ឈិងជាឧបករណ៍គោះជាចង្វាក់ដែលមានរាប់ពាន់ឆ្នាំមកហើយ គឺមានតាំងពីមុនសម័យអង្គរមកម៉្លេះ ។ ដូនតាយើងបានយកឧបករណ៍ឈិងនេះទៅឆ្លាក់ជាប់នឹងជញ្ជាំងប្រាសាទអង្គរវត្ត ដែលបានកសាងឡើងតាំងពីសតវត្សទី១២ ទុកជាកេរដំណែលប្រាប់ដល់កូនចៅជំនាន់ក្រោយ ។
ឧបករណ៍នេះមានតែពីរសំនៀងទេ គឺឆុប និងឆឺង ។ ឈិងមានមុខងារសំខាន់ក្នុងវង់ភ្លេងនានា គឺសំរាប់តែប្រើគោះជាចង្វាក់ភ្លេងប៉ុណ្ណោះ។ ក្នុងវង់ភ្លេងខ្មែរជាទូទៅសំនៀងឆុបស្ថិតនៅចង្វាក់ទី១ រីឯសំនៀងឆឺងស្ថិតនៅចង្វាក់ទី២ ប៉ុន្តែបើគិតជាចង្វាក់៤របស់អឺរ៉ុប ឆុបនៅត្រង់ចង្វាក់ទី១ ឆឺងនៅត្រង់ចង្វាក់ទី៣ ពីព្រោះចង្វាក់៤ របស់អឺរុបខ្មែរបំព្រួញមកនៅតែពីរចង្វាក់បែបខ្មែរវិញ ។ សំនៀងឆុបគឺគោះឈិងទាំងពីរផ្ទប់មុខគ្នា រីឯសំនៀងឆឺង គឺគោះបង្ហើរត្រង់គែមឈិងទាំងពីរ ។
ឈិងមានរាងដូចដោះស្រីក្រមុំ ធ្វើអំពីសំរឹទ្ធិ ឬលង្ហិនសុទ្ធ ឬលាយគ្នាក៏បាន មានទទឹងមាត់ប្រហែល០,០៨ម៉ែត្រ ។ នៅចំកណ្តាលឈិងនីមួយៗ មានចោះរន្ធមួយសំរាប់ស៊កខ្សែភ្ជាប់គ្នា ដើម្បីឱ្យងាយកាន់ទង្គិចផង និងកុំឱ្យបាត់គួវា
ផង ។ ឈិងបែបយើងនេះ ជនជាតិកូឡានៅតំបន់ប៉ៃលិន ខេត្តបាត់ដំបង ហៅថា សែង ធ្វើដោយសំរឹទ្ធិ រាងសំប៉ែតជាងឈិងរបស់យើងបន្តិច ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ