នៅក្នុងគម្ពីរធម្មបទមានគាថាមួយកន្លែង ព្រះមានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់សម្តែងថា អចីរំ វត្តយំ កាយោ បថវឹ ។បេ។ កាយនេះមិននៅយូរប៉ុន្មានឡើយ មានវិញ្ញាណទៅប្រាសហើយ ជាកាយគឺគេបោះបង់ចោលក៏នឹងដេកសង្កត់នៅលើផែនដីដូចជាអង្កត់អឧសរកប្រយោជន៍គ្មានឡើយ…
នៅក្នុងគម្ពីរធម្មបទមានគាថាមួយកន្លែង ព្រះមានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់សម្តែងថា អចីរំ វត្តយំ កាយោ បថវឹ ។បេ។ កាយនេះមិននៅយូរប៉ុន្មានឡើយ មានវិញ្ញាណទៅប្រាសហើយ ជាកាយគឺគេបោះបង់ចោលក៏នឹងដេកសង្កត់នៅលើផែនដីដូចជាអង្កត់អឧសរកប្រយោជន៍គ្មានឡើយ ។
ព្រះពុទ្ធបានប្រៀបធៀបសាកសពទៅនឹងអង្កត់ឧសដែលនៅក្នុងព្រៃ ដោយសេចក្ដីថា ថ្វីបើអង្កត់ឧសជាវត្ថុមិនមានប្រយោជន៍ តែបើគេត្រូវការដោយប្រការណាមួយ គង់អាចយកមកប្រើឲ្យបានសម្រេចប្រយោជន៍ខ្លះមិនខាន ។ រីឯសាកសពមនុស្សយើង មិនត្រឹមតែមិនមានប្រយោជន៍ប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងមានក្លិនស្អុយអសោចិ៍ទៀតផងពិតជាអាក្រក់ខ្លាំងណាស់ ។
ទោះជាសាកសពអាក្រក់យ៉ាងនេះក្តី តែមិនអាក្រក់ដូចមនុស្សរស់ ដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់នោះទេ ព្រោះសាកសពអាក្រក់តែរូបនិងក្លិនមិនល្អប៉ុណ្ណោះ បើគេយកទៅកប់ឬដុតកម្ទេចចោលហើយភាពអាក្រក់និងក្លិនមិនល្អក៏លែងមានដែរ ចំណែកមនុស្សរស់ដែលប្រព្រឹត្តអាក្រក់ គឺអាក្រក់ជាងសាកសពដោយពិត ព្រោះបៀតបៀនទាំងខ្លួនឯងនិងអ្នកដទៃឱ្យចាកផលប្រយោជន៍ផ្សេងៗ ។ (ដោយសាន សារិន)
ចែករំលែកព័តមាននេះ