បុគ្គលណាដែលមិនឃើញការពិត បុគ្គលនោះនៅពេលមានទុក្ខផ្លូវចិត្តកើតឡើងក៏រមែងនៅជាទុក្ខសោកសៅ ក្តៅក្រហាយហួសប្រមាណ មិនមានអ្វីជាទីពឹងក្រៅតែអំពីសេចក្តីទុក្ខនោះឡើយ ខណៈនេះបើគ្មានព្រះធម៌មករក្សាទេ គេនឹងមានទុក្ខកាន់តែខ្លាំង ។
ចំណែកមនុស្សដែលមានបញ្ញារមែងដឹងនូវសេចក្តីទុក្ខផ្លូវចិត្តថាជារោគរមែងស្តាប់ធម៌រៀនធម៌ ពិចារណាធម៌ និងបដិបត្តិតាមធម៌ ដើម្បីរក្សារោគចិត្តឲ្យដូចជាការរក្សារោគផ្លូវកាយដូច្នោះដែរ ។
ម្ល៉ោះហើយក៏ជាអ្នកមានព្រះធម៌ជាទីពឹង សូម្បីជួបប្រទះជាមួយនឹងទុក្ខសោកក៏អាចកម្ចាត់ទុក្ខក្នុងចិត្តនោះបាន និងអាចរកសេចក្តីសុខបានសម្រាប់ជីវិត ដែលជាសុខប្រាសចាកទោសពិតៗ ទៀតផង ។
ការព្យាបាលរោគផ្លូវកាយមិនរើសវ័យថាក្មេង ឬចាស់ឡើយឲ្យតែមានជំងឺគឺត្រូវតែព្យាបាល យ៉ាងណាការរក្សាចិត្តដោយព្រះធម៌ក៏យ៉ាងនោះដែរ ។
ច្បាស់ណាស់សត្វលោកតែងមានលោភៈ ទោសៈ និងមោហៈ ជារោគប្រចាំចិត្តនាំឲ្យប្រព្រឹត្តបាប ដូច្នេះបុគ្គលគួរមានថ្នាំគឺព្រះធម៌ឲ្យបានជាប្រចាំចិត្តដើម្បីកម្ចាត់ទុក្ខសោកទាំងឡាយនោះ ។ (ដោយសាន សារិន)
ចែករំលែកព័តមាននេះ