែមានភាពទាក់ទាញថែមទៀត សម្រាប់ការកំសាន្តរបស់ភ្ញៀវទេសចរណ៏ ដែលរៀបចំដោយក្រុមហ៊ុនឯកជនមួយ។
នៅក្នុងទសវត្សឆ្នាំ៦០គេមិនដឹងថា «ពពុះពេជ្រចិន្តា» នេះគឺជាឈ្មោះជាក់លាក់ នៃរមណីដ្ឋានធម្មជាតិដ៏ចំណាស់មួយនេះ ឬបែបណានោះទេ ។ ប៉ុន្តែបើយោងលើខ្លឹមសារនៃបទចម្រៀង ដែលពិពណ៌នា ដោយអ្នកនិពន្ធជើងចាស់ «កវីម្ចាស់ស្ទឹងសង្កែ លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន» បានដាក់ឈ្មោះរមណីដ្ឋានធម្មជាតិនេះ ក្នុងសម័យនោះថា «ជ្រោះពេជ្រចិន្តា»។ លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន បានសរសេរពិពណ៌នាយ៉ាងអន្លង់អន្លូចអំពីទិដ្ឋភាព នៃជ្រោះពេជ្រចិន្តា ចារទុកនៅក្នុងសៀវភៅ«កំណាព្យស្នេហ៍មាស» របស់លោក តាមរយៈបទចម្រៀងមនោសច្ចេតនាដ៏អន្លង់អន្លូចមួយ ដែលបកស្រាយដោយអ្នកស្រី រស់ សេរីសុទ្ធា គឺបទ«ជ្រោះពេជ្រចិន្តា» នេះឯង។
លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន ហាក់បានបង្ហាញពីអារម្មណ៍ភ្ញាក់ផ្អើលយ៉ាងខ្លាំង នៅពេលលោកបានទៅឃើញសម្រស់ព្រៃព្រឹក្សា និងផ្ទាំងថ្មដានៅបាតស្ទឹងនៃជ្រោះពេជ្រចិន្តា ជាលើកដំបូងជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់លោក ។ នេះបើយោងលើសំណេររបស់លោកនៅក្នុងសៀងភៅ«កំណាព្យស្នេហ៍មាស»។ ទំនងដោយសារតែទិដ្ឋភាពដ៏ល្អត្រកាលគ្រប់បែបយ៉ាងពីធម្មជាតិ នៃជ្រោះពេជ្រចិន្តា នេះហើយ ទើបធ្វើឲ្យ «កវីម្ចាស់ស្ទឹងសង្កែ» រូបនេះ ជំពាក់ចិត្តដិតអារម្មណ៍ដកមិនរួច រហូតលាន់មាត់អ៊ូតសរសើរថា«ខ្ញុំបានឃើញជ្រោះពេជ្រចិន្តា.. ក៏នឹកអរគុណដល់ធ្មជាតិ ដែលចេះរចនាដងព្រៃនោះ..ឲ្យទៅជារមណីដ្ឋានមួយប្រកបដោយសោភ័ណភាព សែនស្រងេះស្រងោចខ្លោចផ្សា..»។ ទំនងដោយសារតែអារម្មណ៍ឈ្លក់នឹងសម្រស់ជ្រោះពេជ្រចិន្តា នេះហើយ ទើបធ្វើលោកបង្ខំចិត្តលើកប៉ាកាទឹកខ្មៅពិពណ៌នាជាទំនប់ចម្រៀងយ៉ាងពិីរោះរណ្ដំ គឺបទ
«ជ្រោះពេជ្រចិន្តា»។ លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន បានប្រាប់អំពីមូលហេតុថា «ខ្ញុំបានសរសេរបទចម្រៀងនេះ ដើម្បីរំលឹកដល់រមណីដ្ឋានទេសចរណ៏មួយនៅខេត្តបាត់ដំបង តាមផ្លូវនៅស្រុករតនមណ្ឌល ដែលឆ្ពោះទៅប៉ៃលិន»។
អ្នកនិពន្ធដ៏សំបូរបែបរូបនេះ បានបញ្ជាក់ថា «ដោយសារលំអរបស់ទីនោះ បានចាក់ធ្លុះមុតជ្រៅទៅក្នុងក្រអៅបេះដូងអ្នកទេសចរណ៍ជាច្រើននោះហើយ ទើបខ្ញុំប្រសិទ្ធនាមបទនេះថា ជ្រោះពេជ្រចិន្តា និងបានប្រគល់ឲ្យអ្នកនាង រស់ សេរីសុទ្ធា ជាអ្នកបកស្រាយ។ ប៉ុន្តែនៅពេលថតបទនេះ ខ្ញុំអាណិតនាង ពន់ពេកណាស់ ព្រោះនាងច្រៀងបណ្ដើរ មានដំណក់ទឹកភ្នែកនៅក្នុងរង្វង់ភ្នែកបណ្ដើរ។ នេះក៏ព្រោះតែនាងនឹកស្រណោះទីនោះ ជាកន្លែងអនុស្សាវរីយ៍ ដែលនាងធ្លាប់ទៅកំសាន្ត កាលនាងនៅក្មេង»។ ការបរិយាយមិនចេះអស់អំពីសម្រស់ «ជ្រោះពេជ្រចិន្តា» របស់កវីម្ចាស់ស្ទឹងសង្កែ គង្គ ប៊ុនឈឿន ខាងលើនេះ ក៏មិនខុសពីការសរសេររៀបរាប់នៅក្នុងសៀវភៅ«ផែនការអភិវឌ្ឍន៍ និង ការការពារតំបន់ទេសចរណ៏សំខាន់ៗ នៅក្នុងខេត្តបាត់ដំបង»ដែរ។
សំណេរនៅក្នុងសៀវភៅនេះ បានចង្អុលបង្ហាញពីលក្ខណៈពិសេស នៃរមណីដ្ឋានកាលពីសម័យដើម និងនៅក្នុងអំឡុងពេលគ្រប់គ្រងដោយក្រុមហ៊ុន នាបច្ចុប្បន្ន។ រមណីដ្ឋាន«ពពុះពេជ្រចិន្តា» មានព្រៃក្រាស ដើមឈើធំៗតាមមាត់ស្ទឹង មានផ្ទាំងថ្មធំៗនៅក្នុងទឹក មានតូបសម្រាប់អង្គុយកំសាន្ត និងមានជណ្ដើរបេតុងសម្រាប់ចុះងូតទឹកលេង នៅក្នុងស្ទឹងផង។ នៅក្នុងគម្រោង គេបានចាត់ទុកផ្ទាំងថ្មធំៗចំកណ្ដាលស្ទឹង(កន្លែងហែលកំសាន្ត) ជាតំបន់ស្នូល ហើយបានកំណត់យកចម្ងាយ៣០០ម៉ែត្រ ពីតំបន់ស្នូលនេះ ជាតំបន់ទេសចរណ៏ដែលត្រូវថែរក្សា។
ពិតមែនតែច្បាប់បានហាមប្រាមមិនឲ្យមានការកាប់ ឬដុតព្រៃឈើ និងហាមទន្ទ្រានយកដីនៅតំបន់នោះ តែបើពិនិត្យលើទិដ្ឋភាពជាក់ស្ដែងនាពេលនេះ ដើមឈើធំៗនៅទីនោះសព្វថ្ងៃត្រូវបានកាប់គ្មានសល់ ជំនួសមកវិញដោយដាំំណាំហូបផ្លែ ។ រីឯផ្ទៃដីសងខាងស្ទឹង ដែលស្ថិតក្នុងតំបន់ស្នូល នៃរមណីដ្ឋានធម្មជាតិមួយនេះ បានក្លាយជាដីកម្មសិទ្ធឯកជនស្ទើរទាំងស្រុងអស់ទៅហើយ ដែលមើលទៅតំបន់រមណីដ្ឋានទាំងមូល ហាក់កប់បាត់ស្ងាត់ឈឹងនៅក្នុងដីកសិកម្មរបស់ឯកជនបាត់ទៅហើយ។
លោកឃួន គឿន ដែលបច្ចុប្បន្នក្រុមគ្រួសាររបស់លោកជាអ្នកមើលថែទាំដំណាំ និង តំបន់ទេសចរណ៍នោះ ជំនួសម្ចាស់កម្មសិទ្ធិបាននិយាយថា «ខ្ញុំនិងក្រុមគ្រួសារ ទើបតែមកមើលថែទាំកន្លែងនេះ បានប្រហែល៣ខែប៉ុណ្ណោះ ។ ដីចំការនិងរមណីដ្ឋាននេះ គ្រប់គ្រងដោយបងប្រុសខ្ញុំឈ្មោះឃួន គីន ដែលនៅភ្នំពេញ ។ រីឯរមណីដ្ឋានវិញ បើតាមខ្ញុំដឹង គាត់បានផ្អាកដំណើការប្រហែល២ទៅ៣ឆ្នាំហើយ តែនៅមានភ្ញៀវមកលេងម្ដងម្កាលខ្លះៗដែរ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំឮបងខ្ញុំប្រាប់ថា នឹងបើកដំណើការវិញ នាពេលខាងមុខនេះ រៀបចំធំដុំ ហើយស្អាតជាងមុន»។ លោកឃួន គឿន បានបញ្ជាក់ថា ដីចំការដែលជាប់រមណីដ្ឋាននេះ មានទំហំ៣ហិកតា។ ប៉ុន្តែលោកថា ដីនៅត្រើយម្ខាងស្ទឹង ក៏ជាដីរបស់បងប្រុសលោកដែរ ដែលគាត់បានទិញពីគេ ដែលលាតសន្ធឹងរហូតដល់ជើងភ្នំវាលចាប ។
កោះសន្តិភាព បានព្យាយាមសុំការពន្យល់បន្ថែមពីលោកអ៊ុចអ៊ុំ ភីនីស្សារ៉ា ប្រធានមន្ទីរទេសចរណ៍ខេត្ត អំពីគម្រោងអភិវឌ្ឍន៍ ឬផែនការការការពារតំបន់រមណីដ្ឋានធម្មជាតិ ដែលមានលក្ខណៈជាប្រវត្តិសាស្ត្រមួយនេះ តែមិនអាចទំនាក់ទំនងបានទេ នៅព្រឹកថ្ងៃអាទិត្យទី០៣ វិច្ឆិកា ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងផែនការ ដែលបានកត់ត្រានៅក្នុងសៀវភៅទេសចរណ៍របស់ខេត្ត បាននិយាយអំពីការកែលំអរមណីដ្ឋាននេះ យ៉ាងដូច្នេះថា «ត្រូវពង្រីកផ្លូវចូលឲ្យធំទូលាយស្អាត រៀបចំតូបលក់បន្ថែម អាហារដ្ឋានមានលក្ខណៈរាចនាប័ទ្មខ្មែរ សំអាតច្រាំងស្ទឹងឲ្យមានសោភ័ណភាព ដាំដើមឈើបន្ថែមសម្រាប់ជាម្លប់។ល។ និង។ល។
ទោះយ៉ាងនេះក្ដី ប៉ុន្តែពលរដ្ឋដែលរស់នៅតំបន់រមណីដ្ឋាន«ពពុះពេជ្រចិត្តា ឬ ជ្រោះពេជ្រចិន្តា» នេះ បានលើកឡើងថា កាលពីមិនទាន់មានក្រុមហ៊ុនឯកជនរៀបចំរមណីដ្ឋានប្រមូលលុយ គឺរមណីយដ្ឋាននេះ មានមនុស្សទៅលេងច្រើនណាស់ ។ ជាពិសេសនៅថ្ងៃបុណ្យប្រពៃណីខ្មែរធំៗ ដែលអាជ្ញាធរមូលដ្ឋានបានរៀបចំល្បែងប្រពៃណីកំសាន្ត និងកម្មវិធីផ្សេងៗ នៅទីនោះយ៉ាងគ្រឹកគគ្រេងរៀងរាល់ឆ្នាំ ។ ប៉ុន្តែនៅពេលមានក្រុមហ៊ុនឯកជនរៀបចំ ដើម្បីយកលុយ ភ្ញៀវក៏មានការថយចុះរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ។
ពលរដ្ឋបានលើកជាមតិយោបល់ដល់អាជ្ញាធរ ដែលគួរតែពិចារណាឡើងវិញ អំពីការវិនិយោគលើតំបន់ទេសចរណ៍មួយនេះ ដើម្បីឲ្យរមណីដ្ឋាន «ពពុះពេជ្រចិន្តា ឬជ្រោះពេជ្រចិន្តា»ដ៏ល្បីល្បាញជាប្រវត្តិសាស្ត្រនេះរស់ឡើងវិញផង ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ