ខេត្តបាត់ដំបង ៖ ជីវិតតែលតោលគួរឱ្យអនិច្ចាពន់ពេកណាស់ ដែលលោកយាយ គ្រី ណៃ អាយុ៨៤ឆ្នាំ ឈានចូល៨៥ឆ្នាំហើយនេះ ត្រូវរស់ទីពឹងខ្លួនឯងរង់ចាំថ្ងៃស្លាប់ ខុសពីជនចាស់ជរាដទៃទៀតមាន កូនមានចៅថែទាំឱ្យនៅតែវត្តរក្សាសីលទានសន្សំកុសលសម្រាប់ជាតិខាងមុខ ។ ជីវិតឯកោរបស់លោកយាយ ណៃ ផ្ទុយស្រឡះ ព្រោះរៀងរាល់ថ្ងៃលោកយាយតែងតែជិះកង់លក់នំ និងផ្លែឈូកតាមផ្លូវសាធារណៈ និងចូលតាមហាងគុយទាវ សួរភ្ញៀវតាមតុ ឲ្យជួយទិញនំរបស់គាត់ដោយស្ម័គ្រចិត្ត ព្រោះជាមុខរបរសម្រាប់ជីវភាពរបស់គាត់ប្រចាំថ្ងៃ ។
ជួបជាមួយកោះសន្តិភាព លោកយាយបានប្រាប់ថា គាត់រស់នៅជាមួយគេជាមនុស្សរាប់អានគ្នា និងបានស្គាល់គ្នាពីសម័យប៉ុល ពត ។ គាត់គ្មានសាច់ញាតិបងប្អូនអ្វីទាំងអស់ ដោយសារពួកគេបានស្លាប់នៅក្នុងជំនាន់ប៉ុល ពតអស់រលីងហើយ សព្វថ្ងៃគាត់ផ្ញើខ្លួនប្រាណស្នាក់នៅជាមួយអ្នកផ្សេង តែសន្តានចិត្តគេល្អ បន្តឲ្យរស់នៅជាមួយប្រមាណជាង៣០ឆ្នាំមកហើយ ។
លោក លី សេង អាយុ៦៤ឆ្នាំ រស់នៅភូមិបែកចាន សង្កាត់ព្រែកព្រះស្តេច ក្រុងបាត់ដំបង ខេត្តបាត់ដំបង បានបញ្ជាក់ថា ជំនាន់ប៉ុល ពត គាត់រស់នៅភូមិតាប៉ុន (ក្នុងស្រុកសង្កែសព្វថ្ងៃ) ត្រូវបានជម្លៀសចេញទៅតំបន់ចាមរអា ឫស្សីក្រាំង និងតំបន់ជួរភ្នំក្រវ៉ាញ ។ លុះត្រឡប់ចេញពីសម័យប៉ុល ពតមកវិញ ក៏បានមកស្នាក់នៅជុំគ្នាជាមួយលោកយាយ គ្រី ណៃ កាលនោះគាត់មានអាយុជិត៥០ឆ្នាំ ។ ពេលរស់នៅជាមួយគ្នាលោកយាយបានចេញទៅរកអង្ករ ស្រូវនៅតាមវាលស្រែបានមក តែងតែចែករំលែកគ្នាទៅវិញទៅមក ជាមួយក្រុមគ្រួសារគាត់ ។
តាំងពីពេលនោះមក យើងរស់នៅជាមួយគ្នាដូចបងប្អូន ទើបគាត់ចេះតែបន្តរួមរស់ជាមួយគ្នារហូតមក ដោយបានចាត់ទុកថា លោកយាយជាព្រះនៅក្នុងផ្ទះ រហូតដល់ឥឡូវ ក្នុងក្រុមគ្រួសារប្រពន្ធកូនគាត់មានបន្ទុក៧នាក់ ថែមទាំងជួយថែររក្សាលោកយាយម្នាក់ទៀត បានរៀបចំឲ្យគាត់មានកន្លែងស្នាក់នៅ រួមជាមួយគ្នាតែប៉ុណ្ណោះ។ ការទទួលទានប្រចាំថ្ងៃ លោកយាយមិនចង់រំខាន ឬដាក់បន្ទុកដល់គ្រួសារគាត់ឡើយ គឺគាត់តែងតែពិសារបាយផ្សេងតែម្នាក់ឯង ។ ចំណែកក្រុមគ្រួសារខ្ញុំគាត់ក៏មិនដែលមើលរំលងដែរ បើលោកយាយមានការខ្វះខាត តែងតែជួយបន្តឧបត្ថម្ភនៅពេលគាត់ខ្វះខាត ឬគាត់ឃ្លាន ។
លោក លី សេង បន្តថា ពេលនេះខ្លួនគាត់កាន់តែចាស់ជរា ហើយគ្មានទីពឹងទៀត បើឲ្យគាត់ចេញទៅរស់
នៅក្រៅពីផ្ទះគាត់នោះ គឺភាពតែលតោល ផ្តល់ការលំបាកដល់គាត់ជាក់ជាមិនខានឡើយ ម្ល៉ោះហើយទើបសព្វថ្ងៃនេះក្រុមគ្រួសារខ្ញុំបានចាត់ទុកថា យើងកំពុងជួយស្រង់ព្រះដែលកំពុងមាននៅជាមួយយើងរហូតទីបញ្ចប់ចុងក្រោយតាមផលបុណ្យរបស់គាត់ទៅចុះ ។ ចំពោះការចេញលក់នំពេលព្រឹកៗនេះ គឺមានគេអ្នកជិតខាងដែលអាណិតគាត់ បានផ្តល់ឲ្យគាត់យកនំទៅលក់ ពេលត្រឡប់មកវិញ គេសុំដកយកតែដើមវិញប៉ុណ្ណោះ លុយចំណេញទុកឲ្យគាត់ ។
លោកយាយ គ្រី ណៃ បានបញ្ជាក់ប្រាប់ថា រៀងរាល់ព្រឹកម៉ោង៦កន្លះគាត់តែងតែជិះកង់ចេញពីផ្ទះដឹកនំ ទៅលក់រហូតដល់ម៉ោង៩ឬម៉ោង១០ព្រឹក ដោយទទួលបានប្រាក់ចំណេញពី៤ពាន់រៀល ទៅ៥ពាន់រៀលដែរ ក្នុងមួយព្រឹក។ មានពេលខ្លះគាត់មិនបានត្រឡប់មកចូលផ្ទះវិញទេ គឺគាត់ចូលទៅវត្តសង្កែ ដើម្បីបានបំរើលោកខ្លះ និងបានបាយទឹកខ្លះគ្រាន់ចម្អែតក្រពះមួយពេលៗ តែមានពេលខ្លះភ្ញៀវតាមតុគុយទាវ កាហ្វេ មិនបានជួយទិញនំគាត់ទេ ឃើញអាណិត គឺមានតែជូនប្រាក់បន្តិចបន្តួចដល់គាត់ដោយស្មោះទុកឱ្យគាត់ចាយតាមតម្រូវការ និងមានអ្នកខ្លះបានទិញជាបាយកញ្ចប់ឲ្យគាត់ទុកពិសាខ្លួនគាត់មួយពេលៗផងដែរ ។
លោក លី សេង បានបញ្ជាក់បន្ថែមថា លុយដែលគាត់សន្សំពីការលក់នំបាននោះ គឺគាត់សន្សំគ្រាន់ទុកពេលគាត់មានជំងឺតែប៉ុណ្ណោះ ពីព្រោះគាត់ចាស់ជរា ហើយមានរោគតម្រងនោម និងពោះវៀន ច្រើនតែថ្ងូរថាអស់កម្លាំង ។ លោកបានហាមគាត់ឲ្យឈប់ចេញទៅលក់ទៅ ព្រោះយាយចាស់ហើយ តែគាត់នៅមិនសុខ ណាមួយពេលមិនបានចេញទៅលក់ គឺឈឺភ្លាម ដែលកន្លងមកធ្លាប់ចូលពេទ្យធំ២ដងរួចមកហើយ (ពេទ្យរដ្ឋ) មិនបានតម្រូវឲ្យគាត់បង់លុយឡើយ (ឃើញភាពចាស់ជរា) ។
កាលពីជិត១ខែមុននេះគាត់អស់កម្លាំងពេកបានទៅរកពេទ្យឯកជន (ម្តុំពេទ្យយាយជី) ដែលសេវាកម្មបានលឿន តែត្រូវបង់ថ្លៃព្យាបាលចំនួន២៣ម៉ឺនរៀល ទាំងថ្លៃថ្នាំ និងសេរ៉ូម ដែលខ្លួនគាត់គ្មានលុយក្នុងខ្លួនមិនគ្រប់ តែបានអ្នកជិតខាងបានរៃលុយគ្នា និងខ្លួនគាត់ម្ចាស់ផ្ទះជួយបង្គ្រប់ ទើបសងពេទ្យរួច ។ លោក លី សេង ក៏បានអំពាវនាវដែរថា បើបងប្អូនណាមានក្តីមេត្តាចង់ចូលរួមចំណែក ជួយគាត់ អាចជួបគាត់បាន វេលារៀងរាល់ព្រឹកចាប់ពីម៉ោង៧កន្លះទៅ គាត់លក់នំនៅម្តុំហាងគុយទាវម្លប់ស្វាយ ក្រុងបាត់ដំបង ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ