ចាប់តាំងពីបានត្រាស់ដឹងអរិយសច្ចៈរហូតដល់បរិនិព្វានពោលគឺពេញមួយជីវិតបព្វជិតរបស់ព្រះពុទ្ធដែលមានរយៈពេល៤៥វស្សា ព្រះអង្គមិនដែលនឿយណាយទេសនាអប់រំឡើយ តែងបំពេញនូវពុទ្ធកិច្ចទាំង៥មិនដែលអាក់ខានម្តងណាឡើយ មិនថាស្ថិតនៅទីណា កន្លែងណា ក្តៅ ឬរងា ក៏មិនដែលខកខាន ។ បំណងរបស់ព្រះអង្គគឺដើម្បីប្រយោជន៍ដល់សព្វសត្វទាំងអស់នៅលើភពផែនដីនេះ…
ចាប់តាំងពីបានត្រាស់ដឹងអរិយសច្ចៈរហូតដល់បរិនិព្វានពោលគឺពេញមួយជីវិតបព្វជិតរបស់ព្រះពុទ្ធដែលមានរយៈពេល៤៥វស្សា ព្រះអង្គមិនដែលនឿយណាយទេសនាអប់រំឡើយ តែងបំពេញនូវពុទ្ធកិច្ចទាំង៥មិនដែលអាក់ខានម្តងណាឡើយ មិនថាស្ថិតនៅទីណា កន្លែងណា ក្តៅ ឬរងា ក៏មិនដែលខកខាន ។ បំណងរបស់ព្រះអង្គគឺដើម្បីប្រយោជន៍ដល់សព្វសត្វទាំងអស់នៅលើភពផែនដីនេះ មិនមែនដើម្បីប្រយោជន៍ព្រះអង្គទេ ព្រោះលោកបានសម្រេចអរិយសច្ចរកទីបរមសុខឃើញហើយ គ្មានប្រាថ្នាអ្វីទៀតឡើយ។ ការងារទាំង៥ដែលព្រះអង្គបដិបត្តិមិនកន្លងគឺៈ
១-នៅវេលាព្រឹកព្រលឹម ព្រះអង្គត្រាច់ទៅដើម្បីបិណ្ឌបាត
២-ពេលរសៀលទ្រង់សម្តែងធម៌ទេសនាអប់រំដល់សាធារណជន
៣-វេលាព្រលប់ ទ្រង់ប្រទានឱវាទចំពោះតែភិក្ខុសង្ឃ
៤-នៅកណ្តាលអធ្រាត្រ ទ្រង់ដោះស្រាយប្រស្នានៃពួកទេវតា
៥-ដល់វេលាទៀបភ្លឺ ទ្រង់ប្រមើលមើលនូវសត្វដែលមានភ័ព្វ និងឥតភ័ព្វ ។ សត្វទាំងឡាយមាននិស្ស័យមិនដូចគ្នាទេ បើសត្វណាមាននិស្ស័យនឹងព្រះអង្គទ្រង់យាងទៅប្រោសសត្វនោះដោយផ្ទាល់ ឯសត្វខ្លះទៀតមាននិស្ស័យនឹងសាវកដទៃ ទ្រង់ក៏ប្រើសាវកអង្គនោះឱ្យទៅប្រោស ដើម្បីអនុគ្រោះដល់សព្វសត្វឆាប់បានសម្រេចធម៌ ។ (ដោយសាន សារិន)
ចែករំលែកព័តមាននេះ