សត្វលោកទាំងអស់ទៀងតែនឹងស្លាប់ គឺស្លាប់ទាល់តែអស់គ្មានសល់អ្នកណាម្នាក់ ព្រោះជីវិតនេះញាំញីទៅដោយសេចក្តីទុក្ខទោះបីពេលខ្លះបានសុខ ក៏សេចក្តីសុខនេះលាយឡំនឹងទុក្ខដែរ ទុក្ខព្រោះសេចក្តីស្រែកឃ្លាន ទុក្ខព្រោះបំណុល ទុក្ខព្រោះជំងឺបៀតបៀន ទុក្ខព្រោះភ័យ ទុក្ខព្រោះសេចក្តីស្លាប់និរាសព្រាត់ប្រាសចាកភព ដែលជាទុក្ខខ្លាំងក្លាបំផុត…
សត្វលោកទាំងអស់ទៀងតែនឹងស្លាប់ គឺស្លាប់ទាល់តែអស់គ្មានសល់អ្នកណាម្នាក់ ព្រោះជីវិតនេះញាំញីទៅដោយសេចក្តីទុក្ខទោះបីពេលខ្លះបានសុខ ក៏សេចក្តីសុខនេះលាយឡំនឹងទុក្ខដែរ ទុក្ខព្រោះសេចក្តីស្រែកឃ្លាន ទុក្ខព្រោះបំណុល ទុក្ខព្រោះជំងឺបៀតបៀន ទុក្ខព្រោះភ័យ ទុក្ខព្រោះសេចក្តីស្លាប់និរាសព្រាត់ប្រាសចាកភព ដែលជាទុក្ខខ្លាំងក្លាបំផុត ។
ទុក្ខធំបំផុតនៅពេលមនុស្សយើងហៀបនឹងស្លាប់ ព្រោះនៅពេលជិតស្លាប់អវយវៈទាំងអស់នៅក្នុងរូបកាយឈប់ធ្វើការទៅតាមមុខងាររបស់ខ្លួនទៀតហើយ ឈប់ទទួលប្រតិបត្តិការទៅតាមការបង្គាប់បញ្ជារបស់ចិត្តទៀតហើយ។
ពេលនោះភ្នែកស្រវាំង ឈប់ទទួលអារម្មណ៍ពីភ្នែក, ត្រចៀកហ៊ឹងណែនឈប់ទទួលសំឡេង, ច្រមុះលែងធុំក្លិន, អណ្តាតឈប់ទទួលរសជាតិ, រាងកាយក៏ឈប់ទទួលធាតុក្តៅត្រជាក់។ ខណៈនេះនៅសល់តែខ្យល់ដកចេញទៅក្រៅច្រើន ចូលមកក្នុងខ្លួនវិញតិច ម្ល៉ោះហើយ ចិត្តដែលនៅអាស្រ័យជាមួយនឹងខ្យល់នោះយ៉ាងតិចតួចបំផុត ធ្វើឱ្យរូបកាយរងទុក្ខវេទនាយ៉ាងខ្លាំងក្លា ក្រៃណាទុក្ខរកអ្វីប្រៀបពុំបានឡើយ ។
ជីវិតទាំងអស់ទាំងអ្នកមាន ទាំងអ្នកក្រ ទាំងក្មេង ទាំងចាស់គឺមានសភាពបែបនេះឯង មិនមានសត្វលោកណាមួយគេចរួចចៀសផុតបានឡើយ ។
អ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយយល់ពីលោកនេះហើយ ក៏ខំធ្វើបុណ្យសន្សំកុសលព្រោះតែខ្លាចកំណើតនេះឯង និង អប់រំសាធុជនប្រព្រឹត្តតែអំពើសុចរិតពីឥឡូវនេះទៅ ហើយកុំគិតថា ខ្លួននៅក្មេងកុំអាលធ្វើបុណ្យ រង់ចាំដល់វ័យចាស់បន្តិចទើបទៅវត្ត។
ទស្សនៈបែបនេះមិនទាន់ត្រឹមត្រូវទេ ព្រោះថាសេចក្តីស្លាប់មិនមែនកើតមានតែនៅលើចាស់ៗឯណា ក្មេងខ្លះក៏ស្លាប់ដែរ កុំចាំបន្តិចទៀតត្រូវធ្វើសេចក្តីល្អឱ្យហើយទៅ ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ