ព្រះបរមសាស្តាទ្រង់ប្រារព្ធភិក្ខុពីរអង្គជាមិត្តសម្លាញ់នឹងគ្នា។ ភិក្ខុមួយអង្គបានរៀនខាងវិបស្សនាធុរៈ បានបំពេញសេចក្តីព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំងក្លាបំផុត រហូតដល់បានសម្រេចព្រះអរហត្តផល។ ឯភិក្ខុមួយអង្គទៀតបានរៀនខាងគន្ធធុរៈ ឈ្លាសវៃក្នុងព្រះត្រៃបិដក មានកូនសិស្សជាច្រើន ហើយមើលងាយដល់ភិក្ខុដែលរៀនខាងវិបស្សនាធុរៈថា ជាអ្នកមិនចេះដឹងអ្វីសោះ ហើយចង់ទៅសួរបញ្ហាជាមួយនឹងភិក្ខុដែលរៀនវិបស្សនាធុរៈ ។
លុះដល់ថ្ងៃសួរឆ្លើយបញ្ហាព្រះសាស្តាទ្រង់យាងទៅក្នុងទីនោះដែរ ហើយទ្រង់ត្រាស់សួរបញ្ហាដោយព្រះអង្គឯងផ្ទាល់ជាមួយនឹងភិក្ខុដែលរៀនគន្ធធុរៈ ។ ភិក្ខុអង្គនោះឆ្លើយបញ្ហារបស់ព្រះអង្គមិបានឡើយ។ ចំណែកភិក្ខុដែលរៀនខាងវិបស្សនាធុរៈឆ្លើយបញ្ហារបស់ព្រះអង្គបានទាំងអស់។ ព្រះអង្គក៏ប្រទានសាធុការពរថា សាធុៗ ប្រពៃណាស់ ។
ពួកកូនសិស្សរបស់ភិក្ខុរៀនគន្ធធុរៈ បានឮព្រះសាស្តាប្រទានសាធុការដល់ភិក្ខុដែលរៀនវបស្សនាធុរៈយ៉ាងនេះហើយក៏នាំគ្នារិះគន់ព្រះអង្គថា ចុះហេតុអ្វីបានជាព្រះអង្គប្រទានសាធុការពរដល់ភិក្ខុដែលរៀនវិបស្សនាធុរៈជាអ្នកល្ងង់ខ្លៅមិនចេះអ្វីសោះយ៉ាងនេះវិញ?
ម្តេចក៏មិនប្រទានពរដល់ភិក្ខុដែលចេះចប់ព្រះត្រៃបិដក? ព្រះអង្គធ្វើដូច្នេះមិនត្រូវទាល់តែសោះ។ ព្រះសាស្តាត្រាស់នូវព្រះគាថានេះថាៈ
បើបុគ្គលនិយាយធម៌ដែលមានប្រយោជន៍ ទោះបីជានិយាយច្រើនយ៉ាងណាក៏ដោយ តែជាអ្នកប្រមាទ មិនប្រព្រឹត្តធ្វើតាមធម៌នោះ ដូចជាអ្នកចិញ្ចឹមគោរាប់គោឱ្យទៅអ្នកដទៃ ជាអ្នកមិនមានចំណែកនៃសាមញ្ញផលយ៉ាងនោះឯង។ តែផ្ទុយទៅវិញ បើបុគ្គលនិយាយធម៌ដែលមានប្រយោជន៍ទោះបីជាតិចតួចក៏ដោយ តែជាអ្នកប្រព្រឹត្តសមគួរដល់ធម៌នោះ លះបង់ចោលនូវរាគៈ ទោសៈ និងមោហៈអស់ហើយ ជាអ្នកចេះដឹងសព្វគ្រប់មានចិត្តរួចផុតស្រឡះហើយជាអ្នកមិនប្រកាន់មាំ ក្នុងលោកនេះឬលោកខាងមុខ បុគ្គលនោះជាអ្នកមានចំណែកនៃសាមញ្ញផលដោយពិត ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ