ការងារអ្វីៗដែលនឹងសម្រេចផលទៅបាន លុះណាតែបុគ្គលប្រឹងប្រែង ព្យាយាមធ្វើ ព្យាយាមប្រព្រឹត្តប្រតិបត្តិយ៉ាងខ្លាំងក្លាបំផុត និងត្រឹមត្រូវណាស់ ទើបទទួលបានលទ្ធផលល្អក្នុងការងារនោះនោះ មិនមែនសម្រេចដោយគ្រាន់តែសុំប្រាថ្នា ឬដោយគ្រាន់តែហាមាត់អង្វរករបន់ស្រន់នោះទេ ។ រីឯការប្រតិបត្តិគុណធម៌តាមបែបលទ្ធិសាសនាវិញក៏មិនខុសគ្នាដែរ ពោលគឺមានច្រើនថ្នាក់ ច្រើនវគ្គជាអនេក តែលោកពោលថា គុណធម៌គឺសីលជាថ្នាក់ដើមបំផុត ។ សីលលោកទុកដូចភូមិផែនដី គុណធម៌ដទៃៗទុកដូចជាពូជ មានផែនដីគឺសីលបរិបូណ៌ហើយ ទើបពូជធារគឺគុណធម៌ដទៃៗអាចលូតលាស់ដុះដាលចម្រើនឡើងជាលំដាប់ទៅបាន ។
អ្នកបរិបូណ៌ដោយសីលរមែងមានសេចក្តីត្រជាក់ចិត្តជាថ្នាក់ៗឡើងទៅដូចព្រះបរមសាស្តាជាម្ចាស់សាសនាទ្រង់ត្រាស់សរសើរអានិសង្សសីលថា ឥច្ឆតិ ហិ ភិក្ខុវេ សីលវតោ ចេតោ បណិធិ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ សេចក្តីប្រាថ្នាដែលតាំងនៅក្នុងចិត្តអ្នកមានសីលរមែងបានសម្រេចអ្វីៗដូចបំណង ។ ព្រោះមានពុទ្ធភាសិតដូច្នេះបានជាក្នុងទីបំផុតនៃការសមាទានសីល លោកអ្នកឱ្យសីលតែងសំដែងអានិសង្សសីលប្រាប់អ្នកសមាទាន ហើយទូន្មានឱ្យអប់រំឱ្យដុសខាត់សម្អាតសីលថា សត្វទាំងឡាយបានសុគតិភព ក៏ព្រោះសីល បានភោគៈព្រោះសីល បានរំលត់ទុក្ខក៏ព្រោះសីល ហេតុនោះអ្នកសមាទានសីលគប្បីជម្រះសីលរបស់ខ្លួនឱ្យបរិសុទ្ធចុះ ។
តាមសេចក្តីក្នុងពុទ្ធភាសិតនេះឃើញថា កាលជនទាំងឡាយជាអ្នករក្សាសីល មានសីល៥ជាដើម ពេលកំពុងសមាទានសិក្ខាបទនោះ នៅជាសីលបណ្តោះអាសន្ននៅឡើយទេ លុះតែសមាទានហើយ អ្នកសមាទាននោះបានជួបនឹងសត្វគួរសម្លាប់មិនសម្លាប់ ជួបនឹងទ្រព្យគេគួរលួចមិនលួច ជួបនឹងស្រីស្អាតគួរសេពសន្ថវៈមិនរួមរ័ក ជួបនឹងពាក្យគួរភូតកុហកមិនភូតភរ ជួបនឹងសុរាឬថ្នាំញៀនគួរសេពមិនសេព ទើបបានជាសីលស្ថាពរ ។
តាមសេចក្តីនេះបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ថា និច្ចសីលគឺសីល៥ ដែលត្រូវរក្សាជានិច្ចមិនចាំបាច់ទៅសមាទានអំពីបុគ្គលដទៃទេ គ្រាន់តែតាំងចិត្តថាជាអ្នករក្សាគ្រប់សិក្ខាបទទាំង៥ ហើយវៀរចាកគ្រប់អំពើអាក្រក់ទាំង៥យ៉ាង មានការសម្លាប់ជាដើមទៅក៏បានជាសីលពិតប្រាកដហើយ ។ ការដែលសមាទានអំពីអ្នកដទៃនោះ គឺគ្រាន់តែពោលប្រាប់គេថា ខ្លួនបានរក្សាសិក្ខាបទនេះមួយៗឱ្យគេជួយជាសាក្សីដឹងឮប៉ុណ្ណោះ ត្រង់ការរក្សាសិក្ខាបទនោះៗ ស្រេចហើយតែនៅលើខ្លួនឯងផ្ទាល់ មិនមែនឱ្យអ្នកឱ្យសីលនោះគេជួយរក្សាជួសយើងបានទេ ៕
(ឱវាទព្រះពុទ្ធសាសនាចេញផ្សាយសម្រាប់ថ្ងៃសីល ១៤រោច ខែជេស្ឋ)
ចែករំលែកព័តមាននេះ