រឿងព្រះសង្ឃឆាន់ឬមិនឆាន់មិនមែនជាបញ្ហារបស់ម្ចាស់ទានទេ ព្រោះម្ចាស់ទានបានបំពេញកិច្ចរបស់ខ្លួនរួចហើយចំពោះព្រះសង្ឃនោះ ។
តាមទ្រឹស្តីព្រះពុទ្ធសាសនាបានពន្យល់ថា ការឧទ្ទិសបុណ្យកុសលនានាទៅបុគ្គលអ្នកស្លាប់បាន លុះត្រាតែទាយកទាយិកាដែលជាកូនចៅ សាច់សាលោហិតរបស់អ្នកស្លាប់នោះ យកចង្ហាន់ទៅជូនអ្នកមានសីល ឬប្រគេនព្រះសង្ឃឱ្យបានត្រឹមត្រូវ ហើយព្រះសង្ឃលោកសូត្រធម៌បង្សុកូល ឧទ្ទិសកុសលនេះទៅ ទើបប្រេតជាញាតិបានទទួលផលបុណ្យ រួចពីអបាយភូមិ បានទៅកើតក្នុងទីដ៏សុខសាន្ត ត្រង់ថាព្រះសង្ឃឆាន់ក្តីឬមិនឆាន់ក្តីមិនមែនជារឿងរបស់ម្ចាស់ទានទេ ។
ប៉ុន្តែមិនដូច្នោះទេបរិស័ទខ្លះមានចម្ងល់ថា ចង្ហាន់ដែលទទួលទៅនោះ ចុះបើព្រះសង្ឃលោកមិនឆាន់តើបានផលបុណ្យដល់អ្នកស្លាប់ដែរទេ ?
រឿងព្រះសង្ឃឆាន់ឬមិនឆាន់មិនមែនជាបញ្ហារបស់ម្ចាស់ទានឡើយ ។ បើតាមគម្ពីរបានណែនាំថា ចង្ហាន់ដែលលោកទទួលទៅនោះមិនមែនទាល់តែព្រះសង្ឃលោកឆាន់ទើបបានផលដល់ប្រេតនោះទេ មានន័យថា លោកមិនឆាន់ក៏ផលបុណ្យហ្នឹងទៅដល់វិញ្ញាណក្ខន្ធអ្នកស្លាប់ដែរ សំខាន់គឺព្រះសង្ឃលោកទទួលខណៈពេលប្រគេនត្រឹមត្រូវតាមហត្ថបាស និងការឧទ្ទិសមគ្គផលរបស់ម្ចាស់ទានចំៗឈ្មោះ ឬពោលពាក្យថា ញាតកាទាំង៧សន្តានបែបនេះក៏បាន ។
តែប៉ុណ្ណឹងផលនៃទាននេះនឹងទៅដល់អ្នកស្លាប់ហើយ ប៉ុន្តែរឿងទទួល ឬមិនបានទទួលផលនោះជារឿងរបស់ប្រេតទៅតាមទោសធ្ងន់និងស្រាលទៀត។ (ដោយសាន សារិន)
ចែករំលែកព័តមាននេះ