…ក្របីស៊ីស្រូវ បងមិនហ៊ានដេញ…
ម៉ោង៨ព្រឹកម្សិលមិញ…ទើបតែចូលដល់ប៊ុយរ៉ូ ទូរស័ព្ទក៏រោទិ៍ឡើង…ខ្ញុំទាញទូរស័ព្ទពីហោប៉ៅអាវទទួល… -បងឡេវមែនទេ ? អូនខាននិយាយជាមួយបងយូរហើយ…ថ្ងៃនេះនឹកឃើញ
ម៉ោង៨ព្រឹកម្សិលមិញ…ទើបតែចូលដល់ប៊ុយរ៉ូ ទូរស័ព្ទក៏រោទិ៍ឡើង…ខ្ញុំទាញទូរស័ព្ទពីហោប៉ៅអាវទទួល… -បងឡេវមែនទេ ? អូនខាននិយាយជាមួយបងយូរហើយ…ថ្ងៃនេះនឹកឃើញ
ម៉ោង៨ព្រឹកម្សិលមិញ…ទើបតែចូលដល់ប៊ុយរ៉ូ ទូរស័ព្ទក៏រោទិ៍ឡើង…ខ្ញុំទាញទូរស័ព្ទពីហោប៉ៅអាវទទួល…
-បងឡេវមែនទេ ? អូនខាននិយាយជាមួយបងយូរហើយ…ថ្ងៃនេះនឹកឃើញសុំនិយាយជាមួយបងម្តង…បានទេ ? ម៉េចក៏ស្ងាត់អីចឹង ? តិចភ្លេចអូនទៅ ?
ក្រោយពីស្តាប់សំឡេងរួច ខ្ញុំឆ្ងល់…ស្រីស្អាតមួយណាទៅហ្ន៎…សំឡេងអីស្រួយម្ល៉េះ ហៅបង…បង…ទាំងព្រឹក…ខ្ញុំខានស្តាប់ពាក្យថាបង…ដូចជាយូរខែ យូរឆ្នាំហើយ…មានតែឮគេហៅថាពូ…ខ្លះហៅអ៊ំ…ខ្លះទៀតលោកតា…ពេលនេះស្រាប់តែសំឡេងខ្ចីល្វក់ហៅបងៗពេញមាត់…អារម្មណ៍ខ្ញុំដូចនៅលឿនដែរ…នៅរហ័សដដែល…ក៏សួរវិញដោយញញឹមថា :
-អូនឯងនៅឯណាហ្នឹង ? នៅជិតឬនៅឆ្ងាយ ?…លេខសុទ្ធតែហ្សេរ៉ូ…ហ្សេរ៉ូ…លេខទូរស័ព្ទស្អាតណាស់…បងដូចជារកចាំសំឡេងមិនទាន់បានទេ…អូនឯងនៅឯណាហ្នឹង ? ប្រាប់បន្តិចម៉ោ…រំឭកឡើងវិញខ្លះទៅ…បងច្បាស់ជានឹកឃើញភ្លាម !
ក្រោយពីបានសួរដំណើរដើមទងបន្តិចមក…នាងបានឆ្លើយដោយគ្មានលាក់លៀមថា :
-អូនអ្នកកោះកុង…ម៉េចបងឯងភ្លេចហើយ ? អូនឧស្សាហ៍ទូរស័ព្ទប្រាប់បង…រាយការណ៍ប្រាប់បងនូវរឿងល្អៗច្រើនណាស់មកហើយ…ទើបតែខានប៉ុន្មានឆ្នាំនេះទេ…មកពីអូនជាប់រវល់មានប្តីមានកូន…ឥឡូវអាប្តីហេងស៊យទៅបាត់ហើយ…អូនក៏ចាប់ផ្តើមរកសីុមុខជំនួញអាដែលវិញ…ទើបពេលនេះនឹកឃើញបងដែលធ្លាប់សហការគ្នា…អូនសុំរាយការណ៍រឿងល្អមួយ…បងជួយចុះផ្សាយផង…អូនខឹងណាស់ ដេកអត់លក់ទេ ! នឹកឃើញខឹង…នឹកឡើងខឹង ! កាលនៅជាប់ប្តី ខ្ញុំមិនដែលខឹងគេទេ…ពេលនេះនៅម្នាក់ឯងចាប់ផ្តើមចេះខឹងទៀតហើយ…ចេញរកស៊ីភ្លាម…កើតរឿងភ្លាម !
បន្ទាប់ពីបានស្តាប់ការនិយាយប៉ប៉ាច់ប៉ប៉ោចមួយឈុតខាងលើនេះរួចមក…
ខ្ញុំកាន់តែនឹកឃើញច្រើនឡើង…គឺនាងម្នាក់នេះពូកែរាយការណ៍គ្រាន់បើ…ពូកែចចេចចចូច…នាងស្រឡាញ់កាសែតកោះសន្តិភាព…ចូលចិត្តអានកោះសន្តិភាព…បើបានចេញផ្សាយនូវសេចក្តីរាយការណ៍របស់នាងទៀត…ដូចបានជួយចាក់ថ្នាំប៉ូវជូននាងដូច្នោះដែរ…។ បន្ទាប់មកខ្ញុំបានឯកភាព…ដោយឆ្លើយតបវិញថា…
-អូនឯងមានរឿងអីទៀតហើយ…អ្នកណាធ្វើបាបទៀតហើយ…ខឹងអ្នកណាទៀតហើយ ? មិនអីទេ…អ្វីដែលត្រឹមត្រូវ បងជួយផ្សាយជូន…ប៉ុន្តែអ្វីដែលមិនត្រូវនិយាយ…បងមិនផ្សាយទេ…កុំឱ្យវាសាប ។ ឥឡូវអូនឯងនិយាយចុះ បើបងចុះផ្សាយបាន ផ្សាយភ្លាម !
-បងឯងដឹងទេ…អូនបានជួបច្រើនមកហើយ…ឃើញតែក្របីតូច…ក្របីធំទាំងហ្វូងៗសីុស្រូវ…ក្របីខ្លះឃ្លៀច…ក្របីខ្លះធាត់ធំស្នែងវែង…ខ្លះស្នែងកោងខុប…ខ្លះស្នែងត្រង់ទៅមុខ…សីុស្រូវអត់មានអ្នកណាហ៊ានដេញសោះ…អូនអត់ហ៊ានដេញទេ…បងឯងជួយដេញផង ! សីុស្រូវអូនអស់ហើយ…ខឹងណាស់…ស្ទូងបានបន្តិចបន្តួចជិតបានផលហើយ…ក្របីទាំងហ្វូងសីុស្រូវអូនកំបុតអស់ហើយ…
-ម៉េចអូនឯងមិនដេញ ?…ដេញខ្លួនឯងខ្លះទៅ…បើមិនហ៊ានទៅជិតទេ…ដុំថ្មលេងខ្លះទៅ !
-អូនម្នាក់ឯងឯណាហ៊ានដេញ ! អូនបបួលគ្នីគ្នាចង់ដេញដែរ តែអត់អ្នកណាហ៊ានទេ…ក្របីអស់នោះគ្រាន់តែឃើញអូន…វាសម្លក់សម្លឹង…គ្រវីស្នែងដាក់…អូនខ្លាចណាស់ សូមបងជួយដេញផង…គ្រាន់ជាកម្លាំងរួម !
-បងឮអូនឯងប្រាប់ថា ក្របីធំ…ក្របីឃ្លៀច…ខ្លះស្នែងវែង…ស្នែងស្រួចទៀត បងមិនសូវហ៊ានទេ…ដូចអូនឯងដឹងខ្លះៗហើយ…ក្របីកាលណាមាឌធំ ស្នែងក៏វែង ហើយស្រួចទៀត…បងមិនសូវហ៊ានពេកទេ ! ប៉ុន្តែមិនអីទេ…កុំអាលអស់សង្ឃឹម…ចាំកាលណាវាសីុឆ្អែត វាពិតជាដើរចេញហើយ…ចាំដល់ក្របីដើរចេញ…ចាំបងដេញឱ្យអូនមើល…។ ទ្រាំសិនទៅ…វាគង់តែឆ្អែតទេ…កាលណាឆ្អែតវាដើរចេញឯង…ដល់ពេលវាដើរចេញ…ចាំបងដេញឱ្យអូនមើល !
បន្ទាប់ពីសហការីដ៏ស្រស់ស្រួយម្នាក់នេះត្អូញត្អែរ និងសំណូមពរឱ្យជួយដេញក្របីសីុស្រូវមក ទើបខ្ញុំនឹកឃើញរឿងរ៉ាវទាំងឡាយដែលកើតមានកន្លងមក ។ បានដឹងច្បាស់ថា មន្ត្រីតូច-ធំ ក្បាលពោះកំប៉ោងមួយក្រុមនោះពុករលួយដល់ក…ប៉ុន្តែអត់ហ៊ាននិយាយ…អត់ហ៊ានក្អកដាក់ទេ…អត់ហ៊ានខ្សិបចចេកចចូចទេ…។
ក្រោយមក ពេលមន្ត្រីរូបនោះត្រូវបានចាប់ខ្លួន…ត្រូវសមត្ថកិច្ចផ្តន្ទាទោស…ទើបខ្ញុំហ៊ាននិយាយ…ហ៊ានស្រែកបន្ទរ…ហ៊ានដេញ ដូចខ្លួនឯងហ្នឹងគ្រាន់បើណាស់
…ដូចខ្លួនឯងក្លាហានណាស់…ក្លាហានដល់ក…មិនខុសពីពាក្យចាស់ ពាក្យពីព្រេងទេ…បានចែងទុកមកយ៉ាងច្បាស់ថា «ក្របីសីុស្រូវបងមិនហ៊ានដេញ…ចាំក្របីដើរចេញ បងដេញឱ្យស្រីមើល»…ហេ ! ហេ !
អាឡេវ
ចែករំលែកព័តមាននេះ