ពាក្យគងរីង គឺជាពាក្យដើមរបស់ជនជាតិព្នង ដែលរស់នៅក្នុងខេត្ដមណ្ឌលគិរី ក្នុងឃុំប៊ូ ទយ ។ តាមប្រសាសន៍របស់លោកតាបូត ខាំ ហៅក្អាត់ ជាជនជាតិព្នងថា “គងរីង មានន័យថា ភ្លេងកេះ” ។ ឧបករណ៍នេះមិនប្រើប្រាស់នៅក្នុងវង់ភ្លេងណាឡើយ គឺសំរាប់កេះស្ដាប់កំសាន្ដក្នុងពេលអផ្សុក ក្នុងពេលមានទុក្ខព្រួយបន់ស្រន់ ឬថ្វាយអ្នកតា អ្នកកេះគងរីង កេះផងច្រៀងផង ។
ពាក្យគងរីង គឺជាពាក្យដើមរបស់ជនជាតិព្នង ដែលរស់នៅក្នុងខេត្ដមណ្ឌលគិរី ក្នុងឃុំប៊ូ ទយ ។ តាមប្រសាសន៍របស់លោកតាបូត ខាំ ហៅក្អាត់ ជាជនជាតិព្នងថា “គងរីង មានន័យថា ភ្លេងកេះ” ។ ឧបករណ៍នេះមិនប្រើប្រាស់នៅក្នុងវង់ភ្លេងណាឡើយ គឺសំរាប់កេះស្ដាប់កំសាន្ដក្នុងពេលអផ្សុក ក្នុងពេលមានទុក្ខព្រួយបន់ស្រន់ ឬថ្វាយអ្នកតា អ្នកកេះគងរីង កេះផងច្រៀងផង ។
នៅពាក់កណ្ដាលឆ្នាំ១៩៦៥ ក្រុមយើងខ្ញុំ ដែលជានិស្សិតនៃសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈផ្នែកតន្ដ្រីបុរាណ រួមជាមួយក្រុមរបាំប្រពៃណីដឹកនាំដោយលោកសាស្ដ្រាចារ្យ ឆេង ផុន បានចុះទៅធ្វើការសិក្សាស្រាវជ្រាវតន្ដ្រី និងរបាំនៅតំបន់ខាងលើនេះ ។ នៅទីនោះយើងបានសិក្សា និងបានទិញឧបករណ៍ គងរីងនេះ ពីជនជាតិព្នងផ្ទាល់ ថែមទាំងបាន យកឧបករណ៍នោះមកទុកនៅសាកលវិទ្យាល័យភូមិន្ទវិចិត្រសិល្បៈទៀតផង។ ឧបករណ៍នេះមាន២បែប ៖ ១បែបមានខ្សែសំនៀងធ្វើអំពីសរសៃសំបកឫស្សី ១បែបទៀតធ្វើអំពី សរសៃលោហធាតុ (ហ្វ្រាំកង់) ។
គងរីងដែលប្រើសរសៃសំបកឫស្សីជាខ្សែសំនៀង គឺជាគងរីងដើមដែលធ្វើឡើងដោយមាន ៖ បំពង់សំនៀងធ្វើអំពីបំពង់ឫស្សីមួយ សាច់មានថ្នាំងសងខាង ។ ខ្សែសំនៀងធ្វើឡើងដោយយកចុងកាំបិតស្រួចឆ្កឹះសំបកឫស្សីពីបំពង់សំនៀងឱ្យមានសរសៃឆ្មារៗ ចំនួន៧ រាយចន្លោះស្មើគ្នាជុំវិញបំពង់នោះ ។ នៅចុងបំពង់សងខាងគេយកចំរៀកផ្ដៅមករុំ យ៉ាងជាប់ ដើម្បីទប់កុំឱ្យសរសៃសំនៀងទាំងនោះរហែកបាន ។ គេយកកំណល់តូចៗមកកល់ខ្សែសំនៀងចុងដើមឱ្យហើបផុតពីបំពង់ និងសំរាប់រាវរកសំនៀងត្រូវរបស់ខ្សែនីមួយៗ ។ នៅចន្លោះខ្សែនីមួយៗ ។ មានចោះប្រហោងតូចវែងសំរាប់ឱ្យសំនៀងលាន់ ឮចេញមកក្រៅ ។
ចំណែកឯគងរីងដែលប្រើសរសៃលោហធាតុមានបំពង់សំនៀងដូចគ្នា និងគងរីងដែលប្រើសរសៃសំបកឫស្សីដែរ ។ នៅចុងបំពង់ម្ខាងគេចោះរន្ធតូចៗចំនួន១៣ ដើម្បីស៊កខ្សែ ចងភ្ជាប់នឹងបំពង់នៅចុងម្ខាងទៀត មានព្រលួតតូចៗប៉ុនចង្កឹះសំរាប់រឹតខ្សែសំនៀង និងមានកំណល់តូចសំរាប់កល់ខ្សែសំនៀងឱ្យ ហើបពីបំពង់ព្រមទាំងមានប្រហោងមូលតូចៗជាច្រើនតាមចន្លោះខ្សែចោះសំរាប់ឱ្យសំនៀងលាន់ចេញមកក្រៅ ។
នៅពេលកេះម្ដងៗ គេយកបំពង់សំនៀងមកទល់នឹងពោះ ហើយប្រើម្រាមដៃទាំងអស់សំរាប់កេះខ្សែ ប៉ុន្ដែបើអង្គុយកេះវិញ គេត្រូវដាក់បំពង់សំនៀងផ្ដេកត្រង់ទៅមុខ ដោយកំលាំងទាំងពីរ ឬយកខ្នងជើងម្ខាងមកជួយទល់ទ្រផងដែរ ៕ (ស្រាវជ្រាវចងក្រងដោយលោក ហ៊ុន សារិន សាស្រ្តចារ្យសិល្បៈតន្រ្តី)
ចែករំលែកព័តមាននេះ