សម័យមួយព្រះបរមសាស្តាទ្រង់គង់នៅក្នុងព្រៃមួយក្បែរនគរកោសម្ពី ។ ពេលនោះព្រះអង្គបានចាប់យកនូវស្លឹកឈើមួយក្តាប់ ហើយត្រាស់សួរទៅកាន់ព្រះសាវកទាំងឡាយថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ អ្នកទាំងឡាយគិតឃើញយ៉ាងដូចម្តេចរវាងស្លឹកឈើដែលនៅក្នុងដៃរបស់តថាគត ជាមួយនឹងស្លឹកឈើដែលនៅក្នុងព្រៃនេះទាំងមូល តើស្លឹកឈើណាដែលមានចំនួនច្រើនជាង ?
គ្រានោះភិក្ខុទាំងឡាយបានឆ្លើយថា បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន ស្លឹកឈើដែលនៅក្នុងព្រះហស្ថរបស់ព្រះអង្គតិចជាងឆ្ងាយណាស់ បើធៀបទៅនឹងស្លឹកឈើដែលមាននៅក្នុងព្រៃទាំងមូលនេះ ។
ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ដូចគ្នានេះដែរអ្វីដែលតថាគតបានត្រាស់ដឹងហើយនោះ តថាគតបានប្រាប់ដល់អ្នកទាំងឡាយត្រឹមតែបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ រីឯអ្វីដែលតថាគតមិនបានប្រាប់ដល់អ្នកទាំងឡាយនោះ គឺមានច្រើនលើសលន់ពេកណាស់ ។
ព្រោះហេតុអ្វីទើបតថាគតមិនប្រាប់ធម៌ទាំងនោះដល់អ្នកទាំងឡាយ ? ព្រោះថារឿងទាំងនោះឯងមិនមានប្រយោជន៍ មិនប្រព្រឹត្តទៅដើម្បីកម្ចាត់បង់នូវសេចក្តីទុក្ខ នេះឯងហើយគឺជាហេតុផលដែលតថាគតមិនប្រាប់នូវរឿងទាំងនោះដល់អ្នកទាំងឡាយ ។ (ដោយសាន សារិន)
ចែករំលែកព័តមាននេះ