បុណ្យកុសលដែលពុទ្ធបរិស័ទធ្វើដោយនាំយកស្បង់ ចីវរ សង្ឃាដីទៅប្រគេនចំពោះភិក្ខុសង្ឃដែលបានគង់ចាំវស្សាអស់ត្រីមាសក្នុងវត្តអារាមណាមួយ ដើម្បីឲ្យភិក្ខុសង្ឃក្រាលគ្រងនោះហៅថា កឋិនទាន ។
កឋិនទានក៏ដូចជាបុណ្យចីវរទាននានាដែរ តែមានឈ្មោះវិសេសប្លែកជាងទានដទៃត្រង់ថា កឋិនកាលមានតែ២៩ថ្ងៃប៉ុណ្ណោះគឺ ខែអស្សុជមាន១៤ថ្ងៃ ពីត្រឹម១រោចដល់១៤រោច ដាច់ខែអស្សុជ។ ចំណែក ខែកត្តិកមាន១៥ថ្ងៃពីត្រឹម១កើតដល់១៥កើតពេញបូណ៌មី។
រយៈកាលនេះ ពាក្យសាមញ្ញហៅថារដូវកឋិន ឬកឋិនកាល ឬក៏ហៅថាកាលទានក៏បាន ក្នុងរវាង២៩ថ្ងៃនេះពុទ្ធបរិស័ទចង់ធ្វើថ្ងៃណាមួយក៏បាន ហើយវត្តមួយធ្វើបានតែម្ដងប៉ុណ្ណោះ ឯទាយកទាយិកាអ្នកធ្វើនិងភិក្ខុសង្ឃអ្នកទទួល ត្រូវគោរពឲ្យបានត្រឹមត្រូវតាមល័ក្ខខ័ណ្ឌមួយចំនួនដែលមានចែងក្នុងព្រះវិន័យដាច់ខាត .
ដោយអំណាចនៃអានិសង្សកឋិន បើទោះជាសប្បុរសរូបនោះកើតក្នុងជាតិណាៗភប់ប្រសព្វតែសុខ ចម្រើន សមដូចព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធត្រាស់សម្តែងថា ជនណាបានធ្វើកឋិនទាន ដែលនាំឱ្យភិក្ខុសង្ឃបានទទួលនូវអានិ សង្ស៥យ៉ាងក្នុងរវាង៥ខែ នរជននោះឯងតែងបានសុខចម្រើនក្នុងមនុស្សលោកផង និងក្នុងទេវលោកផង ។(ដោយសាន សារិន)
ចែករំលែកព័តមាននេះ