បទចម្រៀង«អនុស្សាវរីយ៍ខ្នងភ្នំសំពៅ» លោកគង្គ ប៊ុនឈឿន និពន្ធ និងថតនៅក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៧៣ ដើម្បីឧទ្ទិសដល់ភូមិឋានភ្នំសំពៅ ដែលជារមណីយដ្ឋានទេសចរណ៍ដ៏សំខាន់មួយសម្រាប់អ្នកខេត្តបាត់ដំបង ។
ក្នុងសៀវភៅ«កំណាព្យស្នេហ៍មាស»លោកគង្គប៊ុនឈឿន រំឭកថាកាលពីក្មេងលោកតែងតែទៅលេងភ្នំសំពៅ រាល់ពេលបុណ្យភ្ជុំបិណ្ឌឬបុណ្យចូលឆ្នាំខ្មែរ ហើយបានកត់ត្រាទុកនូវអនុស្សាវរីយ៍ជាច្រើនក្នុងជីវិតស្នេហាបឋមវ័យ ។
ដោយពិតនោះប្រជាប្រិយល្បីល្បាញរបស់ភ្នំសំពៅ ដោយសារភ្នំនេះមានប្រវត្តិអតីតកាលនិងភូមិសាស្ត្រទាក់ទងក្នុងរឿងព្រេងនិទានខ្មែរ ដែលគេដឹងឮជាទូទៅ គឺរឿង«នាងរំសាយសក់និងចៅកុល»។
ភ្នំជាច្រើនដែលនៅរាយ ជាប់ៗគ្នា ដូចជាភ្នំក្រពើភ្នំសំពៅ ភ្នំនាងរំសាយសក់ ភ្នំទ្រុងមាន់ទ្រុងទា ភ្នំតាង៉ែន តាគត់ តាព្រៃ រួមទាំងភ្នំបន្ទាយនាង ដែលនៅខាងស្រុកមង្គលបុរី សុទ្ធតែមានជាប់ទាក់ទងនៅក្នុងរឿងព្រេងនេះទាំងអស់។
ដោយឡែកនៅលើខ្នងភ្នំសំពៅ មានល្អាងជាច្រើនដែលប្រៀបដូចជាផ្នែក ផ្សេងៗ នៃសំពៅរបស់ចៅរាជកុល ដែលនាំយកគ្រឿងបណ្ណាការបើកកាត់សមុទ្រទៅរៀបការជាមួយនាងរំសាយសក់ នៅនគរតក្កសិលា ។
អ្នកស្រុកតែងតែនិយាយពីអាថ៌កំបាំង និងភាពអស្ចារ្យ ផ្សេងៗរបស់ល្អាងល្ខោន ល្អាងគក់ទ្រូង ល្អាងតែងខ្លួន…។ រហូតដល់អាស្រមអ្នកបង់បត់ អ្នកធុតង្គ និងដូនជី ក្មេងៗដែលទៅស្វែងរកសច្ចធម៌ និងសេចក្តីស្ងប់នៅលើខ្នងភ្នំនេះ ។
អ្វីដែលគួរឱ្យចាប់អារម្មណ៍បំផុត គឺនៅលើខ្នងភ្នំសំពៅ សំបូរទៅដោយដើមម្រះព្រៅដុះពាសពេញ ចោលក្លិនប្រហើរក្រអូបឈ្ងុយ ដូចជាក្លិនរបស់សម្លខ្មែរមួយមុខ ដែលមានរសជាតិជាប្រពៃណី ។
ទិដ្ឋភាព និងរឿងរ៉ាវទាំងអស់នេះ បានក្លាយទៅជារឿងកម្សត់ព្រាត់ស្នេហ៍នៃបទចម្រៀងដែលបកស្រាយដោយអ្នកស្រីរស់ សេរីសុទ្ធា ទៅវិញ ហើយបានទទួលការនិយមជាខ្លាំងពីអ្នកស្តាប់ទូទាំងប្រទេស ។
សព្វថ្ងៃ អ្នកដែលមានរឿងរំជួលចិត្ត នៅលើខ្នងភ្នំសំពៅ បានទុកបទនេះជានិមិត្តរូប ហើយបានកំណត់យកក្លិនផ្កាម្រះព្រៅ ជាក្លិនមួួយដែលមិនអាចរលាយសាបសូន្យបាន ។
ដោយសារបទនេះផ្តើមឃ្លាថា«បោចផ្កាម្រះព្រៅ» ទើបគេនិយមហៅឈ្មោះបទថា«បោចផ្កាម្រះព្រៅ»ទៅតាមនោះ តែតាមពិតចំណងជើងដើមពិតប្រាកដ គឺបទ«អនុស្សាវរីយ៍ខ្នងភ្នំសំពៅ »។
ចំណែកសៀវភៅ«ចម្រៀងចងក្រងឡើងវិញ»បរិយាយថាភ្នំសំពៅជារមណីយដ្ឋានធម្មជាតិមួយដែលស្ថិតនៅភាគទក្សិណប្រមាណប្រាំបីគីឡូម៉ែត្រពីខេត្តបាត់ដំបង ។ ទីនោះភាគច្រើនកវីនិពន្ធតែងជ្រើសយកធ្វើជាប្រធានបទ ធ្វើជានិមិត្តរូបនៃសាច់រឿងជាប្រលោមលោកក្តីជាកម្រងអនុស្សាវរីយ៍ស្នេហាក្នុងបទចម្រៀងជាហូរហែមិនសូវខាន ញ៉ាំងឱ្យស្នាដៃទាំងនោះមានរសជាតិ មានព្រលឹង មានជីវិតយូរអង្វែងក្រៃលែង មិនតែប៉ុណ្ណោះមានរឿងខ្លះសឹងក្លាយជារឿងបែបប្រវត្តិសាស្ត្រទៀតផង ។
នៅលើភ្នំសំពៅមានទីតាំងជាច្រើន ដែលធ្វើឱ្យអ្នកទេសចរឡើងទៅដល់ហើយខកខានមិនទៅទស្សនាមិនបាន នោះមានដូចជាល្អាងផ្កាស្លាអណ្តូងប្រេង ល្អាងខ្យល់ ល្អាងគក់ទ្រូង ល្អាងល្ខោន…។ គេអាចក្រឡេកមើលទៅជុំវិញបរិវេណឃើញភ្នំជាច្រើនទៀត ដូចជាភ្នំរំសាយសក់ ភ្នំក្រពើជាដើម ។ ចំណែកឯតួភ្នំទាំងមូលទៀតសោត បើមើលពីចម្ងាយមានសណ្ឋានដូចជាសំពៅពណ៌បៃតងខ្ចីសណ្តូកខ្លួនកាត់ពីក្រោមផ្ទៃមេឃ ។ ព្រោះតែសម្រស់ធម្មជាតិមានលក្ខណៈពិសេសបែបនេះហើយទើបក្នុងចំណោមទឹកប៉ាកកាជាច្រើនរបស់កវីម្ចាស់ស្ទឹងសង្កែគង្គ ប៊ុនឈឿន បានតាក់តែងបទមួយរៀបរាប់សម្បត្តិធម្មជាតិជាច្រើននៅទីនោះដោយបង្វែរពីការបង្ហាញទេសភាពឱ្យទៅជារឿងអនុស្សាវរីយ៍ស្នេហាមួយគួរឱ្យស្រងេះស្រងោចហើយពីរោះលន្លង់លន្លោចក្រៃលែង។
អ្នករៀបរៀងសៀវភៅ«ចម្រៀងចងក្រងឡើងវិញ» សម្តែងការកោតសរសើរចំពោះម្ចាស់ស្នាដៃ និងអរគុណចំពោះអ្នកសម្រួលបទភ្លេងលោកហាស់ សាឡន ដែលបានបន្ថែមរសជាតិចម្រៀងនេះឱ្យកាន់តែវិសេសវិសាលឡើង ។
បទ«អនុស្សាវរីយ៍ខ្នងភ្នំសំពៅ»និពន្ធបទភ្លេង និងទំនុកច្រៀងដោយលោកគង្គ ប៊ុនឈឿន សម្រួលតន្ត្រីដោយលោកហាស់ សាឡន និងច្រៀងដោយអ្នកស្រីរស់ សេរីសុទ្ធា ។
បទចម្រៀងនេះរាយទំនុកថា៖
១-បោចផ្កាម្រះព្រៅបាចទៅក្នុងខ្យល់រសាត់ទៅដល់ខ្នងភ្នំក្រពើ ភ្នំរំសាយសក់ហាក់គ្មានអើពើយើងឈរពីលើគន់មើលល្អាងអណ្តូងប្រេង ។
២-ចូលល្អាងតែងខ្លួនពួនចាក់គម្ពីរ អរុណនារីវត្តដូនជីក្មេង ល្អាងល្ខោនគក់ទ្រូងរូងដាក់គ្រឿងភ្លេង យើងបាយហើយគេងស្តាប់ភ្លេងក្នុងល្អាងផ្កាស្លា ។
បន្ទរ-អូនចាំទាំងអស់អនុស្សាវរីយ៍ កាលយើងទាំងពីរក្រេបរសស្នេហា ឥឡូវបាត់ឈឹងឃើញតែថ្មដា ឯល្អាងផ្កាស្លាក្លាយជាមរណៈ ។
៣-ពន្លកម្រះព្រៅដុះឡើងវិញហើយ បាត់តែត្រាណត្រើយទ្រូងអូនអួលអាក់ ផ្នូរមួយយើងសាងទុកស្លាប់ពីរនាក់ នៅតែប្រឡាក់ស្នាមឆ្លាក់ឈ្មោះអូន និងបង ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ