ឧបករណ៍គងវង់មានពីរ គឺគងវង់តូច និងគងវង់ធំ ។ គងវង់ទាំងពីរនេះប្រើប្រាស់នៅក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យបច្ចុប្បន្ន ។ មានសណ្ឋានរាងរៅដូចគ្នា មានរបៀបធ្វើក៏ដូចគ្នា មានផ្លែសំនៀង១៦ផ្លែដូចគ្នា អន្លូងសំរាប់គោះផ្លែសំនៀងក៏ដូចគ្នាដែរ ប៉ុន្តែសំគាល់ថា ធំ ឬតូច សំដៅទៅលើរង្វង់គងធំ ឬតូច និងសំដៅទៅលើផ្លែសំនៀងធំ ឬតូចប៉ុណ្ណោះ ពិសេសសទៅទៀត គឺគងវង់តូចមានដំណើរសាច់បទរាយ រាបសារដើរផ្លូវសាច់បទធំៗ រីឯគងវង់ធំមានដំណើរសាច់បទ ឃ្លេងឃ្លោង របៀបបញ្ជើច ផ្តក់ពីមុខពីក្រោយ ឬប្រើសំនៀងត្រួត ធ្វើយ៉ាងណាឱ្យសំនៀងរបស់ខ្លួនលេចធ្លោឡើងត្រង់ចន្លោះគេឯង ។
គងវង់តូច និងគងវង់ធំ គឺជាគងវង់ដែលមានអាយុច្រើនសតវត្សណាស់មកហើយ ហើយមានសារសំខាន់ក្នុងវង់ភ្លេងពិណពាទ្យដែលជាវង់ភ្លេងសំរាប់បំរើឱ្យព្រហ្មញ្ញសាសនាកាលពីសម័យដើម ។ តាមបន្ទូលរបស់សម្តេចព្រះសង្ឃរាជជួន ណាត ក្នុងឆ្នាំ១៩៦៥ ថា «គងវង់ទាំងពីរបែបនេះខ្មែរយើងបំបែកចេញពីគងពាក់កណ្តាលវង់មានផ្លែសំនៀង៨និង៩ ដំបូងបំបែកចេញបានគងវង់ធំមុនគេ បន្ទាប់មកទើបបំបែកចេញជាគងវង់តូចទៀត ក្នុងចន្លោះសតវត្សទី៩ និងទី១២ រីឯគងពាក់កណ្តាលវង់ខ្មែរមានតាំងពីសម័យមុនអង្គរ» ។
ប្រភេទគងវង់នេះ មានវង្វង់ធ្វើអំពីផ្តៅដំបង៤ដើម គឺវង់ខាងក្រោម២ដើម និងវង់ខាងលើ២ដើម ។ វង់លើក្រោមភ្ជាប់គ្នាដោយជើងទៀន ធ្វើអំពីឈើជាច្រើនព័ទ្ធជុំវិញ និងមានចន្ទល់ធ្វើអំពីឫស្សីសំរាប់ទល់ពីវង់ខាងក្នុងទៅវង់ខាងក្រៅទុកចន្លោះល្មមដែលអាចដាក់ផ្លែសំនៀងបាន ។ នៅពាក់កណ្តាលជើងទៀនទាំងនេះមានវ័ណ្ឌពីរ មួយនៅខាងក្នុង មួយនៅខាងក្រៅព័ទ្ធជុំវិញដូចរង្វង់គងដែរសំរាប់ចងចុងខ្សែដែលដោតផ្លែសំនៀង។ នៅចុងរង្វង់គងសងខាងផ្នែកខាងលើមានខោលម្ខាងមួយធ្វើអំពីឈើ និងមានបញ្ចុះក្បាច់ផ្សេងៗសំរាប់ជាគ្រឿងលំអមានរាងដូចជាក្បាលនាគកំពុងបើកពពា ។
អន្លូងមានពីរ មានមេលំធ្វើអំពីស្បែកដំរី ឬស្បែកក្របីក្រាស់ៗ ដងធ្វើអំពីឈើក្រឡឹងយ៉ាងមូលមានប្រវែងប្រហែល២០ស.ម ។ ផ្លែសំនៀងទាំង១៦ ធ្វើអំពីលោហធាតុម៉្យាងហៅថា លង្ហិន ដោយគ្មានលាយ នឹងលោហធាតុដទៃទៀតឡើយ ។ នៅចំពីលើផ្លែសំនៀងនីមួយៗ មានពកខ្ពស់ឡើងចំកណ្តាលហៅថា ដោះគង ។ ដោះគងគឺជាចំណុចសំរាប់គោះ ឬដំឱ្យមានសំនៀងលាន់ឮឡើង ។ នៅព័ទ្ធជុំវិញផ្ទៃរាបហៅថា ឆត្រសំរាប់ជាបំពង់ធ្វើឱ្យសំនៀងខ្ទ័រឮល្អ ។ នៅលើឆត្រមានចោះរន្ធ៤ គឺម្ខាងមានរន្ធ២ ម្ខាងទៀតមានរន្ធ២ដែរ សំរាប់ដោតខ្សែចងព្យួរផ្លែសំនៀងទៅនឹងរង្វង់គង ។ នៅខាងក្រោមដោះនីមួយៗ មានបិទដុំប្រមរសំរាប់រឹតរកសំនៀងត្រូវ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ