ព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់សម្តែងថា ការមានហេតុផល ការមិនមានកង្វល់ ការមិនប្រកាន់ទោសកំហុសអ្នកដទៃ នោះឯងជាឱសថដ៏ពិសិដ្ឋសម្រាប់កែរោគតាមផ្លូវចិត្តឱ្យត្រជាក់ស្រួល ។
យើងគប្បីធ្វើជាមនុស្សមានហេតុផល មានគុណធម៌ ទាំងពីរចំណុចនេះនឹងជួយឱ្យចិត្តស្ងប់រម្ងាប់បានច្រើនណាស់ ព្រោះយល់ព្រមទៅតាមការពិតថា ផលរមែងកើតមកអំពីហេតុ ឬហេតុបង្កឱ្យកើតជាផល ។
ផលល្អឬផលអាក្រក់ដែលយើងបានទទួលនោះ រមែងជាប់ទាក់ទងមកអំពីហេតុ គឺសកម្មភាពដែលយើងកំពុងធ្វើ សកម្មភាពដែលយើងប្រព្រឹត្តល្អនឹងបង្កឱ្យកើតផលល្អ ហេតុអាក្រក់បង្កឱ្យកើតផលអាក្រក់ ហើយហេតុនោះៗ យើងជាអ្នកធ្វើឬប្រព្រឹត្តដោយខ្លួនឯងផ្ទាល់ ។
តាមធម្មតាមនុស្សយើងនៅពេលដែលបានទទួលផលល្អ គឺច្រើនតែប្រញាប់ប្រញាល់ទទួលយកដោយក្តីរីករាយ និងគិតថាជាលទ្ធផលនៃការងារដែលខ្លួនបានធ្វើ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលបានទទួលផលអាក្រក់វិញស្ទើរតែគ្រប់គ្នាមិនសូវទទួល យកទេ ហើយច្រើនតែទម្លាក់ទោសនោះទៅឱ្យអ្នកដទៃទៀតផង ថាជាអ្នកបង្កហេតុនោះៗទៅវិញ ។
អ្នកមានហេតុផលរមែងមានចិត្តធ្ងន់ រឹងប៉ឹង ប្រាកដ ច្បាស់លាស់ ហើយព្រមទទួលយកទាំងផលល្អ ទាំងផលអាក្រក់ ។ ការព្រមទទួលយកនូវហេតុផលតាមសេចក្តីពិតនោះឯង គឺជាកូនសោដ៏សំខាន់សម្រាប់ចាក់ចូលទៅរកការដោះស្រាយនូវបញ្ហា ដែលសុទ្ធតែជាបញ្ហាលំបាកៗ តែបើមិនព្រមទទួលយកនូវការពិតទេនោះ ប្រាកដជានឹងមានគ្រោះថ្នាក់សម្រាប់ជីវិត ហើយនឹងអាចឈានទៅរកការបរាជ័យក្នុងការងារដ៏ធំធេង ។
ចែករំលែកព័តមាននេះ