នៅក្នុងគម្ពីរធម្មបទ មានពុទ្ធគាថាមួយកន្លែងបានត្រាស់សម្តែងថា អភិត្ថរេថ កល្យាណេ។បេ។ ប្រែថា បុគ្គលមិនគួរធ្វើប្រយោជន៍របស់ខ្លួនឲ្យសាបសូន្យព្រោះតែប្រយោជន៍អ្នកដទៃដ៏ច្រើនឡើយ កាលបើបុគ្គលដឹងច្បាស់នូវប្រយោជន៍របស់ខ្លួនហើយ គប្បីខ្វល់ខ្វាយក្នុងប្រយោជន៍នោះៗចុះ ។ ចំពោះផលប្រយោជន៍នេះបើជាគ្រហស្ថវិញបានដល់ការខំខ្នះខ្នែងប្រឹងប្រែងស្វែងរកភោគសម្បត្តិ…
នៅក្នុងគម្ពីរធម្មបទ មានពុទ្ធគាថាមួយកន្លែងបានត្រាស់សម្តែងថា អភិត្ថរេថ កល្យាណេ។បេ។ ប្រែថា បុគ្គលមិនគួរធ្វើប្រយោជន៍របស់ខ្លួនឲ្យសាបសូន្យព្រោះតែប្រយោជន៍អ្នកដទៃដ៏ច្រើនឡើយ កាលបើបុគ្គលដឹងច្បាស់នូវប្រយោជន៍របស់ខ្លួនហើយ គប្បីខ្វល់ខ្វាយក្នុងប្រយោជន៍នោះៗចុះ ។
ចំពោះផលប្រយោជន៍នេះបើជាគ្រហស្ថវិញបានដល់ការខំខ្នះខ្នែងប្រឹងប្រែងស្វែងរកភោគសម្បត្តិ មិនត្រូវបណ្តែតបណ្តោយឲ្យពេលវេលាកន្លងទៅទទេៗ គឺខំប្រឹងក្នុងកិច្ចការរបស់ខ្លួនពិតៗ, មិនត្រូវឲ្យពេលវេលាកន្លងទៅព្រោះតែប្រយោជន៍របស់អ្នកដទៃសូម្បីតិចតួចឡើយ ។
រីឯអ្នកបួសវិញមិនត្រូវលះបង់កិច្ចវត្តរបស់ខ្លួន ហើយយកពេលវេលាទៅជួសជុលកុដិ, សាលា, ព្រះវិហារ ឬចេតិយដ៏ច្រើនពេកនោះទេ ព្រោះវាជាការងាររបស់គ្រហស្ថសុទ្ធសាធ ។ គួរយកពេលវេលាទៅប្រតិបត្តិនូវកិច្ចវត្តទាំងឡាយមានឧបជ្ឈាយវត្តជាដើម និងត្រូវបំពេញអភិសមាចារិកវត្ត គឺធ្វើឲ្យជាក់ច្បាស់នូវគុណទាំងឡាយមានអរិយផលជាដើម ដោយគិតថាអញនឹងមិនធ្វើប្រយោជន៍របស់ខ្លួនឱ្យវិនាសសាបសូន្យព្រោះតែលាភសក្ការៈឡើយ នេះទើបជាប្រយោជន៍ពិតរបស់អ្នកបួស ។
បើបព្វជិតរូបណាមានព្យាយាមប្រឹងប្រែងមាំមួនដោយនឹកសង្ឃឹមថា អាត្មាអញមុខជានឹងបានសម្រេចមគ្គផលជាក់ជាមិនខាន ហើយ គប្បីធ្វើកិច្ចការរបស់ខ្លួនដោយអំណត់ថានេះជាប្រយោជន៍របស់អាត្មាអញ ត្រូវប្រឹងប្រែងក្នុងប្រយោជន៍របស់ខ្លួននោះចុះកុំបណ្តែតបណ្តោយឡើយ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ