រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួនដែលមានជីវភាពលំបាកលំបិន ក្រខ្សត់គ្មានទីពឹងច្រើនគ្រួសារដែលកំពុងរស់នៅតាមភូមិតូចៗ ឬក៏ជាតំបន់សំណង់អនាធិបតេយ្យមួយចំនួននៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ដោយប្រកបមុខរបដូចជាកម្មករសំណង់ ដើររើសអេតចាយ លក់បន្លែនៅផ្សារដើមគរ លក់អីវ៉ាន់ ដើរស៊ីឈ្នួលបោកគក់ខោអាវឱ្យគេ…
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ ប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួនដែលមានជីវភាពលំបាកលំបិន ក្រខ្សត់គ្មានទីពឹងច្រើនគ្រួសារដែលកំពុងរស់នៅតាមភូមិតូចៗ ឬក៏ជាតំបន់សំណង់អនាធិបតេយ្យមួយចំនួននៅក្នុងរាជធានីភ្នំពេញ ដោយប្រកបមុខរបដូចជាកម្មករសំណង់ ដើររើសអេតចាយ លក់បន្លែនៅផ្សារដើមគរ លក់អីវ៉ាន់ ដើរស៊ីឈ្នួលបោកគក់ខោអាវឱ្យគេ ឬធ្វើការក្រុមហ៊ុនផ្សេងៗក៏មានខ្លះដែរ ។
ចំពោះជីវភាពការរស់នៅរបស់ពួកគាត់មានការខ្វះខាតយ៉ាងខ្លាំងម្យ៉ាងទៀត ទីលំនៅរបស់ពួកគាត់ភាគច្រើនធ្វើពីឈើ ប្រក់តង់ ឬក៏ជាស័ង្កសីតូចចង្អៀតជាប់ៗគ្នាធ្លុះធ្លាយ មុខក្រោយ លិចទឹក ភក់ជ្រាំ និងមានក្លិនឆ្អេះឆ្អាបធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់សុខភាព ឈឺទាំងចាស់ទាំងក្មេងឥតល្ហែ ។
ជាក់ស្តែងដូចជាប្រជាពលរដ្ឋប្រមាណជាង៨០គ្រួសារ ដែលកំពុងតែរស់នៅក្នុងភូមិ៤ ហៅភូមិផ្អេរ ដែលមានទីតាំងនៅខាងក្រោយផ្សារសុវណ្ណា ក្នុងសង្កាត់ទំនប់ទឹក ខណ្ឌបឹងកេងកងជាដើម ដែលជាតំបន់មិនរៀបរយមួយ ក្នុងចំណោមតំបន់មិនរៀបរយជាច្រើនកន្លែងទៀត ។ គួរហៅថាជាសំណង់មិនរៀបរយ វាល្អជាងឈ្មោះសំណង់អនាធិបតេយ្យ ។
លោក ឡេង ប៊ុនហេង អាយុ៥៨ឆ្នាំ បានរៀបរាប់ប្រាប់ឱ្យដឹងថា រូបគាត់បាននាំប្រពន្ធ កូន និងក្រុមគ្រួសារ មកតាំងទីលំនៅក្នុងភូមិផ្អេរនេះ តាំងពីឆ្នាំ១៩៩២មកម្ល៉េះ រហូតមកដល់ថ្ងៃនេះគឺមានរយៈពេល២៧ឆ្នាំមកហើយ ដោយផ្តើម ឡើងដំបូងធ្វើជាកូនខ្ទមតូចមួយធ្វើអំពីឈើនិងប្រក់តង់តែប៉ុណ្ណោះ ដោយដំបូងឡើងរូបគាត់បានប្រកបរបរធ្វើជាជាងសំណង់ ដើម្បីរកប្រាក់មកផ្គត់ផ្គង់គ្រួសារ ។ លោកថា កាលនោះ ក្នុងតំបន់មួយនេះវាជាផ្លូវដែលគេទុកចោលមានស្មៅដុះព្រៃជិតឈឹង លិចទឹក និងមិនមានអ្នកណាម្នាក់ធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ឡើយ ។
ក្រៅពីក្រុមគ្រួសាររបស់គាត់មករស់នៅមុនគេក៏នៅមានក្រុមគ្រួសារអ្នកដ៏ទៃប្រហែលជា៤០ទៅ៥០គ្រួសារទៀត នាំគ្នាមកកាប់ឆ្ការព្រៃនិងធ្វើជាខ្ទមតូចៗខ្លះប្រក់តង់ ខ្លះទៀតប្រក់ស័ង្កសី មករស់នៅជាបន្តបន្ទាប់ជុំគ្នាផងដែរ ។ លោកក៏បានប្រាប់បន្តទៀតថា ការមកតាំងទីលំនៅ ក្នុងតំបន់នេះដែរ ដែលភាសាសាមញ្ញហៅថា «តំបន់សំណង់អនាធិបតេយ្យ»នោះ គឺវាមិនមានការងាយស្រួលទេ ដោយជួបការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ។ ដោយសារតែការរស់នៅជាប្រចាំជួបទៅនឹងភាពរញ៉េរញ៉ៃ គ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់ ក្នុងភក់ជ្រាំ ក្លិនស្អុយ ឆ្អេះឆ្អាប គ្មានអនាម័យ និងធ្វើឱ្យប៉ះពាល់ដល់សុខភាពទាំងមនុស្សចាស់ និងក្មេងៗឧស្សាហ៍ឈឺគ្រប់ៗគ្នាផងដែរ ។
គាត់ថា លុះក្នុងរយៈពេល៤ទៅ៥ឆ្នាំចុងក្រោយនេះ ការរស់នៅរបស់ពួកគាត់ហាក់បីដូចជាមានការធូរស្រាលច្រើន ដោយសារតែមានការយកចិត្តទុកដាក់ពីសំណាក់អាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន បានចុះមកធ្វើផ្លូវលំដែលបោះបង់ចោលឱ្យក្លាយជាផ្លូវស្អាតដោយបានរៀបចំសណ្តាប់ធ្នាប់ និងតែងតែចុះមកធ្វើការអប់រំផ្សេងៗជាប្រចាំផងដែរ ។
រហូតមកដល់ពេលនេះ ចំនួនបងប្អូនប្រជាពលរដ្ឋដែលមករស់នៅទីនេះ មានការកើនឡើងប្រហែលជាជាង៨០គ្រួសារហើយ ដោយអ្នកខ្លះរស់នៅប្រកបមុខរបរកម្មករសំណង់ ដើររើសអេតចាយ ដើរស៊ីឈ្នួលគេ ខ្លះទៀតលក់ដូរខាងក្រៅ និងនៅផ្ទះ និងធ្វើការនៅតាមក្រុមហ៊ុនក៏មាន ។ ចំណែកឯក្មេងៗវិញ បានទៅរៀនគ្រប់គ្នាៗ ខ្លះរៀននៅសាលារដ្ឋ និងខ្លះទៀតរៀននៅតាមសាលាអង្គការក៏មានដែរ ។
ស្រី្តវ័យចំណាស់ម្នាក់ឈ្មោះ អុឹង ស៊ីបូណារី អាយុ៦៨ឆ្នាំ បានប្រាប់ឱ្យដឹងថា រូបគាត់ជាស្ត្រីមេម៉ាយមានកូនប្រុសស្រីចំនួន៤នាក់(ស្រី៣នាក់ប្រុសម្នាក់) និងចៅរហូតទៅដល់ ៩នាក់ទៀត នៅក្នុងបន្ទុកបានមករស់នៅទីនេះ ដោយបានធ្វើជាផ្ទះឈើប្រក់ស័ង្ក សីតូចមួយអស់រយៈពេល២៣ឆ្នាំមកហើយ គឺចាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៩៦មកម្ល៉េះ ដោយបានប្រកបមុខរបរស៊ីឈ្នួលបោកខោអាវ និងកោសខ្យល់ឱ្យគេ ដើម្បីរកប្រាក់យកមក ចិញ្ចឹមកូនៗ ។
ការស់នៅក្នុងជីវភាពជាស្ត្រីមេម៉ាយ ចិញ្ចឹមកូនប្រុស ស្រីរហូតទៅដល់ចំនួន ៤នាក់នេះ ជួបការលំបាកយ៉ាងខ្លាំង ដោយក្នុងមួយអាទិត្យ រូបគាត់អាចរកលុយបានត្រឹមតែ៣ទៅ៤ម៉ឺនរៀលតែប៉ុណ្ណោះ គ្រាន់បង់ថ្លៃទឹក ភ្លើងនិង ការចំណាយផ្សេងៗបន្តិចបន្តួច និងហូបចុកមិនគ្រាន់ឡើយ ។ គាត់បានរៀបរាប់ប្រាប់បន្តទៀតថា ការស់នៅរបស់គាត់សព្វថ្ងៃជួបទៅនឹងការលំបាកខ្លាំង នៅពេលភ្លៀងមកម្តងៗ ទឹកភ្លៀងលិចចូលផ្ទះ លិចផ្លូវ គ្មានលូបង្ហូរទឹក ធ្វើឱ្យមានភក់ជ្រាំ និងជួបការលំបាកគ្រប់បែបយ៉ាង តែរយៈពេលចុងក្រោយនេះ ការរស់នៅរបស់ពួកគាត់ហាក់បីដូចជាមានការប្រសើរឡើងបន្តិចជាងមុន ព្រោះរដ្ឋអំណាចមូលដ្ឋានបានជួយស្ថាបនាផ្លូវឱ្យមានការចេញចូលបានល្អប្រសើរជាងពីអតីតកាល ។
ស្ត្រីម្នាក់ទៀតឈ្មោះ សុខ សារ៉ាត់ អាយុ៦០ឆ្នាំ ដែលមានស្រុកកំណើតនៅឯឃុំព្រះស្តេច ស្រុកព្រះស្តេច ខេត្តព្រៃវែង បានរៀបរាប់ប្រាប់ឱ្យដឹងថា រូបគាត់ជាស្ត្រីមេម៉ាយ មានកូនស្រីម្នាក់ បានមកជួលផ្ទះរបស់គេតូចមួយស្នាក់នៅ និងប្រកបមុខរបរលក់បន្លែនៅផ្សារដើមគរ ។
ការមករស់នៅទីនេះ រូបគាត់បានលើកដាក់បន្លែរបស់គេយកមកលក់ក្នុងមួយថ្ងៃអាចរកប្រាក់ចំណេញបានចាប់ពី២ ទៅ៣ម៉ឺនរៀលដែរ ថ្ងៃខ្លះលក់មិនដាច់ខាតដើមក៏មាន តែលុយដែលរកបាននេះមិនអាចធ្វើឱ្យគ្រួសារ ពីរនាក់ម្តាយនិងកូនរបស់គាត់ធូរធាឡើយ ដោយយគ្រាន់តែយកមកចំណាយថ្លៃផ្ទះជួលក្នុងមួយខែចំនួន១៤ម៉ឺនរៀល និងក្រៅពីនោះគឺយកទៅចំណាយលើទឹក ភ្លើង និងចាយវាយផ្សេងៗអស់គ្មានសល់ ។គាត់បានប្រាប់បន្តទៀតថា ផ្ទះដែលរូបគាត់និងកូនស្រីជួលគេរស់នៅនេះ គឺជាផ្ទះធ្វើអំពីឈើប្រក់ស័ង្កសី ជញ្ជាំងក្តារធ្លុះធ្លាយដំបូលធ្លាយប្រហោងលិចទឹកចូល នៅពេលដែលមេឃមានភ្លៀងម្តងៗ ។
មិនតែប៉ុណ្ណោះក្នុងតំបន់នេះ ក៏មានជ្រាំ ក្លិនស្អុយ ឆ្អេះឆ្អាបមានការលំបាកយ៉ាងខ្លាំងក្នុងការស់នៅសព្វថ្ងៃ តែចេះតែទ្រាំៗទៅធ្វើម្តេចយើងគ្មានផ្ទះរស់នៅត្រឹមត្រូវដោយខ្លួនឯងនោះ ។ គាត់ថាចំណែកឯបញ្ហាសន្តិសុខវិញ គឺរស់នៅសុខស្រួលល្អណាស់ មិនដែលមានចោរលួច ក្មេងទំនើង និងគ្រឿងញៀនទេ តែនៅតែម្យ៉ាង គឺហិង្សាក្នុងគ្រួសារ ឬក៏ការឈ្លោះប្រកែកគ្នារបស់អ្នកជិតខាងគ្នាឯងបន្តិចបន្តួចប៉ុណ្ណោះ ៕ (សម្រួលដោយ៖ ស្រីណា)
ចែករំលែកព័តមាននេះ