ព្រះអរិយបុគ្គលទាំងឡាយមានព្រះពុទ្ធជាដើមដែលលោកបានសម្រេចសម្បត្តិបរមសុខ ក៏ព្រោះតែគុណបុណ្យជាចំណែកខាងដើម គឺលោកបានបំពេញធម៌ដោយបរិបូណ៌ហើយ ។
បុគ្គលកាលបើជឿនូវធម៌របស់ព្រះអរហន្តទាំងឡាយនោះហើយ រមែងជាអ្នកបាននូវបញ្ញាទាំងពីរគឺ លោកិយប្បញ្ញា និងលោកុត្តរប្បញ្ញា ដែលជាគុណដ៏វិសេសបំផុត។ ការដែលបុគ្គលបាននូវបញ្ញានោះ មិនមែនបានដោយសារសទ្ធាតែមួយយ៉ាងទេ គឺរួមផ្សំនឹងការព្យាយាមស្តាប់ផងដែរ ។
ព្រោះថា បុគ្គលដែលមានសទ្ធាកើតក្នុងសន្តានហើយ រមែងចូលទៅរកបណ្ឌិតអ្នកប្រាជ្ញ កាលបើចូលទៅរកហើយ រមែងចូលទៅអង្គុយជិត កាលបើចូលទៅអង្គុយជិតហើយ រមែងផ្ទៀងនូវសោតប្រសាទ(ត្រចៀក) លុះផ្ទៀងនូវសោតប្រសាទហើយ រមែងបានស្តាប់នូវធម៌ដែលជាហេតុឱ្យកើតបញ្ញា ទាំងមិនមានសេចក្តីប្រមាទ កាលបើបានស្តាប់ដោយប្រពៃហើយ រមែងបាននូវបញ្ញាដោយហេតុដែលបានស្តាប់នោះ មិនមែនបាននូវបញ្ញាដោយហេតុដទៃក្រៅអំពីនេះឡើយ ។
លុះបានបញ្ញាហើយតែងធ្វើវត្តប្រតិបត្តិតាមសមគួរនៃកម្លាំងសទ្ធាជ្រះថ្លា ព្រមដោយសេចក្តីមិនប្រមាទ លុះអស់អាយុសង្ខារគង់នឹងចូលទៅកាន់សុគតភព ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ