ខេត្តប៉ៃលិន ៖ បើគ្មានមុខរបរនិងការងារប្រចាំថ្ងៃច្បាស់លាស់ទេ ពិតជាលំបាកក្នុងការរស់នៅចិញ្ចឹមជីវិតក្រុមគ្រួសារខ្លាំងណាស់ ។ ដូចជាកសិករម្នាក់ឈ្មោះ បាន យិន ភេទស្រីអាយុ៣៨ឆ្នាំ រស់នៅក្នុងភូមិអូរតាពុកក្រោម…
ខេត្តប៉ៃលិន ៖ បើគ្មានមុខរបរនិងការងារប្រចាំថ្ងៃច្បាស់លាស់ទេ ពិតជាលំបាកក្នុងការរស់នៅចិញ្ចឹមជីវិតក្រុមគ្រួសារខ្លាំងណាស់ ។ ដូចជាកសិករម្នាក់ឈ្មោះ បាន យិន ភេទស្រីអាយុ៣៨ឆ្នាំ រស់នៅក្នុងភូមិអូរតាពុកក្រោម សង្កាត់ទួលល្វា ក្រុងប៉ៃលិន កាលពីមុនជីវិតរស់នៅជាមួយស្វាមីជាកម្មករ ចិញ្ចឹមកូនរហូតដល់៤នាក់ ក្នុងនោះស្រី២នាក់ ប្រុស២នាក់ រកព្រឹកខ្វះល្ងាចរកល្ងាចខ្វះព្រឹក ។ ក្រោយមកគាត់បានបង្កើតគំនិតច្នៃប្រឌិត ដោយការដាំបន្លែលក់ផ្គង់ផ្គង់ជីវភាព ដែលធ្វើឲ្យគ្រួសារគាត់បានធូរធារផងដែរ ។
បើតាមអ្នកស្រី បាន យិន បានឱ្យដឹងថារយៈពេល១ឆ្នាំកន្លងទៅនេះ ជីវភាពគ្រួសារគាត់មានការរស់នៅស្រួលជាងមុន ដែលកាលពីមុនធ្វើកម្មករ រកព្រឹកហូបល្ងាចរកល្ងាចហូបព្រឹកខ្វះមុខខ្វះក្រោយ រហូតដល់ក្រុមគ្រួសារធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ខ្ចីលុយគេយកព្យាបាល ។ ដោយគ្មានអ្វីសងបំណុលគេ ក៏ដាច់ចិត្តសុំដីអ្នកជិតខាងដាំបន្លែដូចជាត្រសក់ទ្រើង សាឡាត់ ស្ពៃខៀវ ស្ពៃក្រញាញ់ និងត្រកួនជាដើម ។ គាត់រៀបរាប់ទៀតថា ក្រោយពីកាប់ដីដាក់ដាំបានតែរយៈពេល២០ថ្ងៃទៅកន្លះខែ គាត់អាចប្រមូលផលបន្លែទាំងនោះបាន ដោយមានម៉ូយចូលទៅទិញដល់ទីកន្លែងជារៀងរាល់ថ្ងៃមិនបាច់បេះយកទៅលក់ដូរនៅឯផ្សារនោះទេហើយគាត់ក៏ដាំបណ្តាក់គ្នាដោយប្រមូលផលស្ទើរតែប្រចាំតែម្តង ។ ការប្រមូលផលនេះ បើប៉ះចំរដូវដែលមិនសូវមានបន្លែនៅឯផ្សារ គាត់លក់បានថ្លៃ ។ ជាក់ស្តែង ពេលនេះសណ្តែកកួរ១គីឡូក្រាមលក់បានថ្លៃ៣.៥០០រៀលទៅ៤.០០០រៀល ឯត្រសក់ទ្រើង(ត្រសក់ផ្អរ)១គីឡូក្រាម លក់បាន១.៥០០រៀលទៅ២.០០០រៀល ហើយក្នុង១ថ្ងៃៗគាត់អាចបេះបានពី១០០ទៅ១៥០គីឡូក្រាម ។
អ្នកស្រី បាន យិន បញ្ជាក់ទៀតថា សព្វថ្ងៃគាត់អាចទទួលបានចំណូលជាប្រចាំក្នុង១ថ្ងៃៗយ៉ាងតិចក៏១៥ម៉ឺនទៅ២០ម៉ឺនរៀលដែរ ខុសពីមុនដែលធ្វើកម្មករសំណង់ទទួលបាន១ថ្ងៃតែ២ទៅ៣ម៉ឺនរៀលប៉ុណ្ណោះ ហើយធ្វើការងារមិនហ៊ានឈប់សម្រាកទៀតផង ។ លុះពេលមកដាំបន្លែលក់វិញ ចង់ធ្វើពេលណា ឈប់សម្រាកពេលណា ក៏មិនមាននរណាស្តីថាឱ្យយើងដែរ ។ ដំបូង គាត់ចេះដាំបន្លែនេះដោយរៀនដាំខ្លួនឯងទេ តែក្រោយមកបានខាងអង្គការនិងខាងអាជ្ញាធរភូមិ សង្កាត់ ហៅឲ្យទៅរៀនបន្ថែមទៀត ទើបមានបច្ចេកទេសក្នុងការដាំបន្លែនេះ ។ គាត់មិនឈប់មុខរបរដាំបន្លែលក់ឡើយ ព្រោះជាអាហារដែលប្រជាពលរដ្ឋត្រូវការប្រចាំថ្ងៃ គ្រាន់តែពេលមានច្រើនចុះថោក ហើយនៅរដូវមិនសូវសម្បូរឡើងថ្លៃ ធ្វើឱ្យគាត់អាចបេះលក់សងការជំពាក់បំណុលអង្គការ និងសល់ប្រាក់មួយចំនួនសម្រាប់ទិញម្ហូបអាហារផ្គត់ផ្គង់ជីវភាព ។ ជាមួយនេះ គាត់ក៏អាចសល់លុយកាក់សម្រាប់ជំរុញឱ្យកូនៗចំនួន២នាក់ទៅរៀនរាល់ថ្ងៃ មិនខ្វះខាតដូចកាលពីមុននោះទេ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ