ទុក្ខវេទនានៅពេលហៀបនឹងស្លាប់គឺជាសេចក្តីទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងក្លាក្រៃលែងបំផុត ព្រោះខណៈនេះអវយវៈទាំងឡាយឈប់ដំណើរការ លែងស្តាប់បង្គាប់បញ្ជារបស់ចិត្តទៀតហើយ ។ បើតាមការពន្យល់បង្ហាត់បង្ហាញនៅក្នុងគម្ពីរព្រះអភិធម្មបានសម្តែងថា នៅពេលជិតស្លាប់ អវយវៈទាំងអស់នៅក្នុងរូបកាយឈប់ធ្វើការ លែងធ្វើការទៅតាមមុខងាររបស់ខ្លួន ឈប់ទទួលប្រតិបត្តិការទៅតាមការបង្គាប់បញ្ជារបស់ចិត្ត ព្រោះនៅពេលនោះ…
ទុក្ខវេទនានៅពេលហៀបនឹងស្លាប់គឺជាសេចក្តីទុក្ខយ៉ាងខ្លាំងក្លាក្រៃលែងបំផុត ព្រោះខណៈនេះអវយវៈទាំងឡាយឈប់ដំណើរការ លែងស្តាប់បង្គាប់បញ្ជារបស់ចិត្តទៀតហើយ ។
បើតាមការពន្យល់បង្ហាត់បង្ហាញនៅក្នុងគម្ពីរព្រះអភិធម្មបានសម្តែងថា នៅពេលជិតស្លាប់ អវយវៈទាំងអស់នៅក្នុងរូបកាយឈប់ធ្វើការ លែងធ្វើការទៅតាមមុខងាររបស់ខ្លួន ឈប់ទទួលប្រតិបត្តិការទៅតាមការបង្គាប់បញ្ជារបស់ចិត្ត ព្រោះនៅពេលនោះ ភ្នែកស្រវាំង ឈប់ទទួលអារម្មណ៍តាមចក្ខុទ្វារ, ត្រចៀកហ៊ឹងណែនឈប់ទទួលសំឡេងតាមសោតទ្វារ, ច្រមុះបាត់ធុំក្លិន ឈប់ទទួលអារម្មណ៍តាមឃានទ្វារ, អណ្តាតឈប់ទទួលរសជាតិ, រាងកាយក៏ឈប់ទទួលសម្ផស្សក្តៅត្រជាក់តាមកាយទ្វារដូចមុនទៀហើយ ។
ខណៈនេះ នៅសល់តែខ្យល់ដកចេញទៅក្រៅច្រើន ចូលមកវិញតិច ម្ល៉ោះហើយ ចិត្តដែលនៅអាស្រ័យជាមួយខ្យល់ យ៉ាងតិចតួចស្តួចស្តើងបំផុតជាហេតុនាំឱ្យកាយរងទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំងក្លាជាទីបំផុត ។ (ដោយសាន សារិន)
ចែករំលែកព័តមាននេះ