រាជធានីភ្នំពេញ៖ តាមរយៈកម្មវិធី «តន្ត្រីផ្ទះខ្ញុំ» នៃរថយន្តតន្ត្រីទិព្វខ្មែរ ឧបករណ៍ភ្លេង «ភ្លយ» នឹងផ្សព្វផ្សាយជាលើកដំបូងនៅតំបន់ស្ទឹងអារ៉ែង ក្នុងភូមិស្វាយ ឃុំថ្មដូនពៅ ស្រុកថ្មបាំង ខេត្តកោះកុងនាថ្ងៃទី៧ ខែមិថុនា ២០១៩។
បើយោងតាមសេចក្តីប្រកាសពីរថយន្តតន្ត្រីទិព្វនៃអង្គការសិល្បៈខ្មែរអមតះៈ «តន្ត្រីផ្ទះខ្ញុំ» គឺជាកម្មវិធីមួយដែលមានធ្វើបទបង្ហាញនូវឧបករណ៍ភ្លេង«ភ្លយ» ពីថ្នាក់រៀនឧបករណ៍ភ្លយ ហើយក៏ជាលើកទីមួយដែលកម្មវិធីនេះធ្វើឡើងនៅតំបន់ស្ទឹងអារ៉ែង ដោយមានការចូលរួមសហការជាមួយ Steung Areng Community-Based Ecotourism សហគមន៍អេកូទេសចរណ៍តំបន់ស្ទឹងអារ៉ែង ។ កម្មវិធីនេះគឺរៀបចំឡើយដើម្បីផ្តល់ជាកម្លាំងចិត្ត និងផ្តល់ឱកាសឲ្យពួកគាត់បង្ហាញសមត្ថភាពដែលបានខិតខំប្រឹងប្រែងកន្លងមក ជាពិសេសគឺដើម្បីផ្សព្វផ្សាយឧបករណ៍ភ្លេង«ភ្លយ»ដែលជារបស់ជនជាតិជងតំបន់ស្ទឹងអារ៉ែងពួកគាត់កុំឲ្យបាត់បង។
ជាលើកទី១ហើយដែលឧបករណ៍ភ្លេង «ភ្លយ» មានវត្តមាននៅលើរថយន្តតន្ត្រីទិព្វខ្មែរ ដែលបន្ទាប់ពីមានដំណើរការថ្នាក់រៀនមួយនៅតំបន់ស្ទឹងអារ៉ែង ខណៈពេលឧបករណ៍តន្ត្រីដ៏កម្រមួយនេះត្រូវបានចេញទៅផ្សព្វផ្សាយនៅទីតំបន់នានាជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។
ឧបករណ៍ភ្លេងភ្លយគឺជាប្រភេទឧបករណ៍មួយដែលកម្រនឹងមានអ្នកចេះផ្លុំ និងធ្វើណាស់។ ដោយសារតែការស្រលាញ់ឧបករណ៍មួយនេះ លោកតាដួង ញ៉ឹក កំពុងតែបន្តថែរក្សា និងបង្ហាត់បង្រៀនកូនសិស្សរបស់គាត់ដើម្បីបន្តឧបករណ៍ភ្លេងមួយនេះ ជាពិសេសឲ្យពួកគាត់បន្តចំណេះដឹងនេះទៅអ្នកជំនាន់ក្រោយបន្តទៅខាងថ្ងៃមុខទៀត ។
ភ្លយគឺជាឧបករណ៍ភ្លេងរបស់ជនជាតិភាគតិចអម្បូរ «ជង» ដែលកំពុងតែមានវត្តមាន នៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ខណៈពេលសព្វថ្ងៃវាស្ទើរតែបាត់ឈ្មោះ និងលែងមានការពេញនិយម ពីអ្នកស្រុកភូមិទៅហើយ ព្រោះថាឧបករណ៍ភ្លេងមួយនេះប្រគំសម្រាប់ផ្លុំថ្វាយ និងបន់ស្រន់ ដល់អ្នកតាម្ចាស់ស្រុកតាមជំនឿនៃជនជាតិខ្លួនប៉ុណ្ណោះ ។
ភ្លេងភ្លយមានលក្ខណៈស្រដៀងគ្នាទៅនឹងសំឡេងរបស់សត្វកន្លង់ ដោយគេយកបំពង់ឫស្សី៣ដើម ប៉ុនៗគ្នាមករៀបជាដំណាក់ មានចន្លោះដូចជាឧបករណ៍ខ្លុយខ្មែរ តែគេភ្ជាប់ផ្លែឃ្លោក និងបិទយ៉ាងជិត ទុកចំហ មាត់ឃ្លោក រួចគេអាចផ្លុំបញ្ចេញសំឡេងតាមមាត់ឃ្លោក នោះតែម្តង ដែលមើលវាស្រដៀងគ្នាទៅនឹងការផ្លុំឧបករណ៍ភ្លេងគែនដែរ ។
អ្នកនាងថន សីម៉ា ប្រធានគ្រប់គ្រងផលិតកម្មវិធី និងជាសហស្ថាបនិកនៃក្រុមរថយន្តតន្ត្រីទិព្វខ្មែរ ថ្លែងកាលពីពេល ថ្មីៗកន្លងមកថា៖ «យើងបានជួយរៀបចំឲ្យមានការបង្រៀនឧបករណ៍នេះបានចំនួន១ឆ្នាំហើយ ក៏ដោយសារតែមានការយល់ព្រមបង្រៀនបន្តពីលោកតាដួង ញឹក ដែលជាជនជាតិជង ម្ចាស់ឧបករណ៍ភ្លេងភ្លយនោះ។
ព្រោះតែនេះជាបើកវគ្គដំបូង ហើយមិនសូវមានអ្នកចាប់អារម្មណ៍ពីក្មេងជំនាន់ក្រោយនោះ ទើបការបង្រៀនវគ្គដំបូងទទួលបានសិស្សតែ៣ នាក់ប៉ុណ្ណោះ ដែលពួកគាត់សុទ្ធតែជាសិស្សរស់នៅ ឆ្ងាយៗពីផ្ទះរបស់លោកតាទៀត គឺផ្ទះរបស់សិស្សទាំងនោះមាននៅចម្ងាយប្រមាណ៣០គីឡូម៉ែត្រ និងចម្ងាយ៤០ គីឡូម៉ែត្រឯណោះ។ ការបង្រៀននេះគឺ ១សប្តាហ៍មានចំនួន ២ថ្ងៃគឺថ្ងៃសៅរ៍ និងអាទិត្យ ខណៈមួយថ្ងៃរៀនតែចំនួន២ ម៉ោង»៕ (កែសម្រួលដោយ ៖ បុប្ផា)
ចែករំលែកព័តមាននេះ