នៅក្នុងគម្ពីរព្រះពុទ្ធសាសនា មានរឿងរ៉ាវជាច្រើននិយាយទាក់ទងនឹងប្រេត តែក្នុងទីនេះខ្ញុំគ្រាន់តែលើកចំណុចតូចមួយអំពីប្រេតមកបកស្រាយទុកក្នុងឯកសារនេះ។ នៅក្នុងគម្ពីរធម្មបទដ្ឋកថា បាននិយាយពីរឿងពួកប្រេតរបស់ព្រះរាជាព្រះនាមពិម្ពិសារមួយក្រុម បានបំពេញទានមានវត្ថុមិនស្អាតបរិសុទ្ធ ពោលគឺសីុបាយមុនលោក លុះធ្វើមរណកាលទៅបានទៅកើតក្នុងប្រេតវិស័យ«កើតជាប្រេត» សោយទុក្ខវេទនាអស់កាលដ៏យូរអង្វែង គឺតាំងពីមុនភទ្ទកប្បយើងនេះទៅទៀត។ លុះមកដល់ភទ្ទកប្បយើងនេះមានព្រះពុទ្ធត្រាស់ដឹងធម៌ប្រាំព្រះអង្គគឺ កុក្កសន្ធោ កោនាគមនោ កស្សបោ សមណគោត្តម និងអរិយមេត្តេយ្យ។ នៅសល់ព្រះមួយអង្គទៀតដែលមិនទាន់បានត្រាស់គឺព្រះអរិយមេត្តេយ្យដែលលោកកំពុងតែបំពេញបារមីនៅឋានតុសិតសព្វថ្ងៃនេះ។
ព្រះពុទ្ធព្រះនាមកុក្កសន្ធោ បានត្រាស់ដឹងឡើងមុនគេក្នុងភទ្ទកប្បនេះ ពួកប្រេតទាំងនោះក៏នាំគ្នាទៅសួរថា បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចំរើន ចុះយើងខ្ញុំទាំងឡាយកាលណាទើបបានអាហារបរិ
ភោគ ។ ព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់ថា ចាំសួរព្រះពុទ្ធជាន់ក្រោយចុះ ក្នុងសាសនាតថាគតនេះអ្នកទាំងឡាយមិនត្រូវបានអាហារបរិភោគទេ។ លុះផែនដីដុះបានមួយយោជន៍ឡើង ព្រះពុទ្ធព្រះនាមកោនាគមនោបានត្រាស់ដឹង ពួកប្រេតទាំងនោះក៏បាននាំគ្នាទៅសួរទៀត ព្រះអង្គក៏បានត្រាស់ដូចព្រះពុទ្ធមុនដែរ ។ លុះដល់ព្រះពុទ្ធព្រះនាមសមណគោត្តមយើងនេះបានត្រាស់ដឹងឡើងក្នុងលោក ពួកប្រេតទាំងនោះបាននាំគ្នាទៅសួរព្រះអង្គ ហើយព្រះអង្គត្រាស់ថា អ្នកទាំងឡាយត្រូវបានអាហារបរិភោគក្នុងសាសនាតថាគតនេះហើយ តែចាំមើលពេលណាដែលព្រះបាទពិម្ពិសារជាញាតិរបស់អ្នកទាំងឡាយថ្វាយទានដល់តថាគតនឹងញ៉ាំងអាហារឱ្យសំរេចដល់អ្នកទាំងឡាយ អ្នកទាំងឡាយនឹងបានអាហារបរិភោគក្នុងពេលនោះ។
លុះព្រះបាទពិម្ពិសារបានថ្វាយទានក្នុងថ្ងៃដំបូង ហើយមិនបានផ្សាយផលទៅឱ្យពួកញាតិ ក៏ស្រាប់តែពួកប្រេតទាំងឡាយនោះយំស្រែកទ្រហឹងអឺងកងក្នុងរាត្រីនោះ ជាសំលេងគួរឱ្យព្រឺព្រួចភ័យខ្លាចពេកណាស់ ដែលស្ថិតនៅពាសពេញព្រះរាជដំណាក់។ លុះព្រឹកឡើងព្រះបាទពិម្ពិសារក៏បានយាងទៅកាន់វត្តវេឡុវ័ន ហើយសួរព្រះសម្ពុទ្ធពីហេតុការណ៍យប់នោះ ព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់ថា ពួកប្រេតជាញាតិរបស់ព្រះអង្គនាំគ្នាយំស្រែករកអាហារ ព្រោះពួកប្រេតទាំងនោះត្រូវបានអាហារបរិភោគក្នុងសាសនាតថាគតនេះហើយ។ ព្រះរាជាគ្រាន់តែបានដឹងហេតុយ៉ាងដូច្នេះហើយ ក៏បានចាត់ចែងធ្វើបុណ្យទានម្តងទៀតមានបាយ ទឹក នំចំណី ត្រី សាច់ សំពត់អាវស្បៃជាដើមដល់ព្រះសង្ឃទាំងឡាយមានព្រះពុទ្ធជាប្រធាន ព្រះអង្គក៏បានអនុមោទនាដោយ«តិរោកុឌ្ឌសូត្រ»ស្រេចហើយ ពួកប្រេតទាំងនោះក៏ទទួលផលក្នុងពេលនោះ ហើយក៏បានរួចចាកអំពីប្រេតវិស័យទៅកើតក្នុងសុគតិភពអស់ទៅ។ រឿងនេះលើកយកមកបំភ្លឺឱ្យឃើញអំពីទំនាក់ទំនងជាមួយបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌ ហើយជារឿងដែលគួរយកជាប្រមាណក្នុងកិច្ចកុសលបាន។ គួរបញ្ជាក់ថា មនុស្សដែលស្លាប់ទៅមិនមែនសុទ្ធតែចាប់កំណើតជាប្រេតទាំងអស់នោះទេអ្នកធ្វើល្អតែងទៅកើតក្នុងសុគិតភពមានឋានទេវលោកជាដើម ហើយកុសលផលបុណ្យដែលញាតិធ្វើក្នុងរដូវភ្ជុំបិណ្ឌក៏ទៅជួយសណ្តោងអ្នកល្អទាំងនោះឱ្យរឹងរឹតសុខចំរើនទ្វេឡើងថែមទៀត ការលើកឡើងនេះក្រែងមានទស្សនៈយល់ច្រឡំ និងដើម្បីបញ្ចៀសនូវការយល់ខុស។
បុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌមានលក្ខណៈពិសេសបីយ៉ាងគឺៈ១-ដើម្បីឧទិ្ទសកុសលផលបុណ្យជូនចំពោះពួកប្រេតមានមាតា បិតា ញាតិកាប្រាំពីរសន្តានដែលបានចែកឋានទៅកាន់បរលោក ទោះទៅកើតនៅទីណា ជាអ្វីក៏ដោយ។ គោលដៅនៃបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនេះគឺធ្វើឡើងដើម្បីឧទ្ទិសចំពោះពួកប្រេតទាំងអស់ដែលបានស្លាប់ទៅ ទោះកើតជាអ្វីក៏ដោយ ក៏ឱ្យរួចរដោះកម្មពៀរបាន ហើយទៅកើតក្នុងឋានសុគតិភព សុខចំរើនជាភយ្យោភាពតទៅ។
២-ដើម្បីឱ្យបានសុខចំរើនសិរីសួស្តីដែលកើតពីផលទាននៃបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌដល់ខ្លួន និងសង្គមគ្រួសារ។ មនុស្សគ្រប់រូបទោះល្អឬអាក្រក់តែងប្រាថ្នាចង់បានសុខចំរើន មិនចង់ជួបសេចក្តីទុក្ខឡើយ ប៉ុន្តែសុខឬទុក្ខជាសភាវៈពិតស្តែងចេញតាមអំពើឬសកម្មភាពរបស់មនុស្សដែលប្រព្រឹត្តដូចពាក្យថា ធ្វើល្អ បានល្អ ធ្វើអាក្រក់បានអាក្រក់ នេះជាសច្ចភាព។
៣-ដើម្បីបង្កើតសាមគ្គីធម៌របស់ជាតិព្រោះហេតុនោះទើបមានកំណត់ថ្ងៃ ខែ ពេលវេលា និងមានកំណត់ទានវត្ថុ ដូចជានំអន្សមជាដើម ប្លែកជាងទាននៃបុណ្យផ្សេងៗ ហើយស្រុះស្រួលបបួលគ្នាធ្វើស្ទើរគ្មានសល់ម្នាក់ទូទាំងព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា។ បានជាក្នុងពិធីបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌនេះ ប្រជាពលរដ្ឋទូទាំងប្រទេសនាំគ្នាធ្វើនំអន្សមដូចៗគ្នាយ៉ាងនេះដើម្បីកុំឱ្យផ្អូមខូច ព្រោះក្នុងវត្តនីមួយៗពុទ្ធបរិស័ទនាំយកនំអន្សមទៅប្រគេនព្រះសង្ឃមានចំនួនច្រើនហួសប្រមាណ ព្រះសង្ឃមិនអាចឆាន់ក្នុងថ្ងៃនោះឱ្យអស់បានទេ ដូច្នេះពួកអ្នកបំរើព្រះសង្ឃអាចអាំងឬឆ្អើរទុកប្រគេនព្រះសង្ឃឆាន់បានយូរថ្ងៃដរាបដល់អស់។ ផ្ទុយទៅវិញបើធ្វើនំដទៃដូចជាអាកោ លត ចេកខ្ទិះ ជាដើមទុកតែមួយថ្ងៃក៏ខូចអស់ទៅហើយ ពុំមែនដូចមតិលើកឡើងថា ធ្វើនំអន្សមដើម្បីរំលឹកដល់លិង្គព្រះឥសូរ ហើយធ្វើនំគមរំលឹកដល់យោនីនាងឧមាដែលជាព្រះជាយាតំណាងឱ្យការបង្កើតមនុស្សលោកតាមលទ្ធិពាហិរសាសនានោះទេ។
ជារួម ភ្ជុំបិណ្ឌជាបុណ្យមួយផ្នែកព្រះពុទ្ធសាសនាដែលជាទីពេញនិយមពីសំណាក់ពុទ្ធបរិស័ទគ្រប់មជ្ឈដ្ឋាន ទោះជាវិទ្យាសាស្ត្ររីកចំរើនដល់កំពូលក្តីក៏នៅតែមិនអាចគ្របដណ្តប់លើជំនឿកម្មផលបានឡើយ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ