ទីក្រុងប៉េកាំង ៖ ជម្លោះពាណិជ្ជកម្ម គឺជាបញ្ហាមួយក្នុងទំនាក់ទំនងរវាងប្រទេសចិន និងសហរដ្ឋអាមេរិកអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ ប៉ុន្តែមិនមានមនុស្សច្រើនឡើយដែលគិតថា បញ្ហានេះអាចនឹងបង្កឲ្យក្លាយជាសង្គ្រាមពាណិជ្ជកម្ម ព្រោះសេដ្ឋវិទូជាទូទៅគិតថា សង្គ្រាមពាណិជ្ជកម្មផ្តល់ផលប៉ះពាល់ដល់ភាគីទាំងពីរ ។…
ទីក្រុងប៉េកាំង ៖ ជម្លោះពាណិជ្ជកម្ម គឺជាបញ្ហាមួយក្នុងទំនាក់ទំនងរវាងប្រទេសចិន និងសហរដ្ឋអាមេរិកអស់រយៈពេលជាយូរមកហើយ ប៉ុន្តែមិនមានមនុស្សច្រើនឡើយដែលគិតថា បញ្ហានេះអាចនឹងបង្កឲ្យក្លាយជាសង្គ្រាមពាណិជ្ជកម្ម ព្រោះសេដ្ឋវិទូជាទូទៅគិតថា សង្គ្រាមពាណិជ្ជកម្មផ្តល់ផលប៉ះពាល់ដល់ភាគីទាំងពីរ ។ តើមូលហេតុអ្វីបានជាបញ្ហានេះកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរឡើងដល់កម្រិតបច្ចុប្បន្ន ? តើយើងអាចត្រឡប់ក្រោយវិញបានដែរឬទេ ?
ជាដំបូង លោកត្រាំ ហាក់មិនយល់ច្បាស់ពីការធ្វើពាណិជ្ជកម្ម ។ លោកត្រាំ គិតថា អាមេរិកមានឱនភាពពាណិជ្ជកម្មប្រមាណ៥០០ប៊ីលានដុល្លារជាមួយប្រទេសចិន គឺជាការខាតបង់មួយ និងជាលទ្ធផលដែលរដ្ឋាភិបាលអាមេរិកអនុញ្ញាតឲ្យភាគីចិនទាញយកអត្ថប្រយោជន៍ពីខ្លួន ។
យោងតាមលោកត្រាំ សហរដ្ឋអាមេរិកបានចាញ់សង្គ្រាមពាណិជ្ជកម្មជាមួយប្រទេសចិនអស់ រយៈពេលជាយូរមកហើយ ។
ប៉ុន្តែលំនឹងពាណិជ្ជកម្មមានភាពស្មុគស្មាញជាងនេះ ។ ការនាំចេញរបស់ប្រទេសចិនភាគច្រើនរួមមាន គ្រឿងដែលបានផលិតក្នុងប្រទេសផ្សេង មានន័យថា ផលលើសពាណិជ្ជកម្មរបស់ប្រទេសនេះរួមមាន ផលលើសពាណិជ្ជកម្មក្នុងប្រទេសជាច្រើនទៀតផងដែរ ។
លើសពីនេះ ប្រទេសចិនមានឱនភាពពាណិជ្ជកម្មយ៉ាងខ្ពស់ជាមួយប្រទេសជប៉ុន និងប្រទេសក្នុងអាស៊ីអាគ្នេយ៍ ។ ផលលើសពាណិជ្ជកម្មរបស់ប្រទេសចិនបានធ្លាក់ចុះជាបន្តបន្ទាប់ក្នុងរយៈពេល១០ឆ្នាំកន្លងមក គឺពី១០%នៃ GDP នៅឆ្នាំ២០០៧ មកត្រឹមតែ១%នៃ GDP ប៉ុណ្ណោះនៅឆ្នាំ២០១៧ ។
សម្រាប់ឱនភាពពាណិជ្ជកម្មអាមេរិកវិញ វាមិនមែនជារឿងអាក្រក់ទេ មានន័យថា ប្រទេសនេះទទួលបានមូលធនបរទេសច្រើន ។ វាជួយដល់អាមេរិកអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ ដោយពង្រឹងប្រព័ន្ធហិរញ្ញវត្ថុ និងរូបិយប័ណ្ណរបស់ខ្លួន ។
ក្រៅពីនេះ លោក Pascal Lamy អតីតប្រធានគ្រប់គ្រងអង្គការពាណិជ្ជកម្មពិភពលោក បានកត់សម្គាល់ថា វិស័យមួយចំនួនរបស់ប្រទេសចិន មិនទាន់បើកទូលាយគ្រប់គ្រាន់ទេ ហើយការការពារសិទ្ធិកម្មសិទ្ធិបញ្ញាគួរតែពង្រឹង ។
ប្រាកដណាស់ រដ្ឋាភិបាលចិនសង្ឃឹមថា នឹងអាចបើកទូលាយលើវិស័យហិរញ្ញវត្ថុរបស់ខ្លួនឲ្យបានឆាប់ៗ ប៉ុន្តែបញ្ហាភាពទន់ខ្សោយផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ គឺទាមទារឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរបន្តិចម្តងៗ ។
រដ្ឋាភិបាលលោកត្រាំ មិនពេញចិត្តនឹងយុទ្ធសាស្ត្រ Made in China 2025 ដែលជាយុទ្ធសាស្ត្រអនុម័តនៅឆ្នាំ២០១៥ទេ ។ យុទ្ធសាស្ត្រនេះមានគោលដៅជំរុញដល់វិស័យធំៗទាំង១០ រួមមាន វិស័យបច្ចេកវិទ្យាព័ត៌មានទំនើប, ឧបករណ៍ម៉ាស៊ីនស្វ័យប្រវត្តិកម្ម និងមនុស្សយន្ត, វិស័យហោះហើរ និងឧបករណ៍ការហោះហើរអវកាស និងរថយន្តអគ្គិសនី ជាដើម ។
របាយការណ៍ការិយាល័យតំណាងការធ្វើពាណិជ្ជកម្មអាមេរិកបាននិយាយថា គោលដៅចុងក្រោយនៃយុទ្ធសាស្ត្រនេះ គឺគ្រប់គ្រងទីផ្សារពិភពលោកឲ្យកាន់តែធំឡើងនៅក្នុងវិស័យខាងលើ ។ ប៉ុន្តែជាក់ស្តែង យុទ្ធសាស្ត្រនេះត្រូវបានបង្កើតឡើងតាមការវិនិយោគយ៉ាងច្រើនរបស់សហរដ្ឋអាមេរិកលើការស្រាវជ្រាវ និងអភិវឌ្ឍន៍ ។
គោលដៅរបស់ប្រទេសចិន គឺគ្រាន់តែចង់បង្កើនសមត្ថភាពផ្នែកផលិតកម្មរបស់ខ្លួន មកស្មើនឹងកម្រិតមធ្យមនៅឆ្នាំ២០៣៥ ប៉ុណ្ណោះ ។
ទោះជាយ៉ាងណា ប្រសិនបើសហរដ្ឋ អាមេរិកចង់ដោះស្រាយបញ្ហានេះ ពួកគេគួរតែធ្វើតាមអង្គការពាណិជ្ជកម្មពិភពលោក ហើយពួកយើងអាចនឹងចៀសផុតពីសង្គ្រាមពាណិជ្ជកម្មផងដែរ ។
លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីចិន ស៊ី ជិនពីង ហាក់ដូចជាចង់កាត់បន្ថយភាពតានតឹងនេះ ដែលអាចមើលឃើញតាមរយៈការសន្យាកាត់បន្ថយពន្ធលើរថយន្តអាមេរិក ដែលនាំចូលមកប្រទេសចិនយ៉ាងច្រើន ហើយនឹងធ្វើឲ្យវិស័យសេវាកម្មហិរញ្ញវត្ថុកាន់តែបើកទូលាយថែមទៀត ។
បន្ទាប់មក លោកត្រាំ បានប្រកាសថា ការចរចាជាមួយប្រទេសចិនកំពុងតែដំណើរការយ៉ាងល្អផងដែរ ៕
ដកស្រង់ពី Project-syndicate
ចែករំលែកព័តមាននេះ