ខេត្តបាត់ដំបង៖ «អ្នកដែលធ្លាប់ស្គាល់ខ្ញុំ ភាគច្រើនគេតែងនិយាយថា ខ្ញុំចូលចិត្តតែងបទចម្រៀងដែលពិពណ៌នាតែពីទិដ្ឋភាពនៃដងស្ទឹងសង្កែ និងរឿងរ៉ាវពីជីវិតនៅខេត្តបាត់ដំបង»។ នេះជាពាក្យពេចរបស់ «កវីម្ចាស់ស្ទឹងសង្កែ លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន» ដែលបានចងក្រងនៅក្នុងសៀវភៅនានា…
ខេត្តបាត់ដំបង៖ «អ្នកដែលធ្លាប់ស្គាល់ខ្ញុំ ភាគច្រើនគេតែងនិយាយថា ខ្ញុំចូលចិត្តតែងបទចម្រៀងដែល
ពិពណ៌នាតែពីទិដ្ឋភាពនៃដងស្ទឹងសង្កែ និងរឿងរ៉ាវពីជីវិតនៅខេត្តបាត់ដំបង»។ នេះជាពាក្យពេចរបស់
«កវីម្ចាស់ស្ទឹងសង្កែ លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន» ដែលបានចងក្រងនៅក្នុងសៀវភៅនានា ដែលលោកបានបោះពុម្ពទុកជាឯកសារ មុនពេលដែលលោកបានលាចាកលោកនេះទៅ ។
មែន..! ឥតខុសទេ..! គឺកវីម្ចាស់ស្ទឹងសង្កែ ដ៏សំបូរវោហាស័ព្ទទន់ភ្លន់ ប្រកបទៅដោយមនោសញ្ចេតនាគ្រប់ សព្វរូបនេះ សរសេរ.. ៗ.. ៗ.. អំពីសម្រស់ដងស្ទឹងសង្កែ រហូតទាល់តែធ្វើឲ្យវិចិត្រករដៃឯកដ៏ល្បីល្បាញប្រចាំអាណាចក្រខ្មែរ ជំនាន់ដើមមួយរូប ខឹងសម្បារយ៉ាងខ្លាំង ដោយសារតែមានពាក្យមួយឃ្លា ដែលលោកកវីរូបនេះ បានរៀបរាប់អំពីរឿងរ៉ាវស្នេហាពិតរបស់លោក ជ្រកបង្កប់នៅក្នុងបទចម្រៀងដ៏ពីរោះរណ្ដំមួយនោះ គឺបទ« រំដួលដងស្ទឹងសង្កែ» នាំឲ្យវិចិត្រករឯងរូបនោះលើកដាក់ថា បានឌឺដងទៅនឹងថ្វីដៃឯករបស់គាត់ ។
លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន បានសរសេរកត់ត្រាទុកនៅក្នុងសៀវ «កំណាព្យស្នេហ៍មាស» របស់លោកថា « លោកញឹម ឌឹម ដែលជាវិចិត្រករឯកខ្មែរគ្មានពីរនៅក្នុងសម័យនោះ បានមានប្រតិកម្មយ៉ាងខ្លាំង រករឿងខឹងសម្បារខឹងនឹងលោកស៊ិន ស៊ីសាមុត ដែលបានបកស្រាយនូវបទចម្រៀងនោះផ្ទាល់» គឺបទ«រំដួលដងស្ទឹងសង្កែ» នេះឯង ដែលមានឃ្លាមួយធ្វើឲ្យលោកវិចិត្រកររូបនេះ ខឹងដាច់ក្បាលដាច់កន្ទុយ។
យោងតាមកំណត់ត្រានៅក្នុងសៀវភៅ «កំណាព្យស្នេហ៍មាស» កវីម្ចាស់ស្ទឹងសង្កែ លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន បានសរសេរថា បទ«រំដួលដងស្ទឹងសង្កែ» នេះ លោកបានតែងនិពន្ធនៅក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៧៤ ហើយបានថតឲ្យផលិតកម្ម«ពស់មាស»។ លោកថា វិចិត្រករដៃឯកប្រចាំស្រុកខ្មែរ គឺលោកញឹក ឌឹម បានប្រតិកម្មទៅនឹងបទ«រំដួលដងស្ទឹងសង្កែ» នេះ នៅពេលចាក់ផ្សាយលើកដំបូង ។
លោកញឹម ឌឹម បានខឹង ជាពិសេសទៅលើលោកស៊ិន សាមុត ដែលបានច្រៀងបទនេះផ្ទាល់ នៅត្រង់ឃ្លាថា «វិចិត្រករអើយកុំបាច់គូរអី នៅក្នុងលោកីយ៍ ស្រីល្អគ្មានទេ» តែរូបលោកបានព្យាយាមពន្យល់អំពីរឿងនេះ នៅពេលដឹងថា លោកញឹក ឌឹម ខឹងសម្បានឹងលោកស៊ិន ស៊ីសាមុត ទើបវិចិត្រករូបនេះ បានធូរចិត្តវិញ។
លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន បានបញ្ជាក់ត្រង់ចំណុចនេះថា « លោកញឹក ឌឹម បានអន់ខឹងនឹងលោកស៊ិន ស៊ីសាមុត វិញ ព្រោះដឹងថា បទនេះ ជាបទរបស់ខ្ញុំជាអ្នកនិពន្ធ..»។ លោកបានព្យាយាមពន្យល់ លោកញឹក ឌិឹម យ៉ាងដូច្នេះថា «ខ្ញុំគ្មានបំណងរិះគន់ឲ្យលោកទេ.. បទដែលខ្ញុំនិពន្ធនេះ គ្មានអ្វីក្រៅពីសរសេរ ដើម្បីរំលឹកដល់អនុស្សាវរីយ៍ពីអតីតកាលរបស់ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ.. ហើយនោះគឺរំដួលដងស្ទឹងសង្កែ នៅក្នុងក្ដីស្រម៉ៃរបស់ខ្ញុំ..»។
ពាក់ព័ន្ធនឹងប្រវត្តិបទ«រំដួលដងស្ទឹងសង្កែ»ដ៏ពោរពេញទៅដោយ មនោសញ្ចេតនាក្រអួនក្រអៅនេះ នៅក្នុងសៀវភៅ«មាសស្រោបនគរ» ឯណោះវិញ បានសរសេរថា លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន បាននិពន្ធបទ«រំដួលដងស្ទឹងសង្កែ» នេះ ដើម្បីរំលឹកដល់សម្រស់នារីវ័យក្មេងម្នាក់ ដែលលោកធ្លាប់ចាប់ចិត្តដិតអារម្មណ៍ ជាមួយនាង កាលក្នុងវ័យសិក្សានៅវត្តពោធិវាល ក្នុងខេត្តបាត់ដំបង ។
សៀវភៅនេះ បានបរិយាយថា កាលនៅវ័យក្មេង ក្នុងចន្លោះពីឆ្នាំ១៩៤៥ ដល់ឆ្នាំ១៩៧៤ លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន តែងរស់នៅលើទូកតូចមួយបណ្ដែតខ្លួនជាប្រចាំលើដងស្ទឹងសង្កែ ហើយពេលទៅរៀនលោកតែងដើរឆ្លងស្ពានដ៏តូចមួយ ទៅរៀននៅសាលាក្នុង«វត្តពោធិវាល»។ គ្រាហ៍នោះ លោកតែងចាប់អារម្មណ៍ខ្លាំង ទៅលើទេសភាពដ៏ល្អត្រកាលពន់ពេក នៃដងស្ទឹងសង្កែ មិនថា ក្នុងរដូវប្រាំង រដូវវស្សា ឬ ពេលមានទឹកជំនន់ឡើយ។
ជាមួយនឹងការជាប់ចិត្តដិតអារម្មណ៍ពេញទំហឹង ទៅដោយមនោសញ្ចេតនាគ្រប់បែបយ៉ាង របស់យុវជន
គង្គ ប៊ុនឈឿន នាពេលនោះ រហូតធ្វើឲ្យគាត់ទប់អារម្មណ៍មិនបាន បង្កើនដល់ក្ដីស្រមើស្រម៉ៃថា «ពិភពលោកដ៏ល្អប្រណីត ប្រហែលមានតែនៅបាតស្ទឹងសង្កែនេះប៉ុណ្ណោះ»។ សម្រង់សំដីផ្ទាល់ របស់យុវជន គង្គ ប៊ុនឈឿន កាលនោះ ត្រូវបានចងក្រងនៅក្នុងសៀវភៅនេះ ដោយបរិយាយថា « មើលចុះ..! ស្នាមទឹកហូររលិញ.. ៗ.. កាត់វាលខ្សាច់ដ៏ស្រស់ផូផង់.. ខ្ញុំបាននាំមិត្តភក្ដិដែលពេលនោះ ជាក្មេងយុវសិស្សដូចគ្នា បានយកក្រម៉ាអូសត្រី និងយកក្អមទៅកប់ក្នុងខ្សាច់ចោះប្រហោង ដើម្បីច្រោះយកទឹកស្អាត ហើយយ៉ាងត្រជាក់ទៀតផង..»។
នៅក្នុងសៀវភៅនោះ លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន បាននិយាយថា « លើសពីនេះ អ្វីដែលខ្ញុំចាំមិនភ្លេចនាគ្រានោះ គឺខ្ញុំបានចាប់អារម្មណ៍នឹងនារីម្នាក់ ដែលតែងចុះមុជទឹក និងដើររើសគ្រុំនៅបាតស្ទឹងសង្កែ នាពេលថ្ងៃលិច»។ លោកបានបង្ហើបឲ្យដឹងទៀតថា «ថ្វីបើពេលនោះខ្ញុំនៅវ័យក្មេងក្ដី តែសម្រស់ដ៏ស្រស់ផូរផង់របស់នាង បាននាំចិត្តខ្ញុំឲ្យចាំជាប់ក្នុងចិត្តរាប់ឆ្នាំ រហូតដល់ពេញវ័យ ដោយខ្ញុំគិតស្រម៉ៃថា មើលទៅមានតែនារីមួយរូបនេះទេ ដែលល្អផុតគេលើផែនដី..! ទោះរកកវីដៃឯក មកពីទិសណា ក៏ប្រហែលគូរមិនស្រស់ស្មើនឹងសម្រស់នាងដែរ»។
កវីម្ចាស់ស្ទឹងគង្គ ប៊ុនឈឿន បាននិយាយថា ព្រោះតែលោកមានប្រវត្តិស្នេហ៍គ្រាហ៍ដំបូង នៅក្នុងដងស្ទឹងសង្កែ ដូច្នេះហើយ ទើបលោកប្រើទឹកខ្មៅពិពណ៍នានូវបទ« រំដួលដងស្ទឹងសង្កែ» នេះឡើង។ លោកបានពោលថា «ខ្ញុំមិនអាចបំភ្លេចបានទេ នូវសម្រស់នារីម្នាក់នោះ..! នៅពេលខ្ញុំ និយាយពីរឿងស្នេហានៅខេត្តបាត់ដំបង គឺមួយផ្នែកជាការរំលឹកនូវអនុស្សាវរីយ៍.. នៃជីវិតស្នេហាបឋមវ័យរបស់ខ្ញុំ.. និងមួយផ្នែកទៀត គឺរំលឹកដល់ទឹកដីកំណើតរបស់ខ្ញុំតែប៉ុណ្ណោះ..។ ដូច្នេះការដែលខ្ញុំ និពន្ធបទ«រំដួលដងស្ទឹងសង្កែ» នេះឡើងគឺខ្ញុំ មិនមានចេតនារិះគន់ឬឌឺដងដល់ស្នាដៃលោកញឹក ឌឹម ដែលជាវិចិត្រករដៃឯកនោះទេ»។
បើនិយាយអំពីសម្រស់ និងប្រវត្តិ នៃខេត្តបាត់ដំបង ជាពិសេសអំពីទិដ្ឋភាពដ៏ស្រស់បំព្រង នៃដងស្ទឹងសង្កែ បើទោះជា «កវីម្ចាស់ស្ទឹងសង្កែ» រូបនេះ ប្រឹងប្រែងគាស់កកាយ លើកយកមកសរសេរតាក់តែង ជាកំណាព្យកាបឃ្លោង បន្តរហូតដល់រាប់ពាន់ រាប់ម៉ឺនពាក្យទៀត ក៏មិនចេះអស់អំពីសម្រស់ដងស្ទឹងដ៏សំបូរបែបនេះដែរ។ ស្ទឹងសង្កែនៅតែដក់ជាប់នូវស្នាមញញឹមរបស់នារី ម្ចាស់ទឹកខ្មៅដ៏សំបូរបែប គង្គ ប៊ុនឈឿន នេះតែដដែល។
បើទោះជាពេលវេលាបានកន្លងផុតទៅរាប់សិបឆ្នាំទៅហើយក្ដី តែអំណាចនៃសេចក្ដីនឹករលឹក បានធ្វើឲ្យតំណក់ទឹកខ្មៅរបស់លោក នៅតែបន្តស្រក់ហូរស្រែកហៅរកភក្ត្រាដ៏ប៉ប្រិមរបស់នាង និងអង្រូនបេះដូងមនុស្សគ្រប់ជំនាន់ គ្រប់ពេលវេលា តាមរយៈរឿង «ប្រលោមលោកបែបមនោសញ្ចេតនា ឬ បទចម្រៀងដ៏ពិរោះរណ្ដំជាប់ចិត្ត» ដែលចុងប៉ាការដ៏មុតស្រូចរបស់លោកបានពិពណ៍នាយ៉ាងជ្រាលជ្រៅ អំពីទិដ្ឋភាពដ៏ស្រស់ត្រកាល នៃទឹកដីវ័យចំណាស់មួយនេះ (បាត់ដំបង)។
ជាក់ស្ដែង ដូចជាបទ« រំដួលដងស្ទឹងសង្កែ» នេះជាក់ច្បាស់ហើយ។ ពិតមែនតែបទនេះ មានវ័យចំណាស់មែន តែវានៅតែពីរោះរណ្ដំដក់រងំជាប់ក្នុងដួងចិត្តមនុស្សគ្រប់ស្រទាប់ គ្រប់វ័យរហូតដល់បច្ចុប្បន្ននេះ មិនសាបសូន្យឡើយ បើទោះជា «កវីម្ចាស់ស្ទឹងសង្កែ គង្គ ប៊ុនឈឿន» ដែលជាម្ចាស់និពន្ធនៃបទមនោសញ្ចេតនាមួយនេះ បានលាចាកលោកនេះ ទៅកាន់ឋានបរុមលោកទៅហើយក្ដី ក៏ដួងព្រលឹងរបស់លោក កំពុងតែនៅកំដរអារ្មណ៍មនុស្សលោកនៅឡើយ តាមរយៈដំណត់ទឹកខ្មៅដ៏ក្រអូនក្រអៅរាប់លានតំណក់ ដែលលោកបានបន្សល់ទុកក្នុងក្រាំងមាសដល់សព្វថ្ងៃនេះ ។ (សម្រួលដោយ៖ ស្រីណា)
ចែករំលែកព័តមាននេះ