យើងអាចយល់ដឹងពីរូបសំណាកព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ តាមរយៈឯកសាររបស់លោកបណ្ឌិតមីសែល ត្រាណេ ។ នៅក្នុងបរិវេណនៃវត្តថាតហ្លួង (វត្តធាតុស្តេច) នៅទីក្រុងវៀងចន្ទន៍ ប្រទេសឡាវ ឯកសាររបស់លោកបណ្ឌិតបានពណ៌នាថា យើងបានឃើញនូវចម្លាក់ថ្មមួយឆ្លាក់ជាក្បាច់ក្រឡោត តំណាងព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ (គ.ស១១៨១- ១២១៨ ?) ស្ថិតក្នុងឥរិយាបទសមាធិ ដោយមានព្រះហស្តទាំងពីរលា ហើយដាក់គងលើគ្នាលើភ្លៅ ពោលគឺមិនមែនជាកាយវិការកំពុងប្រណម្យឬអញ្ជលីឡើយ ។
បើគេពិនិត្យព្រះរូបនេះឲ្យបានហ្មត់ចត់បន្តិចទៅ គេនឹងឃើញថា ព្រះកេសរបស់ចម្លាក់ ត្រូវបានជួសជុលឡើងវិញ ដោយហេតុថា ឆ្នូតដើមនៃព្រះកេសា ត្រូវវិចិត្រករឡាវ នៅស.វទី១៤ បញ្ឈូស ហើយជំនួសដោយក្បាច់កួចត្របាញ់ ដុំៗ ។ រីឯផ្នួងសក់នៅលើព្រះកេស ត្រូវបានជំនួសដោយកន្តុប ឬពក របស់ព្រះពុទ្ធអង្គវិញ ដែលតំណាងឲ្យឥទ្ធិពលពិសិដ្ឋ និងភាពឆ្លាតវៃគ្មានព្រំដែនរបស់ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ។ ក្រៅពីនេះ ចម្លាក់នេះថែមទាំងត្រូវបានលាបម្រ័ក្សណ៍ខ្មៅរលោងថែមទៀតផង ក្នុងខណៈដែលព្រះបាទ ផាងុំ ស្តេចលាវដំបូងបង្អស់បានកាន់កាប់ភូមិភាគនេះ ។
ដោយឥតសង្ស័យ គេអាចនិយាយបានថា ការកែប្រែ ឬការច្នៃរូបសំណាករបស់ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ បែបនេះ គឺដើម្បីធ្វើឲ្យព្រះរូបរបស់ទ្រង់ក្លាយទៅជាព្រះពុទ្ធអង្គ ជាទីគោរពសក្ការៈ ដើម្បីមូលហេតុសាសនា ។ ក៏ប៉ុន្តែទោះជាយ៉ាងនេះក្តី ក៏ព្រះបដិមាដ៏សំខាន់សម្រាប់ប្រវត្តិសាស្ត្រនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជាបុរាណ បានរក្សានៅឡើយនូវលក្ខណៈមួយចំនួន ដែលបង្ហាញអំពីមនុស្សភាពនៃចម្លាក់ ដូចជា សំពត់ខ្មែរ និងផ្នួងសក់ជាដើម ដូចដែលមាននៅលើចម្លាក់មួយនៅសារមន្ទីរជាតិភ្នំពេញ ។
នៅមានឧទាហរណ៍សំខាន់មួយទៀត ដែលអនុញ្ញាតឲ្យយើងអាចសន្និដ្ឋានយ៉ាងត្រឹមត្រូវ បានថា ព្រះរូបនៅវត្តថាតហ្លួង គឺពិតជារូបសំណាករបស់ព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧យ៉ាងប្រាកដមែន គឺភាពរឹងមាំនៃដងខ្លួន ដែលបង្ហាញតាមរយៈព្រះហស្ត និងព្រះបាទា ដែលប្រកបដោយកម្លាំងមាំមួន ដូចករណីនៃចម្លាក់មកពីប្រាសាទព្រះខ័ន កំពង់ស្វាយ នៅខេត្តព្រះវិហារ ដែលលោកអួង វន និង រូបយើងផ្ទាល់បានរកឃើញកន្លងមក ។
ដោយយោងលើលក្ខណៈសម្បត្តិទាំងប៉ុន្មានខាងលើនេះ យើងអាចសន្និដ្ឋានបានថា រូបសំណាកព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី៧ ដ៏ខ្លាំងពូកែ ដែលយើងទើបតែបានពិពណ៌នានៅខាងលើនេះ ពិតជាស្ថិតក្នុងឥរិយាបទសមាធិ ដូចករណីចម្លាក់មួយដែលយើងបានរកឃើញនៅប្រាសាទព្រះខ័នកំពង់ស្វាយ ក្នុងខេត្តព្រះវិហារកន្លងមក ហើយដែលសព្វថ្ងៃរក្សាទុកក្នុងសារមន្ទីរជាតិភ្នំពេញ ។
ដូច្នេះពាក់ព័ន្ធទៅនឹងលក្ខណៈដើមនៃព្រះរូបរបស់យើង គេមិនត្រូវមានការមន្ទិលសង្ស័យ តទៅទៀតឡើយ ៕ (កែសម្រួលដោយ ៖ បុប្ផា)
ចែករំលែកព័តមាននេះ