លោកឃឹម ហ៊ុល ធ្លាប់ស្រមើស្រមៃចង់ឃើញឃុំរបស់គាត់មានពណ៌បៃតងពេញមួយឆ្នាំ។ ឥឡូវនេះក្តីសុបិនរបស់គាត់ជិតក្លាយជាការពិតហើយ ។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០០៥ មក លោកហ៊ុល ដែលជាមេឃុំស្តីទីនៃឃុំស្លា ខេត្តតាកែវ និងក្រុមប្រឹក្សាឃុំ បានកំពុងធ្វើវិនិយោគលើមូលនិធិឃុំ ដើម្បីកសាងប្រឡាយទឹកជាច្រើនក្រៅពីផ្លូវថ្នល់
លោកឃឹម ហ៊ុល ធ្លាប់ស្រមើស្រមៃចង់ឃើញឃុំរបស់គាត់មានពណ៌បៃតងពេញមួយឆ្នាំ។ ឥឡូវនេះក្តីសុបិនរបស់គាត់ជិតក្លាយជាការពិតហើយ ។ ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០០៥ មក លោកហ៊ុល ដែលជាមេឃុំស្តីទីនៃឃុំស្លា ខេត្តតាកែវ និងក្រុមប្រឹក្សាឃុំ បានកំពុងធ្វើវិនិយោគលើមូលនិធិឃុំ ដើម្បីកសាងប្រឡាយទឹកជាច្រើនក្រៅពីផ្លូវថ្នល់ ។ ឃុំបានកសាងប្រឡាយមួយខ្សែដែលមានប្រវែង៣,៥គីឡូម៉ែត្រ និងទទឹង៦ម៉ែត្រ សម្រាប់នាំទឹកយកមកស្រោចស្រពដីស្រែអ្នកភូមិប្រមាណ៨.៦០០គ្រួសារ ។ ពេលនេះពួកគេមានទឹក កសិករមួយចំនួនមិនត្រឹមតែដាំស្រូវប៉ុណ្ណោះទេ ថែមទាំងដាំដំណាំផ្សេងៗទៀតជាច្រើនដូចជា ត្រសក់ ប៉េងប៉ោះ និងអំពៅ ក្នុងអំឡុងរដូវប្រាំង ។
លោកហ៊ុល បានមានប្រសាសន៍ថា៖ «ចាប់តាំងពីប្រឡាយរបស់យើងបានកសាងរួចមកប្រជាពលរដ្ឋមួយចំនួនរួមទាំងរូបខ្ញុំផងដែរ បានចាប់ផ្តើមដាំដំណាំពីររដូវ ។ ខ្ញុំចង់ឃើញកសិករយើងដាំដំណាំច្រើនជាងនេះ។ ខ្ញុំចង់ឃើញដីស្រែរបស់យើងមានពាសពេញទៅដោយដំណាំគ្រប់ប្រភេទពេញមួយឆ្នាំ» ។
កសិករហ៊ឹន មើរ អាយុ៧៩ឆ្នាំ រស់នៅឃុំស្លា បានបរិច្ចាគផ្ទៃដីចំនួនជាង៣៦០ម៉ែត្រក្រឡា (ស្មើនឹង៥ភាគរយ) នៃផ្ទៃដីស្រែរបស់គាត់សម្រាប់ជីកប្រឡាយ ។ គាត់ពោរពេញទៅដោយមោទនភាពចំពោះក្រុមប្រឹក្សាឃុំដែលបានវិនិយោគមូលនិធិឃុំសម្រាប់ការជីកប្រឡាយនេះ ។ ការផ្គត់ផ្គង់ទឹកដែលអាចទុកចិត្តបាន បានជួយបង្កើនទិន្នផលស្រូវរបស់គាត់បានប្រហែល២០ភាគរយ ហើយគាត់ទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ពីដំណាំផ្សេងទៀតជាច្រើន ។
អ្នកស្រីបាននិយាយដោយសើចផងថា៖ «ប្រឡាយនេះ គឺជាអាយុជីវិតរបស់យើង ។ ខ្ញុំសប្បាយចិត្ត ។ ទោះបីជាខ្ញុំបានបរិច្ចាគដីរបស់ខ្ញុំមួយចំណែកក្តី តែឥឡូវនេះខ្ញុំមានទឹក» ។
នៅទល់មុខផ្ទះអ្នកស្រីមើរ គឺកសិករម្នាក់ទៀតឈ្មោះអ្នកស្រី កើត អ៊ឹម អាយុ៦៧ឆ្នាំ ។ គាត់បានសម្រេចប្រើប្រាស់ដីស្រែរបស់គាត់ទំហំ០,៤ហិកតា ដើម្បីដាំអំពៅ បន្ទាប់ពីប្រឡាយត្រូវបានជីករួចរាល់ ។ រៀងរាល់ឆ្នាំ គាត់លក់អំពៅបានប្រហែលកន្លះលានរៀល គឺ៥០ភាគរយច្រើនជាងចំនួនដែលគាត់លក់ស្រូវរបស់គាត់ដែលដាំលើដីនេះ ។
គម្រោងធារាសាស្ត្រច្រើនជាង១.៨០០គម្រោង ត្រូវបានសាងសង់នៅទូទាំងប្រទេសដោយប្រើប្រាស់មូលនិធិឃុំសង្កាត់ ។ មូលនិធិឃុំសង្កាត់ត្រូវបានគាំទ្រផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុដោយធនាគារពិភពលោក តាមរយៈគម្រោងវិនិយោគជនបទ និងអភិបាលកិច្ចមូលដ្ឋាន (RILGP)។ គម្រោងនេះគ្របដណ្តប់លើ២៣ខេត្ត និងបានផ្តល់ការគាំទ្រសម្រាប់ហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធដែលមានអាទិភាពខ្ពស់ថ្នាក់ឃុំ ដើម្បីធ្វើឱ្យប្រសើរឡើងដល់ជីវភាពរស់នៅ និងកាត់បន្ថយភាពក្រីក្រ ។
ក្រៅពីធារាសាស្ត្រ មូលនិធិឃុំសង្កាត់បានកសាងផ្លូវឃុំជាង១៣.២០០គីឡូម៉ែត្រ លូកាត់ផ្លូវប្រមាណ១០.០០០ និងស្ពានប្រវែងសរុប១៩០គីឡូម៉ែត្រ (ទាំងនេះគឺជាអាទិភាពសំខាន់សម្រាប់ឃុំភាគច្រើន) ។ ផ្លូវថ្នល់មានសារសំខាន់សម្រាប់ភូមិដាច់ស្រយាល គឺផ្លូវឃុំតភ្ជាប់ភូមិទាំងនោះនៅនឹងមណ្ឌលសុខភាព សាលារៀន សកម្មភាពទាក់ទងនឹងសាសនា និងទីផ្សារ។
ឃុំអារក្សត្នោត នៅខេត្តកំពង់ចាម គឺធ្លាប់ជាភូមិមួយក្រីក្រ និងស្ថិតនៅឯកោអស់រយៈពេលដ៏យូរ និងធ្លាប់មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះមិនល្អ ដោយសារតែវាជាតំបន់មួយក្នុងចំណោមតំបន់ជាច្រើនដែលលំបាកទៅដល់ជាងគេបំផុត រហូតដល់ដើមទសវត្សរ៍ឆ្នាំ២០០០ ។ មានការនិយាយតៗគ្នាអំពីភូមិនេះថា ប្រជាជនខ្លះបានសម្លុតកូនចៅណាដែលមិនស្តាប់បង្គាប់ថា ពួកគេនឹងត្រូវបញ្ជូនឱ្យទៅនៅអារក្សត្នោត ។ ឥឡូវនេះ អារក្សត្នោតត្រូវបានផ្សារភ្ជាប់ជាមួយកម្ពុជា និងពិភពលោក ដោយសារផ្លូវថ្នល់ ។
លោកមេឃុំអារក្សត្នោត រស់ វីរ៉េត មានប្រសាសន៍ថា៖ «ឥឡូវនេះ ឃុំយើងមានលក្ខណៈខុសគ្នា ។ ចាប់តាំងពីផ្លូវថ្នល់ជាច្រើនត្រូវបានកសាង ឃុំរបស់យើងបានសំដៅទៅរកទីផ្សារកាន់តែច្រើនឡើង ហើយប្រជាពលរដ្ឋផលិត និងលក់ដំណាំរបស់ខ្លួនច្រើនជាងមុនដូចជា គ្រាប់ស្វាយចន្ទី ដំឡូងមី និងស្រូវ» ។
ចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០០៧ មក ឃុំអារក្សត្នោត បានវិនិយោគមូលនិធិលើការសាងសង់ផ្លូវថ្នល់នៅក្នុងឃុំបានច្រើនជាង៤,៥គីឡូម៉ែត្រ ដែលផ្តល់ភាពងាយស្រួលដល់អ្នកភូមិក្នុងការនាំយកផលិតផលរបស់ខ្លួនទៅកាន់ទីផ្សារ ។ ភូមិភាគច្រើននៅក្នុងឃុំអារក្សត្នោត ទទួលបានអត្ថប្រយោជន៍ពីការអភិវឌ្ឍនៃសកម្មភាពទីផ្សារ និងបានបង្កើនប្រាក់ចំណូលរបស់ខ្លួនគួរឱ្យកត់សម្គាល់ គឺជាង៥៥ភាគរយនៃអ្នកភូមិមានលទ្ធ ភាពអាចសាងសង់ផ្ទះមួយខ្នងដែលមានតម្លៃជាង២ម៉ឺនដុល្លារ ។
លោកវីរ៉េត មានប្រសាសន៍ថា លោកសង្ឃឹមថា នឹងបានឃើញជីវភាពរស់នៅរបស់អ្នកភូមិនៅក្នុងឃុំនេះ មានភាពប្រសើរឡើងបន្តិចម្តងៗក្នុងរយៈពេលពីរបីឆ្នាំខាងមុខនេះ ។ នៅឆ្នាំ២០១១ ឃុំបានសម្រេចចិត្តប្រើប្រាស់មូលនិធិឃុំសង្កាត់ ដើម្បីកសាងផ្លូវធ្វើពីបេតុងដែលចុះជម្រាលខ្លាំងទៅកាន់ភូមិដាច់ស្រយាល ដើម្បីឱ្យអ្នកភូមិទាំងនោះអាចនាំយកផលិតផលរបស់ខ្លួនទៅកាន់ទីផ្សារបាន ។ ដោយសារតែផ្នែកខ្លះនៃផ្លូវដែលមានប្រវែងតិចជាង៣០០ម៉ែត្រ មានសភាពលំបាកខ្លាំង កសិករទាំងឡាយមិនអាចយកផលិតផលទៅដល់ទីផ្សារដែលនៅ ជិតបំផុតដែលពួកគាត់អាចលក់ផលិតផលរបស់ខ្លួនបានតម្លៃខ្ពស់នោះទេ ។ នៅទីផ្សារកសិករ អាចលក់បាន២៣ភាគរយ ថ្លៃជាងក្នុងមួយគីឡូក្រាមសម្រាប់ស្រូវ ៥,៣ភាគរយ ថ្លៃជាងក្នុងមួយគីឡូក្រាមសម្រាប់សំឡូងមី និង៧,៧ភាគរយថ្លៃជាងក្នុងមួយគីឡូក្រាមគ្រាប់ស្វាយចន្ទី ។
លោកវីរ៉េត បានបន្ថែមទៀតថា អាទិភាពទីពីរដែលឃុំបានឯកភាពគ្នារួចហើយនោះ គឺត្រូវវិនិយោគលើផ្នែកធារាសាស្ត្រ និងផ្សព្វផ្សាយបច្ចេកទេសកសិកម្ម ពីព្រោះវាជាផ្នែកមួយសំខាន់សម្រាប់បង្កើនប្រាក់ចំណូល ។
លោកជន រះ មេឃុំលំទង ក្នុងស្រុកអន្លង់វែង ខេត្តឧត្តរមានជ័យ ដែលជាតំបន់បន្ទាយចុងក្រោយរបស់ពួកខ្មែរក្រហម មើលឃើញថា ការវិនិយោគលើផ្លូវថ្នល់នាំមកនូវការផ្លាស់ប្តូរដ៏ច្រើនដល់សហគមន៍លំទង ។ លោកបានបញ្ជាក់បន្ថែមថា៖ «ផ្លូវថ្នល់ជួយកូនរបស់យើងបានទៅរៀន ជួយអ្នកជំងឺទៅកាន់មណ្ឌលសុខភាព និងជួយស្ត្រីមានផ្ទៃពោះទៅពិនិត្យសុខភាពទៀងទាត់ និងទៅមណ្ឌលសុខភាពដើម្បីសម្រាលកូន»។
ដូចតំបន់ភាគច្រើនក្នុងប្រទេសដែរ ប្រាក់ចំណូលសំខាន់សម្រាប់អ្នកភូមិនៅឃុំលំទង គឺកសិកម្ម ។ បើគ្មានផ្លូវថ្នល់ទេ ប្រជាពលរដ្ឋដាំដំណាំសម្រាប់តែហូបក្នុងគ្រួសារប៉ុណ្ណោះ ទោះបីជាដីនោះមានជីជាតិអាចដាំដំណាំសម្រាប់លក់ដូរយកជាប្រាក់ក៏ដោយ ។ លោករះ បានមើលឃើញថា ទីណាមានផ្លូវ ប្រជាពលរដ្ឋចាប់ផ្តើមដាំដំណាំកាន់តែច្រើន ។ ទោះបីជាផ្លូវថ្នល់មានសារសំខាន់ចាំបាច់សម្រាប់ការអភិវឌ្ឍក្តី ក៏រហូតមកដល់ពេលនេះ ឃុំកសាងផ្លូវបានត្រឹមតែ៧,៤គីឡូម៉ែត្រ និងស្ពានចំនួនពីរប៉ុណ្ណោះ ។ ដោយសារតែមានភូមិមួយចំនួននៅឆ្ងាយពីទីប្រជុំជន ដូច្នេះឃុំចាំបាច់ត្រូវរកវិធីដើម្បីឱ្យប្រជាជនទាំងអស់មានផ្លូវប្រើប្រាស់ពេញមួយឆ្នាំ ។ នេះគឺជាអាទិភាពមួយសម្រាប់ឃុំនៅក្នុងឆ្នាំខាងមុខ ។
នៅក្នុងវិស័យសេដ្ឋកិច្ច ការសាងសង់ប្រឡាយ និងផ្លូវថ្នល់គឺជាអាទិភាពសំខាន់មួយនៃហេដ្ឋារចនាសម្ព័ន្ធថ្នាក់ឃុំ ដែលជាវិស័យមួយក្នុងចំណោមវិស័យទាំង៥ ដែលឃុំផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់នៅពេលខ្លួនរៀបចំផែនការអភិវឌ្ឍន៍ឃុំ ។ ផែនការនេះ មានសេវាសង្គម សេវារដ្ឋបាល ការគ្រប់គ្រងធនធានធម្មជាតិ និងទិសដៅយែនឌ័រ ។
គ្រប់ឃុំទាំងអស់បានវិនិយោគយា៉ងច្រើនលើវិស័យសេដ្ឋកិច្ច ក៏ប៉ុន្តែឃុំមួយចំនួនដូចជា ឃុំត្បូងក្រពើ នៅខេត្តកំពង់ធំ បានទទួលស្គាល់អំពីសារសំខាន់នៃការវិនិយោគលើវិស័យសង្គមកិច្ចផងដែរ ។
លោកមេឃុំ សៀង សេងគី បានពន្យល់ថា ឃុំត្បូងក្រពើ បានប្រើប្រាស់ថវិកាមួយចំនួនរបស់ឃុំ ដើម្បីគាំទ្រដល់ក្រុមយុវជនឱ្យធ្វើការលើផ្នែកសង្គមកិច្ច ដូចជា យុទ្ធនាការបង្កើនការយល់ដឹងអំពីអំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ អាកប្បកិរិយាទំនើង គ្រោះថ្នាក់នៃការប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀន ការរីករាលដាលនៃមេរោគអេដស៍/ជំងឺអេដស៍ បរិស្ថាន និងអប់រំ ។ រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ននេះ យុវជនចំនួន១០០នាក់ បានចូលរួមក្នុងសកម្មភាពទាំងនេះ ។
លោកសេងគី បានបញ្ជាក់បន្ថែមថា៖ «យុវជនគឺជាធនធានដ៏មានសក្តានុពលមួយ ដើម្បីជួយដល់យើងទាំងលើការងារអភិវឌ្ឍន៍ហេដា្ឋរចនាសម្ព័ន្ធ និងទាំងលើការងារអភិវឌ្ឍន៍សង្គម ។ យើងចាំបាច់ត្រូវតែគាំទ្រដល់ពួកគេ និងធ្វើយ៉ាងណាឱ្យពួកគេនៅក្បែរពួកយើង» ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ