ក្រុមអ្នកវិភាគវាយតម្លៃថា…គ្មានមនុស្សលោកណាស្លូតសុភាពជាងអ្នកសារព័ត៌មានទេ…អ្នកសារព័ត៌មានគ្មានធ្មុង គ្មានខ្នង គ្មានពិសអ្វីទាំងអស់នៅកម្ពុជា ។ ឃើញមានអំពើ ឬសកម្មភាពអ្វីមួយកើតមាន
គឺនិយាយតាមមើលឃើញជាក់ស្តែង…ថតរូបក៏ថតតាមអ្វីដែលកើតមាន ដើម្បីផ្សាយជួយសង្គម ។
ក្រុមអ្នកវិភាគដដែលយល់ថា… មានតែអ្នកប្រព្រឹត្តកំហុសទេដែលរករឿងអ្នកសារព័ត៌មាន…កោងកាចប្រើអំណាច ឆក់ វ៉ៃយកកាមារ៉ាថត…គំរាមឱ្យលុបរូបភាព…ជេរប្រមាថយ៉ាងថោកទាប…ធ្វើដូចខ្លួនឯងជាមនុស្ស ល្អ ។ល ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះគំរាមនិងប្តឹងទៅតុលាការ…ឱ្យជាន់កអ្នកសារព័ត៌មានបន្ថែមទៀត ។
ក្រុមអ្នកវិភាគបានលើកទៀតថា…រឿងបែបខាងលើនេះវាកើតមាន…ក្នុងចំណោមមន្ត្រីមុខលុយ…មន្ត្រីមើមៗពុករលួយ ស្អុយគគ្រុក…ស្អុយច្រាសខ្យល់ក៏មានដែរ…គឺប្តឹងដើម្បីឱ្យតុលាការ «ជួយទប់ជើងគ្រែ»…ជួយលើកកិត្តិយស លើកមុខមាត់គាត់ប៉ុណ្ណោះ ។
អ្នកវិភាគនិយាយថា ច្បាប់ត្រូវតែមានចែងជាថ្មី…គឺបើមន្ត្រីប្តឹងអ្នកកាសែតហើយនៅអោបអំណាចទៀត…មិនយុត្តិធម៌ទេ…ត្រូវចុះចេញសិន ។ មិនត្រូវនៅដេកអោបអំណាច …អោបឯកសារពុករលួយ…ត្រូវតែផ្អាកអំណាចសិន ។
សម្រាប់អ្នកសារព័ត៌មានខ្មែរដែលគ្មានអំណាចមួយសរសៃមមិះណានោះ…ចាំតែទទួលថ្មបាក់សង្កត់ប៉ុណ្ណោះ…ទោះបីមានច្បាប់ស្តីពីរបបសារព័ត៌មានក៏ដោយ…ទោះបីមានច្បាប់មិនមានកំណត់ទោសព្រហ្មទណ្ឌលើអ្នកសារព័ត៌មានក៏ដោយ…ក៏មន្ត្រីមុខលុយមុខខ្លាញ់ខ្លះនោះនៅតែប្តឹងចោទទៅលើបទព្រហ្មទណ្ឌដដែល…ខ្លះចោទពីបទញុះញង់ឱ្យប្រព្រឹត្តបទឧក្រឹដ្ឋ…នៅតែទាមទារឱ្យតុលាការចោទបទព្រហ្មទណ្ឌដដែល…ដែលគ្រាន់តែផ្សាយរឿងពុករលួយជួយដល់សង្គមជាតិសោះហ្នឹង !
ឱ ! មន្ត្រីអ្នកប្តឹងទាំងឡាយអើយ…មានមិនដល់មួយដំបស្វាផង…ដែលតាមផ្តន្ទាអ្នកសារព័ត៌មាន។
តាមពិតត្រង់ទៅ…ដើម្បីកុំឱ្យវាស្អុយបន្តទៀត…អ្នកសារព័ត៌មានគ្រប់គ្នាដែលជាបុគ្គលគ្មានពិស គ្មានធ្មុង…រង់ចាំទទួលយកការសម្រុះសម្រួល…ការចរចាតាមរយៈការបំភ្លឺតបវិញ…វាចប់បញ្ហាចងអាឃាតគ្នាបាត់ទៅហើយ…។
បើស្លូតសុភាពប៉ុណ្ណឹងហើយ…អ្នក ប្តឹងនៅតែមិនព្រមទទួល…ត្រូវតែមានច្បាប់«ដកអំណាច ដកឋានៈ តួនាទី» សិន…ងាយស្រួលអ្នកសារព័ត៌មានស្រាវជ្រាវរុករកវត្ថុតាងតបត ។
ក្រុមអ្នកវិភាគប្រាប់ថា អ្នកសារព័ត៌មានមិនត្រូវភ័យព្រួយពេកទេ…ព្រោះតុលាការមានដល់ទៅ៣ថ្នាក់…ទម្រាំចប់ស្ថាពរក៏រាប់ឆ្នាំទៅមុខដែរ…រឿងអីរកវត្ថុតាងមិនឃើញ ? បើរកមិនឃើញទេ…ឈប់ធ្វើអ្នកសារព័ត៌មាន…ទៅរត់ម៉ូតូឌុបវិញក៏រស់ដែរ…េហ ! េហ !
ចែករំលែកព័តមាននេះ