ប្រាសាទអង្គរវត្ត
បន្ថែមពីលើការយល់ដឹងពី «ប្រាសាទអង្គរវត្ត » ត្រឹមតែជា «អច្ឆរិយវត្ថុ»នោះ សូមបង្ហាញជូនប្រិយមិត្តអ្នកអាន តាមរយៈការអត្ថាធិប្បាយលំអិត ក្បោះក្បាយពីស្ថាបត្យកម្មប្រាសាទបុរាណនេះ ដោយយោងតាមឯកសារ
បន្ថែមពីលើការយល់ដឹងពី «ប្រាសាទអង្គរវត្ត » ត្រឹមតែជា «អច្ឆរិយវត្ថុ»នោះ សូមបង្ហាញជូនប្រិយមិត្តអ្នកអាន តាមរយៈការអត្ថាធិប្បាយលំអិត ក្បោះក្បាយពីស្ថាបត្យកម្មប្រាសាទបុរាណនេះ ដោយយោងតាមឯកសារ «ការយល់ដឹងពីប្រទេសកម្ពុជា» នាឆ្នាំ១៩៨៨ ។
ប្រាសាទអង្គរវត្តជានិមិត្តរូបដ៏រុងរឿងនៃព្រលឹងជាតិរបស់ប្រជាជនកម្ពុជាយើង ។ ទង់ជាតិនៅក្នុងរបបមុនៗ ក៏ដូចទង់ជាតិនៃរបបយើងបច្ចុប្បន្នសុទ្ធតែមានរូបប្រាសាទអង្គរវត្តទាំងអស់ ។ ប្រាសាទអង្គរវត្ត គឺជាអច្ឆរិយវត្ថុដ៏កម្រមួយរបស់មនុស្សជាតិ ព្រោះជាស្នាដៃកំពូលមួយខាងស្ថាបត្យកម្មរបស់មនុស្ស ។ ជនបរទេសខ្លះគេមិនស្គាល់ទេឈ្មោះកម្ពុជា តែបើនិយាយប្រាប់គេថា អង្គរទើបគេស្គាល់ ។ ដូច្នេះការឈ្វេងយល់ដឹងពីប្រាសាទអង្គរវត្ត គឺជាការចាំបាច់ណាស់សម្រាប់យើងជាម្ចាស់ទឹកដីអង្គរនេះ ។ តាំងពីរបប មុនៗមករហូតដល់បច្ចុប្បន្ននេះ សៀវភៅឯកសារ អត្ថបទជាភាសាបរទេសជាច្រើនបានសរសេរអំពីប្រាសាទអង្គរវត្តនេះ តែផ្ទុយទៅវិញយើងកម្រឃើញនូវឯកសារឬសៀវភៅសរសេរពីប្រាសាទនេះជាភាសាជាតិយើងណាស់ ។ ក្នុងន័យនេះហើយដែលយើងនឹងលើកឡើងនៅខាងក្រោមអំពីលក្ខណៈខ្លះនៃស្ថាបត្យកម្មដ៏អស្ចារ្យនេះ ។
«អង្គរ» គឺជាពាក្យដែលគេសំដៅហៅឈ្មោះ អតីតរាជធានីខ្មែរយើង ដែលចាប់កសាងឡើងដំបូងដោយព្រះបាទយសោវរ្ម័ន (គ្រឹស្តសករាជ ៨៨៩-៩០០) ។ ទីក្រុងអង្គរ (ឬយសោធរបុរ) ដែលកសាងឡើងជំនាន់នោះ គឺមានកំពែងដីព័ទ្ធជុំវិញ (សព្វថ្ងៃនៅសល់ស្នាមខ្លះនៅទិសខាងត្បូង និងខាងលិច) ហើយដែលមានភ្នំបាខែង (កម្ពស់ប្រហែល៦០ម៉ែត្រ) នៅចំកណ្តាល (ក្នុងសិលាចារឹកហៅថា ភ្នំកណ្តាល) សម្រាប់តម្កល់លិង្គយសោធរេស្វរ (គ្រឹស្តសករាជ៨៩៣) ។ អង្គរនេះជាពាក្យក្លាយមកពីពាក្យសំស្ក្រឹត ដែលមានន័យថា ៖ អង្គរ = ស្តេច + នគរ = ទីក្រុង (ក្រោយមកពាក្យនគរនេះ យើងប្រើស្មើនឹងពាក្យប្រទេស) គឺទីក្រុងដែលស្តេចគង់នៅ (រាជធានី) ។ ស្តេចសោយរាជ្យ ក្រោយៗមកបានសង់ប្រាសាទ ឬព្រះបរមរាជវាំង នៅម្តុំ ជិតៗនេះ ហើយគេហៅម្តុំនេះថា ជាតំបន់អង្គរ ។ ប៉ុន្តែបើគេនិយាយថា សម័យអង្គរវិញ គឺគេមិនរាប់តាំងពីរជ្ជកាលព្រះបាទយសោវរ្ម័នមកទេ តែគេចាប់រាប់តាំងពីរជ្ជកាលព្រះបាទជ័យវរ្ម័នទី២ (គ្រឹស្តសករាជ ៨០២-៨៥០) មកវិញទេ។ រីឯចុងបញ្ចប់នៃសម័យអង្គរ មានប្រវត្តិវិទូខ្លះ គេកំណត់យកត្រឹមរជ្ជកាលព្រះបាទជ័យវម៌ាទិបរមេស្វរ (១៣២៧-?) ព្រោះជាស្តេចចុងក្រោយដែលនៅកាន់ព្រហ្មញ្ញសាសនា ហើយនៅមានកសាងប្រាសាទ ឬសិលាចារឹក ។ ប្រវត្តិវិទូខ្លះទៀត កំណត់យកចុងបញ្ចប់នៃសម័យអង្គរនេះនៅរជ្ជកាលព្រះបាទបរមរាជាពញាយា៉ត (១៣៩៣-១៤៦៣) ពិសេសគឺគេកំណត់យកគ្រឹស្តសករាជ១៤៣១ ដែលជាឆ្នាំដែលស្តេចអង្គនេះសម្រេចចាកចោលរាជធានីអង្គរ ទៅតាំងរាជធានីនៅទួលបាសាន រួចទៅតាំងនៅក្រុងភ្នំពេញវិញ ។
ដូច្នេះការកំណត់សម័យអង្គរនេះ គេបានឯកភាពគ្នាយកកាលបរិច្ឆេទខាងដើមដូចគ្នា តែខាងចុងសម័យនេះខ្លះយកពាក់កណ្តាលសតវត្សទី១៤ ខ្លះឱ្យយកដល់គ្រឹស្តសករាជ១៤៣១ (សតវត្សទី១៥) ។
ចំពោះប្រាសាទនៅតំបន់អង្គរនេះ ប្រាសាទដែលល្បីល្បាញជាងគេ គឺប្រាសាទអង្គរវត្ត(ពាក្យសាមញ្ញគេហៅថា អង្គរតូច) និងអង្គរធំ(ក្នុងបរិវេណនៃអង្គរធំនេះ នៅមានប្រាសាទជាច្រើនទៀត) ។ តែនៅក្នុងអត្ថបទនេះ យើងលើកតែប្រាសាទអង្គរវត្តមកបង្ហាញជូនប៉ុណ្ណោះ ។
ហេតុអ្វីបានជាមានពាក្យ«វត្ត»នៅពីក្រោយពាក្យ«អង្គរទៀត» ? តាមឯកសារប្រវត្តិសាស្ត្របានបញ្ជាក់ថា ក្រោយការបោះបង់រាជធានីអង្គរនេះមក ព្រះរាជាសោយរាជ្យ ក្រោយៗមកទៀត បានកសាងវត្តអារាមនៅក្នុងបរិវេណប្រាសាទនេះ(នៅសតវត្សទី១៦ មានវត្តពីរបានកសាងឡើងនៅក្នុងបរិវេណប្រាសាទនេះ) ។ នៅសតវត្សទី១៧និង១៨ ស្តេច មន្ត្រី ប្រជាជនបានកសាងព្រះពុទ្ធបដិមាពីឈើ ពីថ្ម យកទៅតម្កល់នៅប្រាសាទនេះ រហូតទាល់តែមានឈ្មោះត្រង់កន្លែងតម្កល់ព្រះពុទ្ធបដិមាក្នុងប្រាសាទនេះថា «ព្រះពាន់» ទៀតផង ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាមានពាក្យ «វត្ត» មកភ្ជាប់ពាក្យ «អង្គរ» ពីខាងក្រោយទៅជា «អង្គរវត្ត» រហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ ។
ប្រាសាទអង្គរវត្តមានទីតាំងនៅភាគខាងត្បូងនៃតំបន់អង្គរ ។ ប្រាសាទនេះបានត្រូវសាងឡើងនៅក្នុងអំឡុងពាក់កណ្តាលទី១ នៃគ្រឹស្តសតវត្សទី១២ ក្នុងរជ្ជកាលព្រះបាទសូរ្យវរ្ម័នទី២ (១១១៣-១១៥០) នៅលើផ្ទៃដីជិត២០០ហិកតា (គិតទាំងគូទឹកព័ទ្ធជុំវិញប្រាសាទនេះផង) ។
ជនជាតិអឺរ៉ុបដែលបានមកឃើញប្រាសាទនេះមុនគេ គឺពួកព័រទុយហ្គាល់ ។ ពួកនេះថែមទាំងបានកត់ត្រាទុកក្នុងវាសិកប្រវត្តិពីព្រឹត្តិការណ៍ ដែលទាក់ទងដល់ប្រាសាទនេះទៀតផង ។ ដូចជាឌីយើុហ្គោ ដូ គូតូ គាត់បានកត់ត្រាទុកពីការរកឃើញប្រាសាទនេះ និងប្រាសាទនៅតំបន់អង្គរនាឆ្នាំ១៥៥០ឬ១៥៥១ ដោយព្រះបាទអង្គច័ន្ទទី១ (១៥១៦-១៥៦៦) នៅពេលដែលព្រះអង្គធ្វើដំណើរកម្សាន្តបរបាញ់សត្វនៅក្នុងព្រៃ ។ លោកហ្សូអាវ ដូស សង់តូស បានកត់ត្រាទុកពីការធ្វើផ្លូវទៅកាន់អង្គរដោយបញ្ជារបស់ព្រះបាទសត្ថារទី១ (១៥៧៦-១៥៩៤) ហើយស្តេចអង្គនេះបានមកគង់នៅអង្គរនេះមួយរយៈពេល ។ ក្រោយមកពួកផ្សាយសាសនាជាតិព័រទុយហ្គាល់ និងអេស្បា៉ញជាច្រើនទៀតបានធ្វើដំណើរមកកាន់អង្គរនេះ ហើយបានកត់ត្រាទុកដោយពិពណ៌នាអំពីទីក្រុងអង្គរ និងប្រាសាទអង្គរវត្តនេះទៀតផង ។
នៅដើមសតវត្សទី១៨ ជនជាតិជប៉ុនម្នាក់បានមកដល់កម្ពុជា ហើយបានគូរប្លង់ប្រាសាទអង្គរវត្តនៅគ្រឹស្តសករាជ១៧១៥ ។ ក្រោយមកសង្ឃកាតូលិកបារាំងឈ្មោះ សឺ វ្រឺស ដែលបានមកដល់កម្ពុជាទស្សនាប្រាសាទអង្គរវត្តនេះបានសរសេរអត្ថបទមួយនាឆ្នាំ១៧៦៨ ដោយលើកអំពីភាពរុងរឿង ល្បីល្បាញនៃប្រាសាទអង្គរវត្ត ។ ប៉ុន្តែនៅអឺរ៉ុបគេនៅតែពុំសូវស្គាល់អង្គរទេ ទោះបីជាមានការកត់ត្រារបស់អ្នកផ្សាយសាសនាជាច្រើន និងជាបន្តបន្ទាប់យា៉ងនេះក្តី ព្រោះការកត់ត្រាទាំងនោះពុំបានផ្សព្វផ្សាយទូលាយទេ ហើយស្ថិតនៅតែក្នុងទីតម្កល់ឯកសារប៉ុណ្ណោះ ។ ទាល់តែមកដល់ឆ្នាំ១៨៥៨ លោកប៊ូយ៉ឺវ៉ូ បានចេញផ្សាយនូវបទពិពណ៌នាពីអង្គរ តែគាត់គ្រាន់តែឱ្យគេដឹងពីអត្ថិភាពនៃរាជធានីដែលគេបោះបង់ចោលប៉ុណ្ណោះ ដោយគាត់មិនបានលើកពីសោភ័ណភាពនៃប្រាសាទទាំងឡាយនៅអង្គរនេះឡើយ ។
នៅអឺរ៉ុបក៏ដូចជាសាកលលោកទាំងមូល គេចាប់ស្គាល់ជាទូទៅ និងច្បាស់លាស់អំពីប្រាសាទអង្គរវត្តនេះពីឆ្នាំ១៨៦៣មក គឺបន្ទាប់ពីធម្មជាតិវិទូបារាំងឈ្មោះហង់រី មូហូ បានរកឃើញប្រាសាទនេះនៅថ្ងៃទី២២ មករា ១៨៦១ ហើយគាត់បានចុះផ្សាយពីប្រាសាទនេះក្នុងទស្សនាវដ្តី តួ ឌុយ ម៉ុង នាឆ្នាំ១៨៦៣មក ។ ការសិក្សាពីប្រាសាទអង្គរវត្តក៏ចាប់ផ្តើមពីពេលនោះមក ។ នៅឆ្នាំ១៨៩៨ បារាំងបានបង្កើតក្រុមបេសកកម្មអចិន្ត្រៃយ៍មួយនៅឥណ្ឌូចិន ដែលក្រោយមកបានក្លាយទៅជាវិជ្ជាស្ថានស្រាវជ្រាវពីចុងបូព៌៌ារបស់បារាំង ហើយបានសិក្សាស្រាវជ្រាវយ៉ាងទូលំទូលាយអំពីអតីតរាជាណាចក្រ និងអតីតរាជធានីខ្មែរនេះ។
នៅឆ្នាំ១៩០៨ គឺមួយឆ្នាំក្រោយដែលសៀមប្រគល់ខេត្តបាត់ដំបង និងសៀមរាបមកខ្មែរវិញនោះ ក្រសួងអភិរក្សអង្គរក៏បានបង្កើតឡើង ហើយការចាប់ផ្តើមរៀបចំជួសជុលសម្អាតប្រាសាទអង្គរវត្តឡើងវិញក៏ចាប់ដំណើរការ និងថែរក្សាតាំងពីនោះរហូតមក ។ ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៧០ ដល់១៩៧៩ ការថែរក្សាប្រាសាទអង្គរនេះក៏ត្រូវកាត់ផ្តាច់ដោយសារសង្គ្រាម និងរបបប្រល័យពូជសាសន៍ ។ បច្ចុប្បន្នដោយមានជំនួយរបស់ប្រទេសឥណ្ឌាជាមិត្ត ការរៀបចំជួសជុលប្រាសាទនេះឡើងវិញក៏បានដំណើរការរហូតដល់សព្វថ្ងៃនេះ ។
លក្ខណៈខ្លះនៃស្ថាបត្យកម្មប្រាសាទអង្គរវត្ត
ប្រាសាទអង្គរវត្ត បានសាងឡើងពីខាងលិច បច្ចុប្បន្នស្ទឹងសៀមរាប ហើយសាងនៅលើដីខ្សាច់ដែលមានស្រទាប់កម្រាស់ពី៤ទៅ៥ម៉ែត្រ។ នៅពីខាងក្រោមស្រទាប់ខ្សាច់នេះ គេសង្កេតឃើញមានស្រទាប់ដីឥដ្ឋ ចាប់ពីស្រទាប់ដីឥដ្ឋទៅគឺជាស្រទាប់ដីលីម៉ូនីត ។
បើធ្វើដំណើរពីវាលអាកាសយានសៀមរាបនៅទិសខាងកើត តាមផ្លូវក្រាលកៅស៊ូ ទេសចរដែលមិនធ្លាប់ស្គាល់ទីក្រុងអង្គរ នឹងមានការភ្ញាក់ប្លែកក្នុងចិត្ត ដោយឃើញមានកំពូលស្រួចចំនួន៣លេចធ្លោចេញផុតពីដើមឈើ ធំៗទាំងឡាយ។ បន្ទាប់ពីបានធ្វើដំណើរអស់ចម្ងាយជាង៥គីឡូម៉ែត្រពីចំណតអាកាសយាន គេនឹងទៅដល់ទីវាលស្ថិតនៅពីមុខប្រាសាទអង្គរវត្ត ។ ដើម្បីនឹងមើលប្រាសាទ ទេសចរត្រូវឡើងជណ្តើរធំមួយអំពីថ្ម សំដៅទៅទិសខាងកើតដដែល ។ នៅចុងខាងលើជណ្តើរនេះ មានទីលានតូចមួយអំពីថ្ម ហើយដែលមានរូបតោជាច្រើនងាកក្បាលចូលក្នុងរកអ្នកដំណើរ ។ នៅសងខាងទីលាននេះ នៅផ្នែកខាងក្រោមស្ថិតនៅលើផ្ទៃដីរាបស្មើ គេឃើញមានខឿនអំពីថ្មភក់កម្ពស់ប្រហែល ០,៧០ម៉ែត្រ និងមានទទឹងប្រហែល ០,៥០ម៉ែត្រ លាតសន្ធឹងយ៉ាងវែងទៅទិសខាងជើង និងខាងត្បូង កើតបានជាមួយក្របព័ទ្ធជុំវិញគូទឹក ដែលស្ថិតនៅជាបរិវេណខាងក្រៅនៃផ្ទៃប្រាសាទអង្គរវត្ត ។ គូទឹកនេះមានទទឹងប្រវែង២២០ម៉ែត្រ ហើយមានបរិវេណខាងក្រៅប្រវែង៥.៦០០ម៉ែត្រ គឺមានទំហំប្រវែង ១.៣០០ម៉ែត្រ គុណ១.៤០០ម៉ែត្រ ។
បន្ទាប់ពីទីលាននេះ ទេសចរត្រូវដើរឆ្លងតាមផ្លូវមួយអំពីថ្ម ដែលសាងឡើងកាត់ទទឹងគូទឹក ។ ផ្លូវនេះមានទទឹងប្រវែង១២ម៉ែត្រ ហើយអមសងខាងដោយបង្កាន់ដៃអំពីថ្ម ដែលធ្វើពីតួនាគយ៉ាងវែងទ្រដោយសសរ ។ ផ្លូវនេះមានប្រវែងស្មើគ្នានឹងទទឹងគូទឹក ។ លុះដើរផុតផ្លូវនេះហើយ គេត្រូវចុះជណ្តើរ រួចដើរកាត់ផ្ទៃដីរាបស្មើមួយមានទទឹងប្រវែង៣០ម៉ែត្រ មុននឹងទៅដល់គោបុរៈយា៉ងធំមួយមានសណ្ឋានជារោងថែវ ។ រោងវែងនេះមានបណ្តោយប្រវែង២៣៥ម៉ែត្រ ហើយមានទទឹងដែលជាច្រកខាងក្នុងប្រវែង២,២០ម៉ែត្រ ប្រកបដោយទ្វារចេញចូល៥កន្លែង នៅត្រង់់ផ្នែកកណ្តាលមានផ្ទៃដីខ្ពស់ពីដីរាបស្មើ ហើយមានជណ្តើរសម្រាប់ឡើងចុះនៅត្រង់ទ្វារ នីមួយៗ ។ ជណ្តើរទាំងនេះមានកាំចំនួន៤ ឬ៥ ។ ទ្វារពីរកន្លែងទៀតស្ថិតនៅត្រង់ចុងទាំងសងខាងនៃរោងថែវ ហើយមានផ្ទៃខាងក្រោមរាបស្មើនឹងផែនដី។ នៅពីខាងលើទ្វារកណ្តាលទាំង៣ គេឃើញមានកំពូល៣ខ្ពស់ឡើងលើ ផ្នែកខាងលើបំផុតមានលំនាំបែបស្រួច ដូចជាផ្កាឈូកក្រពុំដែលគេកាច់ត្របកចំពាក់កណ្តាលពត់ឱ្យមានរាងងស្របគ្នា ។ កំពូលដែលស្ថិតនៅចំពីលើទ្វារមួយនៅកណ្តាលគេមានសភាពធំ ហើយខ្ពស់ជាងកំពូលពីរសងខាងជាច្រើន។ តភ្ជាប់ពីរោងថែវនេះ ទៅទិសខាងជើង និងត្បូង គេឃើញមានកំពែងពីថ្មបាយក្រៀម កម្ពស់ប្រហែល៣ម៉ែត្រ ស្ថិតនៅព័ទ្ធជុំវិញជាបរិវេណផ្ទៃដីធំនៃប្រាសាទ ដែលមានរាងបួនជ្រុងទ្រវែង ទទឹងប្រវែង៨០០ម៉ែត្រ និងបណ្តោយប្រវែង១០២៥ម៉ែត្រ ។ គេបានធ្វើគោបុរៈ៣កន្លែងទៀត នៅតាមកំពែងនេះគឺនៅចំពាក់កណ្តាលជ្រុង នីមួយៗ នៃទិសខាងកើតខាងជើង និងខាងត្បូង ។
គោបុរៈទាំងនេះធ្វើពីថ្មភក់ទាំងអស់ ហើយមានកំពូលខ្ពស់បន្តិច តែមិនមែនខ្ពស់ជាតួប្រាសាទដូចគោបុរៈធំនៅទិសខាងលិចទេ ។
ពេលចេញពីគោបុរៈនៅទិសខាងលិចដោយចុះជណ្តើរ ៤ទៅ៥កាំតាមទ្វារស្ថិតនៅកណ្តាលគេមក ទេសចរត្រូវដើរតាមផ្លូវមួយក្រាលថ្ម សំដៅទៅទិសខាងកើតដែលពេលនេះគេអាចមើលឃើញកំពូលប្រាសាទ ខ្ពស់ៗ ចំនួនម្តងនេះ៥ពុំមែន៣ ដូចកាលឃើញពីដំបូងនោះទេ ។ ផ្លូវនេះមានបង្កាន់ដៃរចនាជាតួខ្លួននាគ ទ្រដោយសសរ ហើយស្ថិតខ្ពស់ពីផ្ទៃរាបស្មើ ប្រវែង១ម៉ែត្រ និងមានបណ្តោយប្រវែង៣៥០ម៉ែត្រ ឯទទឹងមានប្រវែង៩,៤០ម៉ែត្រ តែចន្លោះដែលអាចដើរបានមានប្រវែង៨ម៉ែត្រប៉ុណ្ណោះ ។ នៅតាមបណ្តោយផ្លូវនេះ គេឃើញមានជណ្តើរសម្រាប់ចុះទៅផ្ទៃដីរាបស្មើខាងក្រោម ។ ជណ្តើរនៅទទឹងគ្នាពីរនៅខាងឆ្វេង និងខាងស្តាំផ្លូវ ទាំងអស់មាន៦កន្លែង។ ជណ្តើរ នីមួយៗសុទ្ធតែមានរូបនាគក្បាលប្រាំពីរនៅអមសងខាងផ្លូវចុះចំនួន ពីរៗ ។ ពេលដើរបានចម្ងាយប្រវែងពាក់កណ្តាលផ្លូវនេះ គេឃើញមានប្រាង្គប្រាសាទពីរបែរមុខឈមរកគ្នាតាមបណ្តោយទ្រូងថ្នល់ ស្ថិតនៅ ម្ខាងមួយៗដាច់តែឯង នៅខាងឆ្វេង និងខាងស្តាំផ្លូវ ។ គេនិយមសម្គាល់ប្រាសាទតូចទាំងពីរនេះថាជាបណ្ណាល័យ ។
ដើរបានបន្តិចទៅទៀត គេឃើញមានស្រះតូចៗពីរនៅអមសងខាងផ្លូវ ស្រះខាងត្បូងរីងគោកអស់ច្រើនទៅហើយ ឯស្រះខាងជើងនៅមានទឹកនៅឡើយ ហើយគេអាចឃើញកាំជណ្តើរដែលចុះទៅកាន់ផ្ទៃទឹក ។
លុះដើរផុតផ្លូវក្រាលថ្មប្រវែង៣៤០ម៉ែត្រនេះទៅ ទេសចរនឹងទៅដល់ទីលានដីដែលជាទម្រតួប្រាសាទអង្គរវត្ត ។ ទីលាននេះមានផ្ទៃដីស្មើគ្នានឹងផ្លូវក្រាលថ្ម គឺបានសេចក្តីថា ផ្ទៃដីជាទម្រប្រាសាទអង្គរវត្តមានកម្ពស់លើសពីផ្ទៃដីរាបស្មើធម្មតាប្រវែងមួយម៉ែត្រ ។ គេសង្កេតឃើញមានរូបខ្លួននាគទ្រដោយសសរជាបង្កាន់ដៃព័ទ្ធជុំវិញបរិវេណទីនោះដែលមានរាងបួនជ្រុងទ្រវែង ប្រវែងបណ្តោយ៣៥០ម៉ែត្រ និងប្រវែងទទឹង២៣០ម៉ែត្រ ។ ដើម្បីចុះមកកាន់ផ្ទៃដីរាបស្មើធម្មតាវិញ គេឃើញមានជណ្តើរទាំងអស់ចំនួន១១ គឺពីទិសខាងលិច បីៗនៅទិសខាងកើត ខាងជើង និងខាងត្បូង ។
ពេលមកដល់ចុងបំផុតនៃផ្លូវក្រាលថ្ម ហើយដើម្បីនឹងចូលទៅកាន់តួប្រាសាទ គេត្រូវឡើងជណ្តើរធំមួយដែលនាំទៅកាន់ទីលានមួយធំខ្ពស់អំពីថ្ម ហើយដែលបែកជាពីរថ្នាក់កើតបានជាសណ្ឋានទ្រង់ទ្រាយកាកបាទមួយធំ ។ គេនិយមហៅទីលាននេះថា ព្រះលានកិត្តិយស ព្រោះជាវេទិកាមួយសម្រាប់ព្រះមហាក្សត្រគង់ប្រថាប់មើលក្បួនហែ ឬមើលរបាំ ផ្សេងៗ ។ គួរបញ្ជាក់ថា នៅពេលដែលគេជាន់កាំទីពីរនៃជណ្តើរឡើងទៅកាន់ព្រះលានកិត្តិយសនេះ ផ្ទៃខាងលើទីលានមានកម្ពស់ហួសក្បាលមនុស្សធម្មតា ហើយគេពុំអាចមើលកំពូលប្រាង្គប្រាសាទអង្គរវត្តឃើញទេ ព្រោះបាំងនឹងផ្ទៃខាងលើព្រះលាន ។
ជាន់ទី១ ៖ កាលបើដើរឆ្លងចុះពីទីលាននេះទៅ គេត្រូវឡើងជណ្តើរចូលទៅកាន់ជាន់ទី១ នៃតួប្រាសាទអង្គរវត្ត ដែលមានរាងបួនជ្រុងទ្រវែង ហើយមានទទឹងប្រវែង១៨៧ម៉ែត្រនិងបណ្តោយខាងលិច ខាងកើតប្រវែង២១៥ម៉ែត្រ។ ក្រៅពីជណ្តើរកណ្តាលស្ថិតនៅចំមុខ «ព្រះលានកិត្តិយស» គេសង្កេតឃើញជណ្តើរ ផ្សេងៗទៀតចំនួន១៥ ហើយស្ថិតនៅគ្រប់ជ្រុងទាំង៤នៃជាន់ទី១នេះ គឺពីខាងលិចមានជណ្តើរទាំងអស់៥ ពីខាងកើតមាន៥នៅជ្រុងខាងជើង ខាងត្បូងមានជណ្តើរ បីៗ ។ ជណ្តើរទាំងនេះ នាំទេសចរទៅកាន់ប្រាង្គ មួយៗដែលស្ថិតនៅតាមរបៀងជាន់ទី១ គឺគេឃើញមានប្រាង្គមួយគ្រប់មុមនៃជ្រុងទាំង៤ នៅជ្រុងខាងលិច និងខាងកើត មានប្រាង្គ បីៗ ស្ថិតនៅត្រង់ផ្នែកកណ្តាល ហើយនៅជ្រុងខាងត្បូង និងខាងជើងមានប្រាង្គ មួយៗ រួមទាំងអស់នៅជាន់ទី១នេះ មានប្រាង្គចំនួន១២។ ប្រាង្គទាំងនេះតភ្ជាប់គ្នាទាំងអស់ដោយរោងថែវមានដំបូលត្រួតពីលើគ្នាជាពីរថ្នាក់ ហើយនៅចំពីលើប្រាង្គ នីមួយៗ គេធ្វើដំបូលរបៀបគ្នា ប្លែកត្រង់ដំបូលរោងថែវ ដែលគេធ្វើឱ្យត្រួតគ្នាជា៣ថ្នាក់តែប៉ុណ្ណោះ ។
នៅចុងជណ្តើរ នីមួយៗដែលនាំទៅកាន់ប្រាង្គទាំង១២មានទ្វារចូលនៅក្នុងប្រាង្គ ហើយនៅពីលើទ្វារទាំងនេះ គេឃើញមានហោជាងមានលំនាំដូចជារាងត្រីកោណសមបាត ។ ពេលឡើងទៅកាន់ជាន់ទី១នេះតាមជណ្តើរដែលស្ថិតនៅកណ្តាលគេនៃជ្រុងខាងលិច ទេសចរត្រូវដើរទៅខាងត្បូង តាមច្រករោងថែវដែលមានទទឹងប្រវែង២,៤៥ម៉ែត្រ ។ រោងថែវនេះស្ថិតនៅលើខឿនកម្ពស់៣,៩៥ម៉ែត្រពីផ្ទៃដីទម្រតួប្រាសាទ ហើយមានជញ្ជាំងតែម្ខាងនៅផ្នែកខាងក្នុងដែលបែរទៅរកភាគកណ្តាលនៃតួប្រាសាទ ឯផ្នែកខាងក្រៅនៃរោងថែវ គេមិនធ្វើជញ្ជាំងទេ គេឃើញមានតែសសរបួនជ្រុងទ្រវែងជាច្រើនតម្រៀបគ្នាជាពីរជួរសម្រាប់ទ្រដំបូលប៉ុណ្ណោះ។ នៅលើជញ្ជាំងខាងក្នុងរោងថែវ គេឃើញមានក្បាច់ចម្លាក់ជាផ្ទាំងរឿង ផ្សេងៗជាច្រើន គឺនៅជញ្ជាំងខាងលិចភាគខាងត្បូង មានចម្លាក់និយាយពីចម្បាំងរវាងពួកបណ្ឌវនិងកៅរវៈក្នុងរឿងមហាភារតៈ មានប្រវែងទាំងអស់៤៩ម៉ែត្រ ហើយចែកជាបួនសង្កាត់ ។ នៅជញ្ជាំងខាងត្បូងភាគខាងលិច ជាផ្ទាំងរឿងទាក់ទងទៅនឹងប្រវត្តិសាស្ត្រក្នុងសម័យព្រះបាទសូរ្យវរ្ម័នទី២ មានប្រវែងទាំងអស់៩០ម៉ែត្រ ។ នៅជញ្ជាំងខាងត្បូងភាគខាងកើត មានចម្លាក់រឿងនិយាយពីស្ថាននរក និងស្ថានសួគ៌ប្រវែង៦៦ម៉ែត្រ ។ នៅជញ្ជាំងខាងកើតភាគខាងត្បូង មានក្បាច់រឿងនិយាយពីការកូរសមុទ្រទឹកដោះមានប្រវែងជិត៥០ម៉ែត្រ ។ ជញ្ជាំងខាងកើតភាគខាងជើង មានផ្ទាំងរឿងនិយាយពីជ័យជម្នះរបស់ព្រះវិស្ណុលើពួកអសុរៈ និងមានចំណារថ្មយា៉ងធំដែលចារនៅគ្រឹស្តសករាជ១៧០១ ដោយបណ្ឌិតជ្យៃនន្ន។ នៅជញ្ជាំងខាងជើងភាគខាងកើត ជាផ្ទាំងរឿងនិយាយពីជ័យជម្នះរបស់ព្រះគ្រឹស្នៈ លើអសុរៈឈ្មោះ ពានៈ ។ នៅជញ្ជាំងខាងជើងភាគខាងលិច ជាក្បាច់រឿងនិយាយពីចម្បាំងរវាងពួកអសុរៈ និងពួកទេវៈ ។ នៅជញ្ជាំងខាងលិចភាគខាងជើងមានក្បាច់រឿងនិយាយពីចម្បាំងក្នុងរឿងរាមាយណៈ ។ នៅនឹងជញ្ជាំងពីខាងក្នុងនៃប្រាង្គពីរស្ថិតនៅមុមជ្រុង ត្រង់ទិសនិរតី និងពាយព្យ គេសង្កេតឃើញមានចម្លាក់ជាផ្ទាំងរឿងដែរ ហើយមានចំនួនច្រើនផ្ទាំងពីខាងលើរហូតមកដល់ខាងក្រោម ។ មុននឹងបញ្ចប់ការអធិប្បាយពីជាន់ទី១នេះ យើងគួរបញ្ជាក់ថា នៅត្រង់ប្រាង្គមួយស្ថិតនៅកណ្តាលគេនៃប្រាង្គទាំងបីនៃជ្រុងរោងថែវនៅទិសខាងកើត គេពុំឃើញមានជណ្តើរសម្រាប់ឡើងទៅកាន់ថែវ ដូចប្រាង្គដទៃទៀត គេឃើញមានជណ្តើរ មានតែទ្វារប៉ុណ្ណោះ ដែលជាហេតុនាំឱ្យគេស្មានបានថា ជាទីកន្លែងដែលគេសម្រាប់ឡើងជិះលើខ្នងដំរីកាលពីសម័យដើម ។
ព្រះពាន់ ៖ កាលបើដើរមើលចម្លាក់រឿងតាមជញ្ជាំងជុំវិញរោងថែវជាន់ទី១ ដោយដើរប្រទក្សិណបត់ឆ្វេងរហូតរួចហើយ ទេសចរនឹងបានទៅដល់កន្លែងដើមត្រង់ទីពាក់កណ្តាលជ្រុងថែវជាន់ទី១នៅទិសខាងលិច ។ ដើម្បីនឹងចូលទៅកាន់ជាន់ទី២ គេត្រូវដើរឆ្លងរោងថែវមួយបែបទៀត ស្ថិតនៅចន្លោះជាន់ទី១ និងទី២ ។ រោងថែវនេះមាន៣ជួរតភ្ជាប់រោងជាន់ទី១ ទៅរោងថែវជាន់ទី២ ហើយមានរោងថែវមួយជួរទៀតកាត់ទទឹងរោងថែវទាំង៣ជួរនេះចំពាក់កណ្តាល ប្រទាក់គ្នាខ្វាត់ខ្វែងកើតបានជាក្រឡាឈើត្រង់ ។ កន្លែងដែលរោងថែវប្រទាក់គ្នានេះមានឈ្មោះថា «ព្រះពាន់» ។ នៅចន្លោះទាំងបួនដែលកើតមានពីការប្រទាក់នៃរោងថែវ គេឃើញមានស្រះ តូចៗបួន តែគ្មានដក់ទឹកទេ ។ គេស្គាល់បានថាជាស្រះ ដោយសារការនិយាយតៗគ្នាមកតែប៉ុណ្ណោះ ហើយចំពោះការនេះ អ្នកប្រាជ្ញជាច្រើនខាងវិជ្ជាបូព៌៌ាប្រទេស ក៏ពុំបានស្របយោបល់ថាជាស្រះដែរ ព្រោះគេមិនដែលឃើញមានស្រះនៅក្នុងតួប្រាសាទខ្មែរទេ ។ រោងថែវទាំង៣ជួរ និងរោងថែវកាត់ទទឹងមួយទៀតនេះ មានប្រវែង នីមួយៗ៣,៤៥ម៉ែត្រ ។ រោងថែវពីរកណ្តាលដែលកាត់កែងគ្នាមានទទឹងប្រវែង៣,១៤ម៉ែត្រ ឯសរោងថែវ ដែលភ្ជាប់ជាន់ទី១ទៅជាន់ទី២មានប្រវែងទទឹង២៩០ម៉ែត្រ ។
ជាន់ទី២ ៖ ដើម្បីឡើងកាន់ជាន់ទី២ គេត្រូវឡើងជណ្តើរកណ្តាលនៃថែវទាក់គ្នាដែលបានពោលរួចមកហើយ ។ ជណ្តើរនេះមានកាំចំនួនពី១៧ទៅ១៨ ។ ក្រៅពីជណ្តើរនេះមានជណ្តើរផ្សេងទៀតចំនួនទាំងអស់១៤ គឺជណ្តើរ៥ពីខាងលិច ហើយនឹងជណ្តើរ បីៗនៅជ្រុងខាងកើត ខាងត្បូង និងខាងជើង ។ គួរបញ្ជាក់ថា ជាន់ទី២នេះមានរាងបួនជ្រុងទ្រវែង ខាងកើត ប្រវែងទទឹងជើង-ត្បូងមាន១០០ម៉ែត្រ និងបណ្តោយលិច-កើតប្រវែង១១៥ម៉ែត្រ ។ ដូចជានៅជាន់ទី១ដែរ ជណ្តើរទាំង១៤ខាងលើនាំទេសចរទៅកាន់ប្រាង្គចំនួន១០ ដែលស្ថិតនៅជាន់ទី២នេះ។ ប្រាង្គទាំងនេះតភ្ជាប់គ្នាដោយរោងថែវ ដែលគ្របពីលើដោយដំបូលតែមួយជាន់ ។ ប្រាង្គបួនដែលស្ថិតនៅចំមុមជ្រុងទាំង៤ មានកំពូលជាត្របកផ្កាឈូកក្រពុំ តែសព្វថ្ងៃនេះចុងកំពូលទាំងបួននេះបាក់កំបុតអស់ខ្លះទៅហើយ ។ ចំណែកឯប្រាង្គ៦ដទៃទៀត គេគ្មានធ្វើកំពូលស្រួចពីលើទេ មានតែដំបូលដែលមើលទៅហាក់ដូចជាត្រួតពីលើគ្នាជាពីរជាន់តែប៉ុណ្ណោះ ។ រោងថែវនៅជាន់ទី២នេះមានទទឹងប្រវែង២,៤៥ម៉ែត្រ ដូចរោងថែវនៅជាន់ទី១ដែរ ។ ម្តងនេះផ្នែកខាងក្រៅរោងថែវ ដែលបែរមុខមកខាងក្រៅជាជញ្ជាំងបិទជិត ឯផ្នែកមួយទៀតដែលបែរមុខឈមរកទីធ្លានៃជាន់ទី២នេះ គេធ្វើជាបង្អួចមានចម្រឹងជាជើងទៀនមានរាងមូលទ្រវែងដាក់នៅជិតគ្នា ។ នៅជ្រុងខាងជើងនៃរោងថែវជាន់ទី២នេះ នៅខាងលិចប្រាង្គនៅតាមជ្រុង គេឃើញមានបន្ទប់តូចមួយដែលគេហៅសព្វថ្ងៃថា «ប្រាសាទគក់ទ្រូង» ព្រោះពេលណាគេគក់ដើមទ្រូងនៅកន្លែងនោះទៅ គេនឹងឮសំឡេងខ្ទ័រឡើងកើតមកពីការគក់ទ្រូងនេះ ។
គួរធ្វើការកត់សម្គាល់ថា ចំពោះជាន់ទី២នេះជ្រុងខាងលិចមានចម្ងាយប្រមាណ៦០ម៉ែត្រពីជ្រុងខាងនៃជាន់ទី១ ឯជ្រុង ផ្សេងៗនៃទិសទាំង៣ទៀតមានចម្ងាយពីជ្រុងជាន់ទី១ប្រវែង៣៥ម៉ែត្រដែរ ។ ជាន់ទី២នេះមានកម្ពស់លើសពីលានជាន់ទី១ប្រវែងប្រមាណ៧ម៉ែត្រ ។
លុះចេញពីទ្វារកណ្តាលរោងថែវជាន់ទី២ នៅលើទីលានជាន់ទី២នេះ និងនៅខាងជើង និងខាងត្បូងផ្លូវដើរទៅកាន់ជណ្តើរធំកណ្តាលពីខាងលិចសម្រាប់ឡើងទៅកាន់ជាន់ទី៣ គេឃើញមានប្រាសាទ តូចៗពីរដែលសព្វថ្ងៃនេះបាក់បែកអស់ហើយ ។ ផ្លូវដើរទៅកាន់ជណ្តើរសម្រាប់ឡើងទៅជាន់ទី៣នេះ ជាស្ពានថ្មមួយមានជើង ហើយមានផ្ទៃខ្ពស់ពីផ្ទៃទីធ្លានៃជាន់ទី២ ។
ជាន់ទី៣ ៖ ជាន់ទី៣មានរាងជាបួនជ្រុងស្មើប្រវែង ១ជ្រុងៗមាន៦០ម៉ែត្រ ។ គេឃើញមានជណ្តើរសម្រាប់ឡើងទៅកាន់ជាន់បំផុតនេះចំនួន១២ គឺមានជណ្តើរ បីៗនៅតាមជ្រុង នីមួយៗ។ ជណ្តើរទាំងនោះមានសភាព ចោតៗណាស់ ហើយមានជម្រេលដល់ទៅ៧០អង្សា លើកលែងតែជណ្តើរនៅកណ្តាលនៃជ្រុងខាងលិច ដែលមានសភាពពុំសូវចោតខ្លាំង ព្រោះមានជម្រេលត្រឹម៥០អង្សា ។ ក្រោយនេះមានកាំទាំងអស់ចំនួន៣៥ ឯជណ្តើរ១១ផ្សេងទៀត មានកាំចំនួនតែ៣២ទៅ៣៣ប៉ុណ្ណោះ ។ ជណ្តើរទាំង១២នេះនាំអ្នកទស្សនាឱ្យទៅដល់ប្រាង្គចំនួន៥ ស្ថិតនៅលើខឿនដែលមានកម្ពស់១៣ម៉ែត្រ ពីទីលាននៃជាន់ទី២ ។ ប្រាង្គចំនួនបួន ស្ថិតនៅត្រង់មុមកែងនៃជ្រុងទាំង៤ ហើយតភ្ជាប់គ្នាពីមួយដោយរោងថែវ មានដំបូលមួយជាន់ ។ ប្រាង្គទាំងនេះមានកំពូលស្រួច រៀវស្តួចទៅលើ ហាក់ដូចជាផ្កាឈូកក្រពុំទើបលេចចេញពីទង ហើយដែលគេកាច់បត់ស្រទាប់ ជាថ្នាក់ៗ ។ កំពូល នីមួយៗមាន៥ថ្នាក់បន្តបន្តើតលើគ្នា ហើយបើគេគិតរួមទាំងបីជាន់នៃផ្នែកខាងលើបំផុតផង កំពូល មួយៗត្រូវមាន៨ថ្នាក់ តែបើតាមទស្សនៈសាសនាគេរាប់តែ៧ជាន់ទេ ។ កំពូលមួយទៀតជាកំពូលធំ ហើយខ្ពស់ជាងគេ មានរាងរៅលំនាំដូចជាកំពូលទាំងបួនខាងលើនេះដែរ គឺគ្រាន់តែធំជាងប៉ុណ្ណោះ ជាកំពូលទី៥ ដែលស្ថិតនៅលើប្រាង្គមួយនៅចំណុចស៊ីម៉េទ្រីនៃប្រាង្គទាំង៤ទៀត ។ កំពូលកណ្តាលនេះមានកម្ពស់ពីខឿនជាន់ទី៣ប្រវែង៤២ម៉ែត្រ ហើយមានកម្ពស់ពីផ្ទៃរាបស្មើធម្មតាប្រវែង៦៥ម៉ែត្រ។ ប្រាង្គនៅកណ្តាលគេនេះ តភ្ជាប់ទៅប្រាង្គបួនដទៃទៀតដោយរោងថែវដែលកាត់កែងគ្នានឹងរោងថែវនៃប្រាង្គនៅមុមទាំងបួន ។ រោងថែវដែលចេញពីប្រាង្គកណ្តាលនេះមានទទឹងប្រវែង២,៤០ម៉ែត្រ មានដំបូលពីរថ្នាក់ ហើយផ្នែកទាំងសងខាងគ្មានជញ្ជាំងទេ មានតែសសរបួនជ្រុងទ្រវែងប៉ុណ្ណោះ ។ ចំណែកឯរោងថែវនៃជ្រុងទាំងបួនរបស់ជាន់ទី៣នេះ មានផ្នែកដែលបែរមុខចេញទៅខាងក្រៅជាជញ្ជាំងប្រកបដោយបង្អួចដែលមានជើងទៀន មូលៗជាចម្រឹងដាក់ជិតប្រកិតគ្នា ឯផ្នែកម្ខាងទៀតដែលឈមមុខចូលក្នុងទៅរកទីធ្លាជាន់ទី៣ ពុំមានជញ្ជាំងទេ មានសសររាងបួនជ្រុងទ្រវែងទ្រដំបូលផ្នែកខាងក្នុង ដែលមានសំយាបជាពីរថ្នាក់ ។ រោងថែវនេះមានទទឹងប្រវែងតែ២ម៉ែត្រទេ ។ រោងថែវតាមជ្រុងទាំងបួន និងថែវចេញពីប្រាង្គកណ្តាលបានកាត់កែងគ្នា ហើយបង្កើតបានជាអាងទឹកតូចៗចំនួន៤ តែចំពោះរឿងនេះលោកហង់រី មា៉សាល់ បានពោលសន្និដ្ឋានពុំមែនជាអាងទឹកទេ ព្រោះមានជណ្តើរសម្រាប់ចុះទៅដល់ទីនោះ ហើយគេអាចដើរកាត់បានជាធម្មតា ។
កាលបើទស្សនាប្រាសាទ គេអាចចុះតាមជណ្តើរកណ្តាលនៃជ្រុងខាងត្បូង ដែលក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ននេះ គេបានធ្វើជណ្តើរមួយថ្មីទៀតអំពីស៊ីម៉ង់ត៍ ហើយស្ថិតនៅជាមួយគ្នានឹងជណ្តើរពីបុរាណ ។ ក្រោយមកជណ្តើរថ្មីនេះមានបង្កាន់ដៃអំពីដែក ហើយអាចសម្រួលការឡើងចុះចំពោះអ្នកខ្លះ ដែលមានស្មារតីទន់ខ្សោយដែលតែងតែភ័យព្រួយនឹងការវិលមុខខ្លាចធ្លាក់មកដី ។
តទៅទៀតនេះ គឺជាតារាងរៀបរាប់សង្ខេបអំពីចំនួន និងលេខដែលមាននៅក្នុងការអធិប្បាយខាងលើ ដើម្បីជាជំនួយដល់ការស្រួលចាំ ។
អំពីទំហំ ៖
-ខឿនព័ទ្ធជុំវិញគូទឹកខាងក្រៅ ៖ ១៣០ម៉ែត្រគុណ១៥០០ម៉ែត្រ (គ្រប់ឯកសារ) ។
-កំពែងព័ទ្ធជុំវិញបរិវេណផ្ទៃដីប្រាសាទ ៖
-លោកហង់រី ប៉ារម៉ង់ជេ ៖ ៨០០ម៉ែត្រគុណ១០២៥ម៉ែត្រ ។
-លោកហង់រី ម៉ាសាល់ ៖ ៨១៥ម៉ែត្រគុណ១គីឡូម៉ែត្របន្តិច ។
-លោកតាប៉ាង ខាត់ ៖ ៨១៥ម៉ែត្រគុណ១០០០ម៉ែត្រ ។
-លោកម៉ារ បូ ៖ ៨០០ម៉ែត្រគុណ១០៦៥ម៉ែត្រ ។
ទីលានដីទម្រ តួប្រាសាទ ៖
-លោកប៊ែរណា គ្រោលីយេ ៖ ២៣០ម៉ែត្រគុណ៣៥០ម៉ែត្រ ។
ជាន់ទី១ ៖
-លោកហង់រី ប៉ារម៉ង់ជេ ៖ ១៨៧ម៉ែត្រគុណ២១៥ម៉ែត្រ ។
-លោកហង់រី ម៉ាសាល់ ៖ ១៨០ម៉ែត្រគុណ២០០ម៉ែត្រ ។
-លោកម៉ារបូ ៖ ១៨៧ម៉ែត្រគុណ២១៥ម៉ែត្រ ។
-លោកបៀសែត ៖ ១៨០ម៉ែត្រគុណ…។
-លោកប៊ែរណា គ្រោលីយេ ៖ ១៨៧ម៉ែត្រគុណ២១៥ម៉ែត្រ ។
ជាន់ទី២ ៖
-លោកហង់រី ប៉ារម៉ង់ជេ ៖ ១០០ម៉ែត្រគុណ១១៥ម៉ែត្រ ។
-លោកហង់រី ម៉ាសាល់ ៖ ១០០ម៉ែត្រគុណ១១៥ម៉ែត្រ ។
-លោកម៉ារបូ ៖ ១០០ម៉ែត្រគុណ១១៥ម៉ែត្រ ។
ជាន់ទី៣ ៖
-៦០ម៉ែត្រគុណ៦០ម៉ែត្រ (គ្រប់ឯកសារ)។
អំពីប្រវែង
ទទឹងគូទឹកខាងក្រៅ ៖
-លោកប៉ាម៉ង់ជេ ៖ ១៩០ម៉ែត្រ ។
-លោកម៉ាសាល់ ៖ ២០០ម៉ែត្រ ។
-លោកតាប៉ាង ខាត់ ៖ ២០០ម៉ែត្រ ។
-លោកម៉ារ បូ ៖ ២២០ម៉ែត្រ ។
ទីលានដីពីមាត់គូទឹកខាងក្នុងមកកំពែងថ្មបាយក្រៀមពីទិសខាងលិច ៖
-លោកម៉ារបូ ៖ ៣០ម៉ែត្រ ។
បណ្តោយគោបុរៈធំខាងលិច ៖
-លោកគ្រោលីយ៉េ ៖ ២៣៥ម៉ែត្រ ។
-លោកម៉ារបូ ៖ ២៣៥ម៉ែត្រ ។
បណ្តោយផ្លូវក្រាលថ្ម ៖
-លោកម៉ាសាល់ ៖ ៣៥០ម៉ែត្រ ។
-លោកម៉ារបូ ៖ ៣៥០ម៉ែត្រ ។
-ទទឹងទីធ្លាចន្លោះ
ចែករំលែកព័តមាននេះ