រោងចក្រកាត់ដេរបានស្វែងរកការការពារពីសំណាក់កូដកម្មរបស់កម្មករ ដែលតាមការចោទថា ខុសច្បាប់បានចេញសេចក្តីប្រកាសកាលពីថ្ងៃទី២០ កញ្ញា បន្ទាប់ពីកូដកម្មរបស់កម្មករ ដែលបានធ្វើ៤ថ្ងៃជាប់ៗគ្នាឱ្យដឹងថា ដីកាសំរេចរក្សាការពារត្រូវបានស្វែងរកដើម្បីបញ្ជាឱ្យកម្មករដែលធ្វើកូដកម្មខុសច្បាប់ឱ្យត្រឡប់ចូលធ្វើការវិញ ។ ឧស្សាហកម្មនេះប្រកាសថា បានទទួលរងការខាតបង់ច្រើនជាង១៥លានដុល្លារអាមេរិក ។ សេចក្តីប្រកាសព័ត៌មាននេះបន្តថា រោងចក្រកាត់ដេរជាច្រើនដែលទទួលរងគ្រោះដោយសារកូដកម្ម និងបាតុកម្មដែលដឹកនាំដោយសហភាពការងារកម្ពុជា (CLC) និងសម្ព័ន្ធសហព័ន្ធសហជីពការងារជាតិកម្ពុជា (CNC) កាលពីថ្ងៃទី១៣ ដល់១៦ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១០ បានបែរទៅរកតុលាការដើម្បីស្វែងរកការការពារពីសកម្មភាពកូដកម្មខុសច្បាប់នេះ ។ នៅពេលជាមួយគ្នានេះ តុលាការត្រូវបានស្នើសុំឱ្យចេញដីកាតម្រូវឱ្យកម្មករដែលធ្វើកូដកម្ម ត្រឡប់ចូលធ្វើការវិញក្នុងរយៈពេល៤៨ម៉ោង ។ បុគ្គលទាំងឡាយដែលទទួលខុសត្រូវ ក៏ត្រូវបានហាមឃាត់មិនឱ្យត្រឡប់ចូលធ្វើការវិញផងដែរ ដោយរង់ចាំការសំរេចពីតុលាការ ។
កូដកម្ម និងបាតុកម្មទាំងនេះមិនត្រូវបានធ្វើឡើងស្របតាមនីតិវិធីច្បាប់ ហើយមិនតំណាងឱ្យមតិកម្មករភាគច្រើននៅក្នុងឧស្សាហកម្មសំលៀកបំពាក់នោះទេ ។ ចំនួនកម្មករដែលធ្វើកូដកម្មមានតិចជាង២០.០០០នាក់ ។ រោងចក្រចំនួន៣០នៅក្នុងឧស្សាហកម្មសំលៀកបំពាក់ និងស្បែកជើងបានទទួលរងគ្រោះក្នុងអំឡុងនៃការធ្វើកូដកម្ម និងបាតុកម្មរយៈពេល៤ថ្ងៃនោះ ។ លោកស្រីវ៉ាន់ ប៉ោភីន (Van Porphin) នៃរោងចក្រ Meng Tong Factory បានចោទជាសំណួរថា «តើយុត្តិធម៌នៅឯណាសំរាប់អ្នកវិនិយោគបរទេស ប្រសិនបើសហជីពមិនទទួលខុសត្រូវចំពោះទង្វើខុសច្បាប់ទាំងនោះ?» រីឯលោកស៊ុង (Sung) មកពីរោងចក្រ River Rich បានបញ្ចេញមតិថា ៖ តើអ្នកណាជាអ្នកទទួលខុសត្រូវចំពោះការខាតបង់ដែលរោងចក្រទាំងនោះរងគ្រោះដោយការធ្វើកូដកម្មទាំងនេះ? នេះមិនមែនជាលើកទីមួយដែលសម្ព័ន្ធសហជីពប្រជាធិបតេយ្យកម្មករកាត់ដេរកម្ពុជា (CCAWDU) បានធ្វើកូដកម្មខុសច្បាប់នៅក្នុងរោងចក្ររបស់ខ្ញុំនោះទេ ។ កាលពីអតីតកាល យើងតែងតែធ្វើតាមការទាមទាររបស់ពួកគេដោយស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចអាចអនុញ្ញាតឱ្យធ្វើបាន ប៉ុន្តែឥឡូវនេះការទាមទារនេះមានសភាពហួសហេតុពេកណាស់»។
ខណៈដែលរោងចក្រទទួលរងគ្រោះទាំងនេះ មិនដែលរំលោភបំពានសិទ្ធិកម្មករក្នុងការធ្វើកូដកម្ម ហើយដែលយើងតែងតែគោរពតាមនីតិវិធីច្បាប់ និងលក្ខខណ្ឌតំរូវទាក់ទងនឹងសិទ្ធិ និងអត្ថប្រយោជន៍របស់កម្មករផ្សេងៗ សហជីពខាងលើនេះបានប្រើប្រាស់ និងដាក់ឧគ្ឃោសនស័ព្ទនៅកន្លែងជាច្រើន ហើយបានរាំងស្ទាក់នៅពីមុខទ្វាររោងចក្រ ដោយមិនអនុញ្ញាតឱ្យទំនិញ និងបុគ្គលិករោងចក្រចេញចូលដោយរលូននោះទេ ។ សកម្មភាពទាំងនេះគឺជាការរំលោភបំពានយ៉ាងជាក់ច្បាស់លើច្បាប់បាតុកម្ម ។ ជាងនេះទៀត សកម្មភាពរារាំងនេះ មិនត្រូវបានអនុញ្ញាតក្រោមស្តង់ដាការងារអន្តរជាតិនោះទេ ។ ហេតុអ្វីបានជាក្នុងប្រទេសកម្ពុជាវាកើតមានដូច្នេះ មានតែនិយោជកត្រូវបានរំពឹងថា គោរពស្តង់ដាការងារអន្តរជាតិ រីឯសហភាពការងារកម្ពុជា (CLC) និងសម្ព័ន្ធសហព័ន្ធសហជីពការងារជាតិកម្ពុជា (CNC) ធ្វើតាមច្បាប់ខ្លួនឯង? សមាគមរោងចក្រកាត់ដេរនៅកម្ពុជា តំណាងរោងចក្រនាំចេញសំលៀកបំពាក់ទាំងអស់ក្នុងប្រទេសកម្ពុជាបានប្រកាសគាំទ្រសមាជិករបស់ខ្លួនក្នុងកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងស្វែងរកយុត្តិធម៌ និងសំណង ។ យើងនឹងបន្តការពារអត្ថប្រយោជន៍ និងអនាគតនៃឧស្សាហកម្មកាត់ដេរក្នុងប្រទេសកម្ពុជា ។
នៅថ្ងៃទី២១ កញ្ញា សេចក្តីថ្លែងការណ៍រួមរបស់ក្រុមសិទ្ធិមនុស្សបានទាមទារឱ្យមានការបញ្ឈប់ការបំភិតបំភ័យ និងការគំរាមកំហែងតាមផ្លូវតុលាការមកលើកម្មករសហជីព និងមេដឹកនាំសហជីពផងដែរ ។ សេចក្តីថ្លែងការណ៍រួម នេះបានបង្ហាញពីការខកចិត្តចំពោះវិធានការរបស់រដ្ឋាភិបាលចំពោះការធ្វើកូដកម្មក្នុងរយៈពេល៤ថ្ងៃពីថ្ងៃទី១៣ ដល់ថ្ងៃ ទី១៦ កញ្ញា របស់កម្មករដោយបានចាត់ទុកថា ជាការធ្វើកូដកម្មស្របច្បាប់ ជាពិសេសកូដកម្មដែលបាន ប្រកាសជូនដំណឹងតាំងពីយូរមកហើយ តាមរយៈវិធានការនានាដូចជាការវាយប្រហារដោយកំលាំងលើបាតុករ ការគំរាមតាមផ្លូវតុលាការលើអ្នករៀបចំកូដកម្ម និងការប្រើប្រាស់ប្រព័ន្ធតុលាការវាយបកមកលើសមាជិកសហជីព ។
ក្រុមសិទ្ធិមនុស្សបានទាមទារឱ្យបញ្ឈប់អំពើទាំងអស់នេះជាបន្ទាន់ ប្រសិនបើភាគីទាំងសងខាងមានឆន្ទៈសំរេចនូវកិច្ចព្រមព្រៀងមួយក្នុងការចរចានៅថ្ងៃទី២៧ កញ្ញា ឆ្នាំ២០១០ ខាងមុខនេះ តាមការអំពាវនាវរបស់លោកអិុត សំហេង រដ្ឋមន្ត្រីក្រសួងសង្គមកិច្ច អតីតយុទ្ធជន និងយុវនីតិសម្បទា ហើយមេដឹកនាំសហជីពទាំងឡាយទទួលយកនូវសំណើនេះ ព្រមទាំងបាន អំពាវនាវឱ្យកម្មករទាំងអស់ផ្អាកកូដកម្ម និងចូលធ្វើការវិញតាមធម្មតា ។ ទោះបីជាកូដកម្មបានផ្អាកទៅហើយក្តី ក៏ការបំភិតបំភ័យ និងការគំរាមកំហែងនៅតែកើតមាននៅឡើយ ។ លោកយ៉េង វីរៈ នាយកប្រតិបត្តិនៃមជ្ឈមណ្ឌលអប់រំច្បាប់សំរាប់សហគមន៍មានប្រសាសន៍ថា «សិទ្ធិក្នុងការរៀបចំ សិទ្ធិក្នុងការ តវា៉ជាសមូហភាព និងសិទ្ធិក្នុងការធ្វើកូដកម្មត្រូវបានធានាដោយរដ្ឋធម្មនុញ្ញនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា ច្បាប់ស្តីពីការងារ និងអនុសញ្ញាលេខ៨៧ របស់អង្គការពលកម្មអន្តរជាតិ ។ រាជរដ្ឋាភិបាលត្រូវតែអនុញ្ញាតឱ្យកម្មករ និងសហជីពអនុវត្តសិទ្ធិរបស់ខ្លួនបានដោយសេរី ។
កញ្ញាណាលី ពីឡូក នាយិកាអង្គការលីកាដូ ក៏បានមានប្រសាសន៍ផងដែរថា «ការប្រើប្រាស់តុលាការដើម្បីផ្តន្ទាទោសសកម្មជនសហជីពដោយមិនត្រឹមត្រូវបែបនេះ គឺជាការរំលោភយ៉ាងច្បាស់ក្រឡែតលើច្បាប់ស្តីពីការងារ ដូច្នេះពួកគាត់ត្រូវតែបញ្ឈប់ជាបន្ទាន់នូវការផ្អាកការងារដែលកើតចេញពីការរើសអើងចំពោះសមាជិកសហជីព» ។ លោកដេវីដ វែល នាយកអង្គការ ACILS ប្រចាំប្រទេសកម្ពុជា បានមានប្រសាសន៍ថា «រដ្ឋាភិបាលហាក់ដូចជាកំពុងប្រើនូវការបំភិតបំភ័យដើម្បីបង្កើននូវអំណាចចរចារបស់ខ្លួននាថ្ងៃទី២៧ ខែកញ្ញា ខាងមុខនេះ ។ ការបំភិតបំភ័យហាក់ដូចជាយុទ្ធសាស្ត្រចម្បងរបស់ពួកគាត់ ។ ប៉ុន្តែការគំរាមគំហែងសហជីពពុំអាចជួយដល់ការដោះស្រាយបញ្ហាដែលកំពុងកើតឡើងនេះឡើយ ។ ការទាមទាររបស់កម្មករឱ្យមានការដំឡើងប្រាក់ឈ្នួលនេះ គឺគ្រាន់តែជាការទាមទារដ៏តូចមួយ ដើម្បីទទួលបាននូវកំរិតជីវភាពរស់នៅអប្បបរមាតែប៉ុណ្ណោះ ។ ពួកគេពុំមែនទាមទារចង់បានរថយន្តឡិចស៊ីស ឬវីឡាស្កឹមស្កៃនោះឡើយ» ។ ជម្លោះរវាងភាគីទាំង២កាន់តែស្មុគស្មាញ ដែលធ្វើឱ្យមានការបារម្ភ ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ