ការតាំងចិត្តបង្កើនកម្លាំងខន្តីទៅបាន លុះណាតែមានខន្តីនៅក្នុងចិត្តសន្តានរបស់ខ្លួនជាមុនសិន។ ត្រង់ចំណុចនេះស្តាប់ទៅដូចជាប្លែកបន្តិច តែវាជារឿងពិត គឺអ្នកដែលមានខន្តីច្រើន ជាអ្នកដែលមានការអត់ធន់ច្រើននេះឯង ព្រោះពាក្យថា អត់ធន់មានន័យក្នុងនោះស្រេចទៅហើយគឺត្រូវរៀនអត់ និងរៀនធន់។ ពាក្យថា…
ការតាំងចិត្តបង្កើនកម្លាំងខន្តីទៅបាន លុះណាតែមានខន្តីនៅក្នុងចិត្តសន្តានរបស់ខ្លួនជាមុនសិន។ ត្រង់ចំណុចនេះស្តាប់ទៅដូចជាប្លែកបន្តិច តែវាជារឿងពិត គឺអ្នកដែលមានខន្តីច្រើន ជាអ្នកដែលមានការអត់ធន់ច្រើននេះឯង ព្រោះពាក្យថា អត់ធន់មានន័យក្នុងនោះស្រេចទៅហើយគឺត្រូវរៀនអត់ និងរៀនធន់។
ពាក្យថា អត់ គឺទប់ បានដល់ហាមចិត្តរបស់ខ្លួនមិនឱ្យធ្វើអ្វីតាមតែចិត្តចង់ ដូចជាមានអ្នកណាយកសំណូកមកសូកឱ្យរាប់ម៉ឺន រាប់សែនដោយតាមការពិតទៅយើងក៏ចង់បានដែរ តែយើងមិនព្រមលុះទៅតាមអំណាចនៃការចង់របស់ចិត្តនោះទេ យើងខំអត់មិនព្រមទទួលយកទេ។ បែបនេះយើងតែងប្រើពាក្យអត់ធ្មត់ ។ ចំណែកពាក្យធន់ គឺទ្រាំចំពោះអារម្មណ៍ដែលខ្លួនមិនចូលចិត្ត ដែលខ្លួនស្អប់ កាលណារបស់នោះចូលមកប៉ះទង្គិចផ្លូវចិត្ត យើងក៏ធន់ដើម្បីប្រកាន់ខ្ជាប់នៅក្នុងសេចក្តីល្អរបស់យើង។
តាមពិតនៅពេលណាអារម្មណ៍មិនល្អចូលមករុករានយើង យើងចង់តែធ្វើអ្វីមួយត្រឡប់ទៅវិញណាស់ តែយើងទ្រាំដូចជាធន់នឹងការឃ្លាន ធន់នឹងការនឿយហត់ ធន់នឹងពាក្យជេរប្រទេចជាដើម។ បែបនេះយើងច្រើនហៅថា អត់ធ្មត់ ឬអត់ទ្រាំ។
ការអត់ធ្មត់ និងការអត់ទ្រាំ ទាំងពីរនេះរួមគ្នាទៅជាអត់ធន់ ឬខន្តី។ អ្នកណាត្រូវការខន្តី ក៏ត្រូវហ្វឹកហាត់ឱ្យបានច្រើន គឺរៀនអត់ និងរៀនធន់ជាពិសេសអ្នកដឹកនាំដែលមានចិត្តដូចប្រេងសាំងរហ័សឆាបនោះ ត្រូវរៀនធន់ឱ្យបានច្រើនជាទីបំផុត ទើបមានកម្លាំងចិត្តធ្វើការតទៅទៀត ។ (ដោយសាន សារិន)
ចែករំលែកព័តមាននេះ