ចេតនាហ្នឹងហើយជាតួបុណ្យ
បើតាមទ្រឹស្តីព្រះពុទ្ធសាសនាបានពន្យល់ថា ចេតនាហំ ភិក្ខុវេ បុញ្ញំ វទាមិ ប្រែថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយតថាគតហៅចេតនាហ្នឹងឯងជាតួបុណ្យ ។ សេចក្តីនេះសបញ្ជាក់ថា បុណ្យដៅពិសេសទៅលើផ្លូវចិត្ត…
បើតាមទ្រឹស្តីព្រះពុទ្ធសាសនាបានពន្យល់ថា ចេតនាហំ ភិក្ខុវេ បុញ្ញំ វទាមិ ប្រែថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយតថាគតហៅចេតនាហ្នឹងឯងជាតួបុណ្យ ។
សេចក្តីនេះសបញ្ជាក់ថា បុណ្យដៅពិសេសទៅលើផ្លូវចិត្ត ទៅលើចេតនា កាលបើយើងត្រេកអរចំពោះទង្វើសុចរិតរបស់អ្នកដទៃ សេពគប់នឹងបណ្ឌិតប្រព្រឹត្តតែអំពើល្អហ្នឹងហើយជាបុណ្យនោះ មិនមែនទាល់តែបរិច្ចាគទានច្រើនទើបបានបុណ្យនោះទេ ធ្វើទានច្រើន តែមិនប្រកបដោយធម៌ក៏ពុំសូវបានបុណ្យដែរ ។
រឿងធ្វើទានដល់ព្រះសង្ឃ ឬផ្តល់ទានដល់អ្នកដទៃដ៏ច្រើនលើសលប់សុទ្ធតែជាអំពើល្អ តែបើការផ្តល់ទាននោះសាមីទានមិនបានគោរពនៅក្នុងទាន(សក្កច្ចំ ទានំ ទេតិ)របស់ខ្លួនទេ ផលនៃទានក៏បានតិចទៅតាមហ្នឹងដែរ ។
ផ្ទុយទៅវិញបុគ្គលគ្រាន់តែបរិច្ចាគទានតែបន្តិចបន្តួចដល់ព្រះសង្ឃ ឬទុរគតជន ប្រកបដោយចិត្តជ្រះថ្លា ហើយត្រេកអររីករាយចំពោះទានរបស់ខ្លួនក្រៃពេក ការឱ្យទានបែបនេះនឹងបានផលច្រើនជាង ។
ហេតុនេះបុណ្យ ឬសេចក្ដីបរិសុទ្ធ មិនមែនស្ថិតនៅលើបរិមាណនៃវត្ថុទេ គឺស្ថិតនៅលើចិត្តចេតនារបស់បុគ្គលម្នាក់ៗដែលប្រកបដោយអារម្មណ៍រីករាយក្នុងពេលមុនឱ្យ, ពេលកំពុងឱ្យ និងពេលឱ្យរួច ហើយការបរិច្ចាគទាននោះនឹងមានផលច្រើន ឬលោកហៅថា អបមាណបុណ្យ គឺបុណ្យមិនអាចប៉ាន់ប្រមាណបាន ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ