ព្រះបរមសាស្តាទ្រង់ប្រារព្ធនូវព្រះរាធត្ថេរដ៏មានអាយុ។ កាលពីគាត់នៅជាគ្រហស្ថនោះជាមនុស្សក្រខ្សត់ណាស់នៅអាស្រ័យចិញ្ចឹមជីវិតជាមួយពួកភិក្ខុទាំងឡាយក្នុងព្រះវិហារ ។ រាល់ៗថ្ងៃតាព្រាហ្មណ៍គាត់បោសសំអាតជុំវិញបរិវេណព្រះវិហារ កុដិជាដើមពុំដែលខាន ។
ព្រះបរមសាស្តាទ្រង់ទតព្រះនេត្រឃើញនូវឧបនិស្ស័យនៃព្រះអរហត្តផលរបស់រាធព្រហ្មណ៍ហើយ ទើបព្រះអង្គយាងទៅប្រាស្រ័យសន្ទនាជាមួយ ។ រាធព្រហ្មណ៍បានក្រាបទូលសុំបព្វជ្ជា ព្រោះគាត់មានចំណង់ចង់បួសខ្លាំងណាស់។ ព្រះសាស្តាទ្រង់បានត្រាស់ហៅពួកភិក្ខុមកប្រជុំគ្នា ហើយត្រាស់សួរថា តើភិក្ខុណាខ្លះនឹកឃើញនូវឧបការគុណរបស់តាព្រហ្មណ៍នេះបាន ?
គ្រានោះ ព្រះសារីបុត្របានក្រាបទូលថា បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចម្រើន ទូលព្រះបង្គំរឭកនូវឧបការគុណរបស់រាធព្រហ្មណ៍នេះបាន គឺកាលពីពេលមុននោះគាត់បានប្រគេនបាយមួយវែកដល់ទូលព្រះបង្គំ ។ ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់អនុញ្ញាតឱ្យព្រះសារីបុត្តត្ថេរធ្វើជាឧបជ្ឈាយ៍បំបួសដល់រាធព្រាហ្មណ៍នៅគ្រានោះឯង ។
លុះបួសហើយលោកជាអ្នកប្រដៅងាយ មិនចចេស ជឿស្តាប់បង្គាប់តាមឱវាទរបស់ព្រះសារីបុត្រដោយគោរពមិនយូរប៉ុន្មានក៏បានសម្រេចព្រះអរហត្តផល ។
ពួកភិក្ខុទាំងឡាយបានប្រជុំគ្នាពោលសរសើរគុណរបស់ព្រះសារីបុត្រថា ជាអ្នកមានកតញ្ញូកតវេទី ហើយសរសើរព្រះរាធៈថាជាអ្នកដែលគេប្រដៅបានដោយងាយ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ