ការព្យាបាលជំងឺវង្វេងវង្វាន់ចាប់ផ្តើមនៅសតវត្សទី២០ ដោយបានកាត់បន្ថយប្រភេទជំងឺច្រើនជាងពាក់កណ្តាល ប៉ុន្តែបច្ចុប្បន្នកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់អ្នកស្រាវជ្រាវពី មុនៗបានហុចលទ្ធផលគាប់ប្រសើរដល់ការព្យាបាលជំងឺវង្វេងវង្វាន់ ។
ជាមួយនឹងការសិក្សារយៈពេលយូរអ្នកស្រាវជ្រាវបានកំណត់ពីយន្តការច្បាស់លាស់ និងដំណើការពាក់ព័ន្ធទៅនឹងការបាត់បង់ណឺរ៉ូន (Neurons) និងតំណភ្ជាប់កោសិកាសរសៃប្រសាទ (Synapses) ក្នុងស្រោមខួរក្បាល និងតំបន់ផ្នែកខាងក្រោមខួរក្បាល ។ ហ្សែនខ្យោយអាចនឹងបញ្ឈប់ជាមួយនឹងប្រភេទថ្នាំជំនាន់ថ្មី ខណៈខួរក្បាលខ្លួនវាផ្ទាល់ត្រូវបានបង្កើតឡើងវិញដោយប្រើប្រាស់កោសិកាដើម។
ការទម្លាយភាពទាល់ច្រកគឺជាជំនួយនៃផ្នែកការរត់បញ្ច្រាសទិសរបស់ខួរក្បាលមនុស្សដែលផ្តល់ឱ្យអ្នកស្រាវជ្រាវជាមួយនឹងគំរូពេញលេញនៃប្រព័ន្ធប្រសាទរបស់វាធ្លាក់ចុះដល់កម្រិតកោសិកា ។ ណាណូប៊ូត (Nanobots) ដែលជាបច្ចេកវិទ្យានឹងត្រូវបង្កើតឡើងដំបូងក្នុងឆ្នាំ ២០២៥ បច្ចុប្បន្ននេះត្រូវបានគេមើលឃើញពីការប្រើប្រាស់យ៉ាងទូលំទូលាយក្នុងការបង្កើតវេជ្ជសាស្ត្រ ហើយពួកវាអាចនឹងកំណត់ពីកោសិកានីមួយៗយ៉ាងច្បាស់លាស់ផងដែរ ។ គេព្យាករថានឹងលែងមានជំងឺវង្វេងវង្វាន់ក្នុងអំឡុងពីឆ្នាំ២០១០ ដល់ឆ្នាំ២០៥០៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ