ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ៖ ពាក្យនៅលើបដា៣ផ្ទាំងដែលសរសេរថា «សូមជួយទិញខ្ញុំផង,ទឹក១ដប១០០០រៀល» ដែលដាក់នៅចិញ្ចើមផ្លូវជាតិលេខ៥របស់បុរសជាជនពិការម្នាក់ ដើម្បីលក់ទឹកបរិសុទ្ធ ឬភេសជ្ជៈផ្សេង ដែលមើលទៅគឺពិតជាចាក់ដោតបេះដូងអ្នកធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ខ្លាំងណាស់ ដោយគេសង្កេតឃើញអ្នកខ្លះចុះជួយទិញ ចំណែកអ្នកខ្លះទៀតចុះឱ្យប្រាក់…
ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ៖ ពាក្យនៅលើបដា៣ផ្ទាំងដែលសរសេរថា «សូមជួយទិញខ្ញុំផង,ទឹក១ដប១០០០រៀល» ដែលដាក់នៅចិញ្ចើមផ្លូវជាតិលេខ៥របស់បុរសជាជនពិការម្នាក់ ដើម្បីលក់ទឹកបរិសុទ្ធ ឬភេសជ្ជៈផ្សេង ដែលមើលទៅគឺពិតជាចាក់ដោតបេះដូងអ្នកធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ខ្លាំងណាស់ ដោយគេសង្កេតឃើញអ្នកខ្លះចុះជួយទិញ ចំណែកអ្នកខ្លះទៀតចុះឱ្យប្រាក់ ព្រោះតែអាណិតដល់ជីវិតជនពិការម្នាក់នោះដែលអង្គុយលើរទេះជនពិការលក់ទឹកបរិសុទ្ធជាមួយកូនប្រុសម្នាក់ដ៏មហាកម្សត់ដើម្បីក្រពះ។
នៅពេលបងប្អូនធ្វើដំណើរឆ្លងកាត់ផ្លូវជាតិលេខ៥ចេញចូលក្រុងប៉ោយប៉ែត ហើយក្រឡេកមើលចិញ្ចើមផ្លូវម្តុំព្រំប្រទល់សង្កាត់ផ្សារកណ្តាលនិងសង្កាត់និមិត្ត(ជិតផ្លូវ៣០ម៉ែត្រ) នឹងបានឃើញបុរសពិការម្នាក់អង្គុយលើរទេះជនពិការលក់ទឹកបរិសុទ្ធជាមួយកូនប្រុសម្នាក់ អមដោយពាក្យនៅលើបដា៣ផ្ទាំងដែលសរសេរថា «សូមជួយទិញខ្ញុំផង,ទឹក១ដប១០០០រៀល» បើបងប្អូនអាណិតគាត់ សូមជួយទិញភេសជ្ជៈរបស់បុរសជាជនពិការម្នាក់នោះផង។
បុរសជាជនពិការម្នាក់ខាងលើឈ្មោះម៉ៅ រ៉ូ អាយុ៣៥ឆ្នាំ មានប្រពន្ធឈ្មោះលី ហ៊នអាយុ៣៧ឆ្នាំ រស់នៅភូមិអូរអំពិល ឃុំទួលពង្រ ស្រុកម៉ាឡៃ ខេត្តបន្ទាយមានជ័យ ។
បុរសពិការខាងលើស្វិតជើងទាំង២ ដោយអង្គុយលើរទេះអមដោយកូនប្រុសម្នាក់ផងឈរក្បែរផងនោះរៀបរាប់ទាំងអួលដើម.កថា គ្រួសាររបស់គាត់ក្រីក្រណាស់ មានកូនក្នុងបន្ទុករហូត៦នាក់ ដោយកូនច្បងអាយុ១៤ឆ្នាំ កូនពៅអាយុទើបជាង២ឆ្នាំ សុទ្ធតែប្រុសទាំងអស់។
បុរសដដែលបានបន្តថា គាត់ពិការដោយសាជម្ងឺតាំងពីអាយុ៦ឆ្នាំ ហើយបច្ចុប្បន្នមានផ្ទះរស់នៅ តែមានដីតិចត្រឹម១៥ម៉ែត្រគុណ៦០ម៉ែត្រធ្វើស្រែមិនសូវបានផល ហូបក៏មិនគ្រប់ស្ទើររៀងរាល់ឆ្នាំ។
បុរសពិការរូបនេះបន្តទៀតថា ប្រពន្ធរបស់គាត់ជាកម្មករសំណង់នៅក្រុងប៉ោយប៉ែតចំណែកកូនៗមួយចំនួននៅរៀន រីឯប្រពន្ធរបស់គាត់ធ្វើជាកម្មករសំណង់ ហើយដោយសារមួយរយៈចុងក្រោយនេះផ្ទុះជំងឺកូវីដផងនោះ ប្រពន្ធរបស់គាត់ត្រូវគេផ្អាកការងារ ទើបគាត់ដាក់ឆត្រមួយតាមចិញ្ចើមផ្លូវជាតិដើម្បីអង្គុយលក់ភេសជ្ជៈ ដូចជាទឹកក្រូច, ទឹកបរិសុទ្ធ, គ្រឿងកំប៉ុង និងបារី លើកលែងតែស្រាបៀ ដើម្បីដោះស្រាយជីវភាព ។
បុរសពិការខាងលើក៏បានត្អូញត្អែដែរថា មួយរយៈចុងក្រោយនេះ គ្រួសាររបស់គាត់ជិតដាច់បាយហើយ ព្រោះលក់បាន តែចំណេញតិចតួច ទោះបីជាយ៉ាងនេះក្តី គាត់ក៍សូមថ្លែងអំណរគុណដល់អ្នកដំណើរដែលមានចិត្តអាណិតដល់គ្រួសាររបស់គាត់ ដោយនាំគ្នាឈប់ឬចតយានយន្តដើម្បីជួយទិញ និងអ្នកដំណើរខ្លះទិញអស់ប្រាក់តិចតួច ប៉ុន្តែឲ្យប្រាក់គាត់បន្ថែម ឬក្រដាសប្រាក់ធំ មិនឲ្យគាត់អាប់វិញជាដើម។
នៅពេលសាកសួរពីប័ណ្ណក្រីក្រ បុរសពិការខាងលើនិយាយថា គាត់មិនដែលបានទទួលទេ បើទោះជាគាត់បានរស់នៅក្នុងភូមិឃុំខាងលើអស់រយៈពេលជាង១០ឆ្នាំទៅហើយក្តី។
ជុំវិញបញ្ហាខាងលើនេះ លោកទឹម ម៉ន មេឃុំទួលពង្រ មិនអាចសុំធ្វើអត្ថាធិប្បាយតបនិងសំណួររបស់ភ្នាក់ងារកោះសន្តិភាពបានទេ ដោយបង្វិលទូរស័ព្ទរបស់លោកទៅឲ្យជួបមេភូមិវិញ ។
លោកអ៊ឹម សារ៉េន មេភូមិអូរអំពិល បានឱ្យដឹងថា គ្រួសារបុរសពិការខាងលើពិតជារស់នៅក្នុងភូមិរបស់លោកមែន ។
នៅពេលសាកសួរពីប្រាក់ឧបត្ថម្ភរបស់រាជរដ្ឋាភិបាលតាមរយៈអាជ្ញាធរ លោកមេភូមិខាងលើបានប្រាប់ថា កន្លងមក លោកឲ្យក្រុមការងារចុះទៅជួបដល់ផ្ទះដែរ តែគ្រួសារបុរសពិការខាងលើនេះមិនសូវនៅផ្ទះ គឺរវល់ទៅដើររកប្រាក់(សុំទាន) ប៉ុន្តែក៏ធ្លាប់ទទួលបានអំណោយជាគ្រឿងឧបភោគនិងបរិភោគញឹកញាប់ដែរ៕ (កែសម្រួលដោយ ៖ ធីតា)
ចែករំលែកព័តមាននេះ