ខេត្តបាត់ដំបង ៖ «ពពុះពេជ្រចិន្តា ឬជ្រោះពេជ្រចិន្តា» គឺជាឈ្មោះ «រមណីដ្ឋានធម្មជាតិ» ដ៏ស្រស់បំព្រងមួយកន្លែងដែលមានប្រវត្តិយូរលង់ណាស់មកហើយ និងល្បីល្បាញបំផុតនៅចន្លោះទសវត្សឆ្នាំ៦០ ដល់ទសវត្សឆ្នាំ៩០ តែបច្ចុប្បន្នរមណីដ្ឋានប្រវត្តិសាស្ត្រមួយនេះហាក់បានបាត់ស្ងាត់ឈឹងនៅក្នុងដីចំការរបស់ក្រុមហ៊ុនឯកជនមួយ បើទោះជាម្ចាស់ចំការនេះបានប្រឹងប្រែងកែឆ្នៃឲ្យមានសោភ័ណភាពក្ដី ក៏មិនអាចទាក់ទាញភ្នែកភ្ញៀវទេសចរឲ្យចាប់អារម្មណ៍ដូច កាលពីសម័យដើមដែរ ។
រមណីដ្ឋាន«ពពុះពេជ្រចិន្តា ឬ ជ្រោះពេជ្រចិត្តា» ដ៏ល្បីមួយនេះស្ថិតនៅតាមដងស្ទឹងសង្កែ នៅក្នុងភូមិជាមន្ត្រី ឃុំត្រែង ស្រុករតនមណ្ឌល។ ភ្ញៀវទេសចរដែលចង់ទៅទស្សនា ឬចង់ហែលទឹកដ៏សែនត្រជាក់នៅរមណីដ្ឋាននេះអាចធ្វើដំណើរដោយយានយន្តតាមផ្លូវជាតិលេខ៥៧ ដែលមានចម្ងាយពីទីរួមខេត្តបាត់ដំបង ប្រមាណជាង៤៥គ.ម យើងនឹងបានឃើញស្លាកសញ្ញាបង្ហាញផ្លូវរមណីដ្ឋាន «ពពុះពេជ្រចិន្តា»នេះនៅភូមិជាមន្ត្រី ។ ប៉ុន្តែយើងនឹងត្រូវបន្តដំណើរចុះតាមដងផ្លូវលំតូចមួយ នៅខាងឆ្វេងដៃដែលមានចម្ងាយប្រហែល២គ.ម ទៀត ទើបទៅដល់រមណីដ្ឋាននោះ ។
នៅតាមដងផ្លូវចូលទៅកាន់រមណីដ្ឋានមួយនេះ ហាក់មានសភាពស្ងាត់ជ្រងំ ។ គេឃើញមានតែព្រៃដុះទ្រប់ទ្រុល និងដំណាំហូបផ្លែបន្តិចបន្តួចជាមួយ និងលំនៅឋានពលរដ្ឋប៉ុន្មានខ្នងប៉ុណ្ណោះ ដែលសាងសង់រកេតរកូតអមសងខាងផ្លូវលំដ៏តូចចង្អៀតនេះ ។ យូរៗម្ដងទើបគេប្រទះអ្នកដំណើរឆ្លងកាត់ទីនោះ តែពួកគេមិនមែនជាភ្ញៀវទេសចរទេ ។ នេះបើតាមអ្នកភូមិនៅទីនោះបាននិយាយប្រាប់ ។
អ្នកភូមិនិយាយថា រមណីដ្ឋាន«ពពុះពេជ្រចិន្តា» ត្រូវបានអ្នកគ្រប់គ្រងបិទទ្វារច្រើនឆ្នាំហើយ តែយ៉ាងណាយូរៗម្ដងគេឃើញមានមនុស្សតិចតួចបំផុតចូលទៅលេងទៅនោះ ។ បើតាមអាជ្ញាធរបានឲ្យដឹងថា កាលពីដើមឡើយតំបន់ទេសចរណ៍ធម្មជាតិដែលមានប្រវត្តិយូរលង់មួយនេះ ស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងរបស់រដ្ឋ ហើយបានបើកជាសាធារណៈឲ្យភ្ញៀវទេសចរគ្រប់ជាតិសាសន៍ចូលទៅលេងកម្សាន្ត ។ ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្នរមណីដ្ឋានមួយនេះត្រូវបានហ៊ុំព័ទ្ធទៅដោយដីចំការរបស់ក្រុមហ៊ុនឯកជនមួយអស់រយៈពេលច្រើនឆ្នាំកន្លងមកហើយ ដែលមានម្ចាស់ឈ្មោះ ឃួន គីន អាយុ៥៩ឆ្នាំ រស់នៅរាជធានីភ្នំពេញ ។
មន្ត្រីមូលដ្ឋានបានឲ្យដឹងទៀតថា បន្ទាប់ពីបានកាន់កាប់ក្រុមហ៊ុននេះបានប្រឹងប្រែងកែច្នៃលំអ ដោយមានសង់តូបសម្រាប់ភ្ញៀវអង្គុយលេង សង់រូបចម្លាក់សត្វនានាដាក់លំអសួនច្បារ រួមទាំងដាំដំណាំយុទ្ធសាស្ត្រនានាផង ដើម្បីឲ្យមានសោភ័ណភាពនៅប្របមាត់ស្ទឹងនៃកន្លែងរមណីដ្ឋាននេះ ។ ប៉ុន្តែគម្រោងនេះ ហាក់ទទូលបានផ្លែផ្កាត្រឹមរយៈពេលខ្លីប៉ុណ្ណោះ ស្រាប់តែដួលរលំស្ងាត់ឈឹងទៅវិញ ភ្លាមរំពេចរហូតដល់សព្វថ្ងៃ ហើយថៅកែក៏សម្រេចបិទទ្វារទេសចរណ៍តែម្ដង ។
តាមការពិនិត្យលើស្ថានភាពជាក់ស្ដែង នៃតំបន់រមណីដ្ឋាននៅពេលនេះ មើលទៅហាក់ស្រងួតស្រងាត់គួរឲ្យអនិច្ចារបំផុត ក្នុងស្ថានភាពស្ងាត់ជ្រងំ ដែលមិនសាកសមនឹងកេរ្តិ៍ឈ្មោះបោះសំឡេង កាលពីអំឡុងសម័យសង្គមរាស្ត្រនិយម និង តាមរយៈសំនៀងដ៏ក្រអួនក្រអៅរបស់អ្នកនាងរស់ សេរីសុទ្ធា ទាល់តែសោះ ។ គេឃើញមានតែសំណល់ទីតាំង និងរូបចម្លាក់សត្វព្រៃគ្មានវិញ្ញាណ ឈរព្រោងព្រាតបង្ហាញរាងនៅលើវាលស្មៅខៀវស្រងាត់លាយឡំនឹងសំឡេងទឹកហូរដ៏គគ្រាំល្វើយៗលើផ្ទាំងថ្មដានៅក្នុងស្ទឹងនៃពពុះពេជ្រចិន្តា ដែលបាត់ម្ចាស់ការអស់រយៈពេលច្រើនឆ្នាំកន្លងទៅនេះ។
បើតាមប្រវត្តិ ដែលបានសរសេរនៅក្នុងសៀវភៅ «ផែនការអភិវឌ្ឍន៏ និងការការពារតំបន់ទេសចរណ៍សំខាន់ៗ នៅក្នុងខេត្តបាត់ដំបង» ដែលបោះពុម្ពដោយអាជ្ញាធរនៃខេត្តនេះ កាលពីឆ្នាំ២០០៨ កន្លងទៅ បានឲ្យដឹងថា រមណីដ្ឋាន «ពពុះពេជ្រចិន្តា» នេះ គឺជារមណីដ្ឋានធម្មជាតិដែលមានប្រវត្តិយូរលង់ណាស់មកហើយ ។ នៅក្នុងទសវត្សឆ្នាំ៦០ មានបទចម្រៀងជាច្រើនបទ ដែលបាននិពន្ធឡើងទាក់ទងនឹងពពុះពេជ្រចិន្តា ។ ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្ន«ពពុះពេជ្រចិន្តា»នេះជារមណីដ្ឋាន«កែច្នៃ» ដែលអាជ្ញាធរអះអាងថា កែលំអឲ្យកាន់តែមានភាពទាក់ទាញថែមទៀត សម្រាប់ការកម្សាន្តរបស់ភ្ញៀវទេសចរ ដែលរៀបចំដោយក្រុមហ៊ុនឯកជនមួយ ។
នៅក្នុងទសវត្សឆ្នាំ៦០ គេមិនដឹងថា «ពពុះពេជ្រចិន្តា» នេះគឺជាឈ្មោះជាក់លាក់នៃរមណីដ្ឋានធម្មជាតិដ៏ចំណាស់មួយនេះ ឬបែបណានោះទេ ។ ប៉ុន្តែបើយោងលខ្លឹមសារនៃបទចម្រៀង ដែលពិព័រណ៍នាដោយអ្នកនិពន្ធជើងចាស់ «កវីម្ចាស់ស្ទឹងសង្កែ លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន» បានដាក់ឈ្មោះរមណីដ្ឋានធម្មជាតិនេះ ក្នុងសម័យនោះថា «ជ្រោះពេជ្រចិន្តា» ។
លោកឃួន គឿន ដែលបច្ចុប្បន្នក្រុមគ្រួសាររបស់លោកជាអ្នកមើលថែទាំដំណាំ និងតំបន់ទេសចរណ៍នោះជំនួសម្ចាស់កម្មសិទ្ធបាននិយាយថា «ខ្ញុំ និងក្រុមគ្រួសារ ទើបតែមកមើលថែទាំកន្លែងនេះបានប្រហែល៣ខែប៉ុណ្ណោះ ។ ដីចំការ និងរមណីដ្ឋាននេះគ្រប់គ្រងដោយបងប្រុស ខ្ញុំឈ្មោះឃួន គីន ដែលនៅភ្នំពេញ ។ រីឯរមណីដ្ឋានវិញ បើតាមខ្ញុំដឹងគាត់បានផ្អាកដំណើរការប្រហែល២ទៅ៣ឆ្នាំហើយ តែនៅមានភ្ញៀវមកលេង ម្ដងម្កាលខ្លះៗដែរ ។ ប៉ុន្តែខ្ញុំឮបងខ្ញុំប្រាប់ថា នឹងបើកដំណើរការវិញនាពេលខាងមុខនេះរៀបចំធំដុំ ហើយស្អាតជាងមុន» ។ អត្ថបទនេះនឹងមានផ្សាយជូនភាគបន្តទៀត ៕ កែសម្រួលដោយ ៖ សុឃាក់
ចែករំលែកព័តមាននេះ