កំណាព្យ (ឆាកជីវិតខ្ញុំ) បទពាក្យ៧ ដោយ ព្រុំ គឹមជឿន
– កាលនៅពីតូចខ្ញុំគិតថា លោកនេះភ្លឺថ្លាដូចកព្ចាក់
បញ្ចាំងរូបភាពល្អអាក្រក់ មិនអាចកុហកភ្នែកអ្នកផង។
– កាលនៅពីតូចខ្ញុំគិតថា លោកនេះភ្លឺថ្លាដូចកព្ចាក់
បញ្ចាំងរូបភាពល្អអាក្រក់ មិនអាចកុហកភ្នែកអ្នកផង។
(តាមលំនាំជីវិតពិតរបស់បងស្រីម្នាក់)
– កាលនៅពីតូចខ្ញុំគិតថា លោកនេះភ្លឺថ្លាដូចកព្ចាក់
បញ្ចាំងរូបភាពល្អអាក្រក់ មិនអាចកុហកភ្នែកអ្នកផង។
– លុះធំដឹងក្ដីទើបដឹងថា លោកមានបញ្ហាច្រើនកន្លង
លោកទុក្ខលោកសោកលោកសៅហ្មង លោកមានចំណងច្រើនប្រការ។
– លោកផ្ដល់ជីវិតមិនទៀងទាត់ ម្ដងជួបម្ដងព្រាត់ម្ដងខ្លោចផ្សា
ខំប្រឹងញញឹមទាំងសោកា ព្រោះខ្លាចលោកថាខ្ញុំចាញ់ងាយ។
– ព្រាត់ម្ដាយអាយុប្រាំបួនឆ្នាំ ខ្ញុំនៅចងចាំពាក្យពេបជ្រាយ
ជិតខាងចំអកឡកនិយាយ ថាខ្ញុំមានម្ដាយដែលមិនល្អ ។
– ក្រោយមកប៉ាមានប្រពន្ធចុង ជីវិតវិលក្បុងជាបន្ដរ
ម្ដាយចុងពុតត្បុតចិត្ដអធម៍ រករឿងបង្ករដាក់ទោសខ្ញុំ ។
– មុខប៉ាធ្វើដូចស្រឡាញ់ណាស់ ក្រោយខ្នងក្រឡាស់លែងរម្យទម
ប្រើធ្វើវក់វីការតូចធំ រាល់ថ្ងៃខ្ញុំយំតូចចិន្ដា ។
– មានម្ដងដែលខ្ញុំប្រុងចាកចេញ តែក្រុងភ្នំពេញមិនធម្មតា
ក្មេងស្រីដូចខ្ញុំអន់ប្រាជ្ញា តើទៅទីណាទើបបានសុខ?
– ខ្ញុំទ្រាំលំបាកអស់រាប់ឆ្នាំ រងកម្មរហូតពតចូលស្រុក
ពតបង្ខំប្រើមិនស្រណុក ធ្វើការសំរុកខ្វះអាហារ ។
– ក្នុងវាលពិឃាតឃ្លាតឪពុក ឈឺចាប់កើតទុក្ខស្ដាយបិតា
រស់នៅកំព្រាគ្មានមេបា ស្ទើរអស់សង្ខារព្រោះឈឺធ្ងន់។
– រូបកាយស្គមស្គាំងកម្លាំងខ្សោះ ប្រឹងត្រដររស់យ៉ាងទារុណ
ចិត្ដនឹករលឹកម្ដាយមានគុណ យប់ថ្ងៃបែរបន់ព្រះរក្សារ។
“នៅមានត”
ដោយ ព្រុំ គឹម ជឿន prumkimchoeun@gmail.com
ចែករំលែកព័តមាននេះ