ខេត្តស្ទឹងត្រែង ៖ កុមារាជាកូនភ្លោះ២នាក់បងប្អូន មិនត្រឹមតែកើតមកអភ័ព្វកំព្រាឪពុកម្តាយស្លាប់ចោលនោះទេ សូម្បីតែខ្លួនគេទាំង២នាក់បងប្អូនក៏រស់ទាំងពិបាកវេទនា ខណៈពេលដែលព្រហ្មលិខិតបានកំណត់ឱ្យពួកគេកើតមកជាកូនភ្លោះហើយចាប់កំណើតក្នុងគ្រួសារអ្នកក្រខ្សត់ទៀត ។ បន្ថែមពីលើនេះថែមទាំងមានកាយសម្បទាពិការស្វិតដៃជើងមិនអាចកំរើកឬដើរបាន និងប្រើតែគូទកិលជំនួសជើងប៉ុណ្ណោះ សូម្បីតែហូបបាយក៏ត្រូវមានអ្នកបញ្ចុកទើបអាចទទួលទានបាន ដែលមកដល់ពេលនេះពួកគេមានអាយុ១៤ឆ្នាំហើយ ។
ទោះបីជាយ៉ាងណា ក៏ជីវិតរបស់កូនប្រុសភ្លោះទាំងពីរនាក់បងប្អូននេះនៅតែខំតស៊ូរស់រានមានជីវិតតាំងពីកើតចេញពីផ្ទៃម្តាយមក តែអភ័ព្វមិនបានឃើញមុខឪពុកម្តាយនោះទេព្រោះតែពេលប្រសូតពួកគេបាន៨ថ្ងៃក្រោយមកម្តាយក៏លាចាកលោកទៅ រីឯឪពុកជាយោធាននៅព្រំដែនក៏បានស្លាប់នៅឆ្នាំ២០០៦ ដោយរោគគ្រុនចាញ់ខណៈពួកគេមានអាយុ១០ឆ្នាំ ។ ពេលនេះកូនភ្លោះកំព្រាពិការទាំងពីរនាក់នេះ ផ្ញើជីវិតទាំងស្រុងទៅលើជីដូនដែលសមាទានសីលក្នុងវត្ត ។ លោកយាយទូ គីមឡេង អាយុ៧៩ឆ្នាំ ជាជីដូនខាងឪពុករបស់កូនប្រុសភ្លោះពិការស្វិតដៃជើងទាំងពីរនាក់ បានមករស់នៅសុំសីលសំណាក់ធម៌ក្នុងវត្តភ្នំស្ទឹងត្រែង ស្ថិតក្នុងភូមិរាជានុកូល សង្កាត់ស្ទឹងត្រែង ក្រុងស្ទឹងត្រែង មានរយៈពេលជាង១៦ឆ្នាំមកហើយ។ លោកយាយបានរៀបរាប់ប្រាប់ដោយទឹកមុខស្រពោនថា កូនប្រុសរបស់គាត់ដែលជាឪពុករបស់ចៅកំព្រាទាំង២នាក់នេះឈ្មោះដួង យូ ជាយោធា ហើយបានស្លាប់តាំងពីឆ្នាំ២០០៦ ដោយជំងឺគ្រុនចាញ់ រីម្តាយរបស់ពួកគេឈ្មោះច្រឹប បានស្លាប់តាំងពីឆ្នាំ១៩៩៦ ក្រោយពីការវះកាត់បង្កើតពួកគេទាំងពីរនាក់បានរយៈពេល៨ថ្ងៃ ។
លោកយាយលើកដៃឆ្វេងទៅអង្អែលក្បាលចៅប្រុសអភ័ព្វរបស់គាត់ទាំងពីរនាក់ដែលអង្គុយនៅក្បែរនោះ ហើយរៀបរាប់ប្រាប់ថា ចៅប្រុសដ៏កំសត់ដែលចាប់កំណើតក្នុងផ្ទៃម្តាយនៅពេលតែមួយជាកូនភ្លោះនេះគឺឈ្មោះដួង ហួ (រូបខាងឆ្វេង)និងដួង ហៃ (រូបខាងស្តាំ)ដែលជាចៅភ្លោះពិការស្វិតដៃជើងតាំងពីកំណើត ព្រមទាំងមិនស្គាល់មុខឪពុកម្តាយតាំងពីកើតមក ។ លោកយាយបានរៀបរាប់បន្តទៀតថា គាត់មានកូនចំនួន១០នាក់ ដោយរាប់ទាំងឪពុករបស់កូនភ្លោះទាំង២នាក់នេះផង ក្នុងនោះមានប្រុស៥នាក់ ស្រី៥នាក់ ហើយក៏បានស្លាប់២នាក់ដោយសារជំងឺនិងកាលពីជំនាន់ប៉ុលពត។ ចំណែកកូនៗដែលនៅរស់ បច្ចុប្បន្នខ្លះទៅប្រកបរបររកស៊ីនៅប្រទេសឡាវ និងខ្លះទៀតទៅនៅខេត្តផ្សេងៗហើយសុទ្ធតែមានជីវភាពក្រលំបាកដូចគ្នាស្ទើរតែពឹងពាក់មិនបាន។ ឯចៅភ្លោះរបស់គាត់ទាំងពីរនាក់នេះ ត្រូវបានគាត់ចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាតាំងពីឪពុកម្តាយពួកគេស្លាប់ចោលម៉្លេះ ។ ចំណែក ដួង ហួ និងដួងហៃ ចាប់តាំងពីធំដឹងក្តីមកគឺនៅក្នុងវត្តរហូតនិងមិនបានស្គាល់សាលារៀននឹងគេទេ ដោយសារពិការដៃជើងទៅណាមកណាគឺកិលនឹងគូទ សូម្បីតែហូបបាយក៏គាត់ជាអ្នកបញ្ចុកដែរ កុំថាឡើយបត់ដៃជើង ។
លោកយាយបានរៀបរាប់ទៀតថា ទោះបីជាពិបាកយ៉ាងណាក៏គាត់នៅតែពុះពារបីបាច់ថែរក្សាពួកគេទាំងពីរនាក់ដែរ ហើយសព្វថ្ងៃនេះគាត់ក៏មិនអាចទៅរកកំរៃឯណាមកផ្គត់ផ្គង់ទេដោយសារតែគាត់ជាអ្នកសុំសីល គឺបានតែប្រាក់ដែលសប្បុរសជនមួយចំនួនដាក់ទាន គ្រាន់យកមកផ្គត់ផ្គង់លើចំណីអាហាររបស់ពួកគេប្រចាំថ្ងៃបានមួយថ្ងៃគិតមួយថ្ងៃតែប៉ុណ្ណោះ។ ម្យ៉ាងវិញទៀត ចំពោះខ្លួនគាត់ផ្ទាល់គឺសុខភាពមិនសូវមានកំលាំង ដៃជើងក៏ស្ពឹកស្រពន់ពិបាកក្នុងការថែទាំចៅទាំងពីរ ហើយរាល់ថ្ងៃដួង ហួ និងដួង ហៃ ឈឺច្រើនតែមិនមានលុយសំរាប់ទិញថ្នាំលេបទេ រីឯដៃជើងទាំងពីររបស់គេក៏ចេះតែស្វិតទៅៗ ។
ជាការពិតណាស់ ភាពទារុណនៃជីវិតនេះ បើយើងគ្រប់គ្នាមិនដឹងមិនឮវាហាក់ដូចជាមានអារម្មណ៍ធម្មតាមួយ តែបើបានដឹងបានឃើញហើយនោះពិតជាមានគួរឱ្យអនិច្ចាពន់ពេកណាស់ តាមរយៈនៃការពិចារណាថា ជីវិតគេជីវិតយើង។ តើវាលំបាកបែបបណាសំរាប់ជីដូនចំណាស់ម្នាក់ដែលមានអាយុ៧៩ឆ្នាំទៅហើយ សុខភាពកាន់តែទ្រុឌទ្រោមពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ តែមានបន្ទុកធ្ងន់គឺថែរក្សាបីបាច់ចៅពិការ២នាក់ដែលជាបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងណាស់ ព្រោះថាមិនមែនត្រឹមតែរកអាហារចំអែតក្រពះដែលស្រេកឃ្លាននោះទេ ថែមទាំងថែទាំប្រៀបដូចជាកូនខ្ចីទាំងការបត់ដៃបត់ជើង ស្លៀកពាក់ បញ្ចុកចំណីអាហារឡើងទៅ ។ ចំពោះជីវិតអភ័ព្វរបស់កូនភ្លោះប្រុសពិការទាំង២នាក់នេះ តើអនាគតរបស់ពួកគេនឹងទៅជាបែបណាបន្ទាប់ពីជីដូនរបស់ពួកគេអស់ជីវិតទៅនោះ គឺមានតែអង្គការនានាទេដែលត្រូវជួយជីវិតអភ័ព្វទាំង២នេះផង ។ កោះសន្តិភាពរំពឹងថា អ្នកចិត្តបុណ្យទាំងឡាយនឹងមិនធ្មេចភ្នែកចំពោះជីវិតដែលសុំតែរស់សំរាប់រង់ចាំថ្ងៃស្លាប់ទៅវិញនោះទេ ដែលប្រការនេះនឹងញ៉ាំងឱ្យមានការពុះកញ្រ្ជោលនៃធម៌សប្បុរសរបស់ជនរួមជាតិខ្មែរដែលតែងតែជួយយកអាសាអ្នកកំសត់ទុរគតកន្លងមក ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ