ឡុង សាលវ័ន្ត ប្រាប់គន្លឹះឈរជើងក្នុងវិស័យប្រដាល់បានយូរអង្វែង
- ភ្នំពេញ
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ បើគិតពីស្នាដៃ និង កេរ្តិ៍ឈ្មោះ អតីតកីឡាករល្បីឈ្មោះ លោក ឡុង សាលវ័ន្ត មិនគួរបន្តធ្វើការងារជាសន្តិសុខនៅពេលយប់នោះទេ…
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ បើគិតពីស្នាដៃ និង កេរ្តិ៍ឈ្មោះ អតីតកីឡាករល្បីឈ្មោះ លោក ឡុង សាលវ័ន្ត មិនគួរបន្តធ្វើការងារជាសន្តិសុខនៅពេលយប់នោះទេ ជាក់ស្ដែងលោកទទូចកុំឱ្យអ្នកចង់បន្តដើរលើវិថីមួយនេះ ត្រូវទទួលរងនូវស្ថានភាពដូចលោកនោះផង។
លោក ឡុង សាលវ័ន្ត និយាយថា មនុស្សភាគច្រើនយល់ថា វិស័យប្រដាល់មានការរីកចម្រើនទើបម្នាក់ៗចេះតែចង់ប្រឡូកតែការពិតបណ្ដាលមកពីអ្នកទាំងនោះមិនព្រមទទួលស្គាល់ថា វិស័យប្រដាល់នៅមានកម្រិត ទើបបញ្ហាចេះតែកើតមានចំពោះអ្នកដែលចាប់អាជីពមួយនេះ។ លោកថា អ្នកប្រដាល់ច្រើនណាស់ ដែលចូលប្រដាល់រំពឹងមានបាន ហើយពេលប្រដាល់មិនដូចបំណង ក៏បន្ទោសវិស័យមួយនេះ ហើយលទ្ធផលទាំងមូលក៏បង្កឱ្យប៉ះពាល់។កីឡាករខ្លះ សំអាងការប្រដាល់ចិញ្ចឹមខ្លួនមិនរស់ ហើយទៅធ្វើការខាងក្រៅមកផ្សំ ក៏ឈានដល់ការបោះបង់ការហ្វឹកហាត់ ដែលនាំឱ្យសមត្ថភាពលើរេញប្រែប្រួល ។
លោកថា បើចង់ប្រដាល់ឱ្យខ្លាំងឱ្យល្បី ដាច់ខាតត្រូវតែមានការងារខាងក្រៅទ្រទ្រង់ជីវភាព ព្រោះបើគ្មានការងារទាំងនេះគឺពិតជាប្រដាល់ទៅមុខមិនរួច។ ការមានការងារខាងក្រៅនេះ គឺជំរុញឱ្យទឹកចិត្តកុំឱ្យស្មុគស្មាញនឹងជីវភាព ហើយមានកម្លាំងចិត្តហ្វឹកហាត់។ បើមានឆន្ទះទាំងព្រមផង គឺពិតជាធ្វើឱ្យការប្រដាល់មានការឈានឡើងយូរអង្វែង ។ លោកផ្ដល់បទពិសោធថា ដើម្បីសម្រេចគោលដៅនោះបាន គឺត្រូវកុំខ្មាសដោយត្រូវប្រដាល់ផង ធ្វើការខាងក្រៅផង ហើយកុំមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនជាកីឡាករល្បីមិនទទួលធ្វើការមិនសមរម្យហើយបង្កឱ្យប៉ះពាល់ដល់ជីវភាព ។
ជាក់ស្ដែង ដូចជារូបលោក គឺមិនត្រឹមតែជាអតីតកីឡាករល្បីទេ តែក៏ជាប្រធានក្លិបប្រដាល់ និងជាគ្រូបង្វឹកកីឡាករជម្រើសជាតិផងដែរ តែលោកនៅតែទទួលធ្វើការងារជាសន្តិសុខយាមយប់ ដោយមិនខ្វល់នឹងសំដីអ្នកណា ។ នោះគឺដើម្បីទ្រទ្រង់ជីវភាព ដើម្បីអាចឱ្យលោកបានបន្តការងារជាអ្នកបង្វឹកកីឡាករ ដែលភាគច្រើនបង្ហាត់មិនបានលុយ និងបន្តការងារជាអ្នកលើកស្ទួយប្រដាល់ ។
លោកថាខ្លួនមានស្ថានភាពពិបាកក្នុងការគ្រប់គ្រងចរន្តក្លិបទាំងមូល ជាពិសេសគឺការរកលុយមកផ្គត់ផ្គង់កូនសិស្សទាំង១៥នាក់ ដែលរស់នៅជាប្រចាំ បើទោះជាកូនសិស្សខ្លះបានជួយអង្ករ និងថវិកាក្នុងពេលចូលហាត់ដំបូងៗក្ដី ។ លោកថា រាល់ថ្ងៃលោកត្រូវប្រឹងប្រែងរកលុយពីការងារសន្តិសុខពេលយប់ប្រចាំនៅក្រុមហ៊ុនលក់រថយន្តមួយកន្លែងដែលបានប្រាក់ខែ២០០ដុល្លារនិងការងារធ្វើជាគណៈកម្មការផ្ដល់ពិន្ទុនៅតាមសង្វៀននានា ដើម្បីយកមកចិញ្ចឹមគ្រួសារ និង កូនសិស្សទាំង១៥ដោយពេលខ្លះគឺមិនហ៊ានឈឺ និងមិនហ៊ានសម្រាកនោះផង ដោយសារតែខ្លាចកូនសិស្សដាច់បាយ និងខ្លាចក្លិបត្រូវបះជើង ហើយបើគ្មានការងារមួយនេះគឺលោកប្រហែលបិទក្លិបយូរហើយ ។
លោកថា អ្នកប្រដាល់ បើចង់បម្រើវិស័យមួយនេះ យូរអង្វែរ គឺមិនត្រូវត្អូញត្អែរទេ ហើយកុំមានគំនិតរត់ចោល ពោលគឺត្រូវដោះស្រាយនៅពេលមានបញ្ហាហិរញ្ញវត្ថុ ។ លោកនិយាយថា៖«រាល់ថ្ងៃខ្ញុំមានកូន៤នាក់ប្រុស១ស្រី៣ សុទ្ធតែនៅពេញរៀន និងអត់ទាន់ធ្វើការអីកើតទេ ហើយខ្ញុំត្រូវរ៉ាប់រងកូនសិស្សក្នុងក្លិប១៥នាក់ទៀត ហើយបើនិយាយពីរឿងលំបាកគឺមហាលំបាក ព្រោះយូរម្ដងៗទើបមានគេជួយអង្ករមួយបេ ឬ ២បេ និង លុយ១០០ដុល្លារជាដើម ។
អ៊ីចឹងបើខ្ញុំទោរទន់មិនប្រឹង កូនសិស្សខ្ញុំនឹងអត់បាយ»។ លោកបន្តថា ការងារសន្តិសុខរាល់ថ្ងៃមានមនុស្សមិនតិចមិនសូវឱ្យតម្លៃ តែលោកមិនខ្វល់ដោយលោកប្រកាសថា បើទោះជាមានអ្នកមិនរាប់ មិនល្អជាមួយក៏លោកមិនឈប់ហើយសុខចិត្តបាត់ចំណូល២០០ដុល្លារតាមសម្ដីរបស់អ្នកណានោះទេ ។ លោកបន្តថា លោកគឺជាអ្នកវេទនាមួយរូប និងជាអ្នកដែលតស៊ូមួយរូបដើម្បីជម្នះភាពក្រ ក្រៅពីលោកមិនអាចតស៊ូធ្វើជាសន្តិសុខពេលយប់បានច្រើនឆ្នាំដូចពេលនេះទេ បើធៀបនឹងអតីតកាលដែលធ្លាប់ជាកីឡាករល្បីឈ្មោះ និងក្រោយពីបានក្លាយជាប្រធានក្លិបប្រដាល់មួយរូបនេះ ។
លោកថា តស៊ូប៉ុនហ្នឹងហើយតែនៅតែរកជោគជ័យមិនទាន់ឃើញទៀត។ លោកបន្តថា រាល់ថ្ងៃមិនមែនពិបាកតែរឿងជីវភាពប៉ុណ្ណោះទេ លោកក៏ខ្វាយខ្វល់ណាស់ដែរពាក់ព័ន្ធនឹងការស្វះស្វែងឱ្យកូនសិស្សបានឡើងប្រដាល់គ្រាន់បានលុយនោះផង ខណៈដែលជារៀងរាល់ខែលោកថាមានតែកីឡាករ៥រូបប៉ុណ្ណោះ ដែលត្រូវបានបណ្ដាប៉ុស្តិ៍ឱ្យឡើងប្រកួត ដែលពិបាកឱ្យលោកលកលៃដើម្បីឱ្យកីឡាករមានទីផ្សារ ។ ជាចុងក្រោយលោកក៏បានសំណូមពរដល់មហាជននានា ដែលស្រឡាញ់ប្រភេទកីឡាប្រដាល់គុនខ្មែរ សូមជួយគាំទ្រលើកទឹកចិត្តជ្រោមជ្រែងជាសម្ភារ ឬថវិកាដល់កីឡាករ ឬក្លិបដែលមានការខ្វះខាតទោះតិចក្តី ច្រើនក្តី ដើម្បីជួយជំរុញលើកកម្ពស់វិស័យប្រដាល់គុនខ្មែរឱ្យកាន់តែរីកចម្រើនបន្ថែមទៀត៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ