ខេត្តបាត់ដំបង ៖ «វត្តរស្មីដូនត្រិត» មិនសូវមានគេស្គាល់ ព្រោះមានចម្ងាយចុះពីបណ្តោយផ្លូវកៅស៊ូថ្មីជាង១០០គីឡូម៉ែត្រ ចេញពីបាត់ដំបង ទៅព្រំដែនថៃច្រក៤០០ ក្នុងស្រុកសំឡូត ត្រង់ជិតផ្សារឃុំតាសាញ់ បែកចុះទៅខាងឆ្វេងដៃចម្ងាយជាង២០គីឡូម៉ែត្រទៀត…
ខេត្តបាត់ដំបង ៖ «វត្តរស្មីដូនត្រិត» មិនសូវមានគេស្គាល់ ព្រោះមានចម្ងាយចុះពីបណ្តោយផ្លូវកៅស៊ូថ្មីជាង១០០គីឡូម៉ែត្រ ចេញពីបាត់ដំបង ទៅព្រំដែនថៃច្រក៤០០ ក្នុងស្រុកសំឡូត ត្រង់ជិតផ្សារឃុំតាសាញ់ បែកចុះទៅខាងឆ្វេងដៃចម្ងាយជាង២០គីឡូម៉ែត្រទៀត កាត់តាមព្រៃភ្នំដងអូរ ដែលមានការលំបាកក្នុងពេលខែវស្សា ដែលមិសូវមានមនុស្សបានទៅដល់ ក្រៅតែពីអ្នកស្រុកក្នុងភូមិដែលមានផ្ទះក្បែរៗ
ទីនោះប៉ុណ្ណោះ ។
សូមបញ្ជាក់ថា វត្តសុវណ្ណគង្គារតនារាម (ហៅវត្តរស្មីដូនត្រិត) ស្ថិតនៅភូមិដូនត្រិត ឃុំតាសាញ់ ស្រុកសំឡូត ខេត្តបាត់ដំបង ដែលមានចម្ងាយចុះពីផ្លូវកៅស៊ូចេញពីឃុំតាសាញ់ទៅ ចម្ងាយជាង២០គីឡូម៉ែត្រ តាមផ្លូវដីលំ ឆ្លងកាត់ជ្រោះអូរ តាមសណ្ឋានខ្ពង់រាបមានលក្ខណៈព្រៃភ្នំ ដែលខែវស្សាមិនអាចធ្វើដំណើរទៅមកឆ្លងជ្រោះអូរកាត់ទឹកបានឡើយ ។ ដូច្នោះ ប្រជាពលរដ្ឋដែលតែងតែទៅធ្វើបុណ្យច្រើនមានតែក្នុងខែ ប្រាំង ឬពេលគ្មានទឹកលិចលង់តាមដងអូរ ដែលត្រូវឆ្លងកាត់ប៉ុណ្ណោះ ។
វត្តនេះ ត្រូវបានកសាងឡើងនៅថ្ងៃទី៦ មិថុនា ឆ្នាំ២០១០ ដោយពុទ្ធបរិស័ទនៅក្នុងតំបន់នោះ ដែលចង់ បានទីវត្តអារាម សម្រាប់ពេលមានបុណ្យទាន ម្តងៗនាំគ្នាទៅគោរពធ្វើបុណ្យតាមបែបព្រះពុទ្ធសាសនាឲ្យមាននៅទីនោះ ពីព្រោះលក្ខណៈភូមិសាស្ត្រ ជាតំបន់ព្រៃភ្នំនៅដាច់ស្រយាលពីទីប្រជុំជនស្រុក ដែលលំបាកខ្លាំងគឺផ្លូវលំមិនអំណោយផល គួបផ្សំអំពីជីវភាពបងប្អូននៅតំបន់នោះនៅមានកំរិតនៅឡើយ ទើបការកសាងអ្វីជាដុំកំភួនមិនបានលូតលាស់ទៅមុខទៀតបានឡើយ ។
ព្រះតេជគុណ ព្រះនាមឡាយ សុខុន ជាចៅអធិការនៅក្នុងវត្តនេះមានសង្ឃដីកាថា នៅក្នុងវត្តនេះមានព្រះសង្ឃតែ៥អង្គប៉ុណ្ណោះ ហើយការគោរពបូជា ភាគច្រើនមានតែពេលបុណ្យទានធំៗ ដូចជាចូលឆ្នាំ ភ្ជុំបិណ្ឌ ដែលមានពុទ្ធបរិស័ទនៅក្នុងតំបន់នោះតែប៉ុណ្ណោះ ពីព្រោះលំបាកក្នុងការធ្វើដំណើរទៅឆ្ងាយ និងលំបាកតាមផ្លូវថ្នល់តាមស្ថានភាពព្រៃភ្នំផង ចំពោះបុណ្យកឋិនទាន ឬផ្កាប្រាក់សាមគ្គី មិនដែលមានពុទ្ធ បរិស័ទពីចម្ងាយបានទៅដល់ណាស់ ហើយចំណូលក៏បានមកតិចតួចស្តួចស្តើង កុំថាឡើយដល់កសាង ព្រះវិហារ ឬកុដិថ្ម ជួបការលំបាក សូម្បីតែការប្រើប្រាស់សម្រាប់ភោជនាហារ ហើយបន្សល់សន្សំទុកក្នុងភ័ស្តុភារសម្រាប់វត្តក៏គ្មានដែរ ។
លោកតាខៀវ ផុន ជាប្រធានគណៈកម្មការវត្តបានបញ្ជាក់ផងដែរថា ដោយគ្មានការរីកចំរើនទៅមុខ មកពីវត្តនេះនៅឆ្ងាយ ហើយមានតែកម្លាំងបងប្អូននៅទីនេះ បានជួយជ្រោមជ្រែងគ្នាអារកាត់ឈើក្នុងព្រៃមករៀបចំកសាងបានវិហារឈើ សម្រាប់គោរពមក៩ឆ្នាំមកហើយ តែមិនទៅមុខសោះ ចំពោះការអំពាវនាវរបស់គណៈកម្មការយើងទាំងអស់ តែងតែបំផុសជាប្រចាំដើម្បីរកអ្នកមានចិត្តសប្បុរសធម៌ មករួបរួមគ្នាដើម្បីជួយកសាងសាលាឆាន់ខ្លះ តែបច្ច័យបានមកសម្រាប់តែចង្ហាន់ លោកតែប៉ុណ្ណោះ បើពឹងផ្អែកលើពុទ្ធបរិស័ទនៅទីនេះ គឺជីវភាពអ្នកចំការតាមព្រៃភ្នំ រកបានសម្រាប់តែមួយរស់ៗខ្លួនឯងប្រចាំថ្ងៃតែប៉ុណ្ណោះ។ (សម្រួលដោយ៖ ស្រីណា)
ចែករំលែកព័តមាននេះ