រាជធានីភ្នំពេញ ៖ មកទល់ពេលនេះ គេចាប់អារម្មណ៍ថា កីឡាប្រដាល់ចំនួន៣ប្រភេទកំពុងទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ក្នុងក្រសែភ្នែកទស្សនិកជន ដោយអាចនិយាយបានថា ក្នុងចំណោមកីឡាប្រដាល់ទាំង៣នោះ គឺមិនមានអ្នកមិនស្គាល់ និងមិនចាប់អារម្មណ៍នោះឡើយ…
រាជធានីភ្នំពេញ ៖ មកទល់ពេលនេះ គេចាប់អារម្មណ៍ថា កីឡាប្រដាល់ចំនួន៣ប្រភេទកំពុងទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍យ៉ាងខ្លាំង ក្នុងក្រសែភ្នែកទស្សនិកជន ដោយអាចនិយាយបានថា ក្នុងចំណោមកីឡាប្រដាល់ទាំង៣នោះ គឺមិនមានអ្នកមិនស្គាល់ និងមិនចាប់អារម្មណ៍នោះឡើយ ដោយសារតែកីឡាប្រដាល់ទាំង៣សុទ្ធតែផ្ទុះការគាំទ្រមិនអន់ដូចគ្នា ។ នៅក្នុងពេលនេះ កោះសន្តិភាពសូមលើកយកមកបង្ហាញពីកីឡាប្រដាល់ទាំង៣ប្រភេទនោះ ជូនប្រិយមិត្តបានជ្រាបដូចខាងក្រោម។
១-កីឡាប្រដាល់សាកល ៖ មានប្រវត្តិនៅក្នុងប្រទេសកម្ពុជាជាយូរមកហើយ ដោយកីឡាមួយនេះ កាន់តែទទួលបាននូវការចាប់អារម្មណ៍ បន្ទាប់ពីមានការបញ្ជូនកីឡាករឱ្យចេញទៅប្រកួតនៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ស៊ីហ្គេមក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំចុងក្រោយ ។ បើទោះជាកីឡាករប្រដាល់សាកលមិនសូវមានទីផ្សារឡើងរេញក្រៅពីចេញប្រកួតធំៗ តែកីឡាមួយនេះ នៅតែមានការគាំទ្រខ្លាំងពីស្រទាប់មហាជន ដោយមានយុវជនមិនតិចទេ ដែលបានស្ម័គ្រចិត្តធ្វើជាកីឡាករ ខណៈដែលកីឡាករម្នាក់ៗ ក៏ជាធនធាននៅផ្នែកប្រដាល់សាកលដែលអាចនិយាយបានគឺប្រដំប្រសងនឹងប្រទេសជិតខាងដែលមានប្រដាល់សាកលរីកចម្រើន ។ កីឡាករកម្ពុជាដូចជា ឃីម ឌីម៉ា ជាដើមក៏ធ្លាប់ដណ្ដើមបានមេដាយមាសនៅក្នុងព្រឹត្តិការណ៍ស៊ីហ្គេមជួយលើកមុខមាត់ប្រទេសកម្ពុជាផងដែរ ។
កីឡានេះ កាន់តែមានការរីកចម្រើននៅពេលសហព័ន្ធត្រូវបានបំបែក ហើយមានការរៀបចំការប្រកួតជាទ្រង់ទ្រាយធំរៀងរាល់មួយឆ្នាំម្ដងដើម្បីជ្រើសរើសជើងឯក ។ នាពេលកន្លងមក ប្រដាល់សាកលថែមទាំងមានការប្រកួតរៀងរាល់សប្ដាហ៍ផង ដែលសុទ្ធតែជាកត្តាជំរុញឱ្យកីឡាប្រដាល់សាកលមានការឈានឡើងនៅកម្ពុជា ។ ប្រដាល់មួយនេះតម្រូវឱ្យប្រើតែដៃមិនតម្រូវឱ្យប្រើជើងដើម្បីវាយលុកគូប្រកួតនោះទេ ដោយកីឡានេះក៏តម្រូវឱ្យពាក់ក្បាំងមុខ និង ពាក់ហ្គង់ទើបកីឡាករមិនសូវមានគ្រោះថ្នាក់ធ្ងន់ធ្ងររាល់ពេលប្រកួត ។
ប្រដាល់សាកលអាចប្រើបានតែដៃមួយមុខគត់ ហើយការវាយដោយដៃនោះបានគឺត្រូវវាយចាប់ពីត្រឹមចង្កេះឡើងទៅលើតែប៉ុណ្ណោះ ប្រសិនបើវាយខុសពីកន្លែងទាំងនោះនឹងត្រូវដកពិន្ទុឬទទួលការព្រមានពីអាជ្ញាកណ្តាលជាក់ជាមិនខាន ។ ចំណែកឯចំនួនទឹកវិញ ពីដំបូងឡើយមានតែ៣ទឹកប៉ុណ្ណោះសម្រាប់កីឡាករមិនមែនអាជីព ប៉ុន្តែចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០១២មក កីឡាករប្រដាល់សាកលអាជីពត្រូវប្រកួត៦ទឹកពេញហើយក្នុងមួយទឹកមានរយៈពេល៣នាទី ។ ចំពោះការហ្វឹកហាត់របស់ប្រដាល់សាកល និងប្រដាល់សេរីគឺដូចគ្នាទេគ្រាន់តែខុសគ្នាត្រង់ថា ការហ្វឹកហាត់ប្រដាល់សាកលទាមទារឲ្យមានគ្នាពីរនាក់ឡើងទៅទើបហាត់បាន ព្រោះដើម្បីហាត់សមដៃគ្នា
ទៅវិញទៅមក និងមិនត្រូវការឲ្យមានសម្ភារសម្រាប់ហ្វឹកហាត់ច្រើនដូចកីឡាប្រដាល់សេរីនោះទេ ។
២-ប្រដាល់សេរី ឬប្រដាល់ក្បាច់គុនបុរាណខ្មែរ ៖ មានលក្ខណៈស្រដៀងនឹងប្រដាល់សាកលដែរ ដោយគ្រាន់តែមិនពាក់ក្បាំងការពារមុខនិងក្បាលទេ ហើយតម្រូវឱ្យវាយដោយសេរីដោយប្រើដៃ ជើង កែង និងជង្គង់ លើកលែងវាយពីក្រោយចំកញ្ចឹងក និងចំប្រដាប់ភេទជាដើម ។ បើតាមអ្នកជំនាញផ្នែកប្រដាល់បានអះអាងថា ប្រដាល់សេរីមានភាពពេញនិយមជាងប្រដាល់សាកល ទាំងការហ្វឹកហាត់ និងចំនួនអ្នកចូលរួមទស្សនា ដោយហេតុថា នៅរៀងរាល់ការប្រកួតប្រដាល់សេរីមានអ្នកចូលទស្សនាច្រើន និងម្យ៉ាងប្រដាល់សេរីមានភ្លេងប្រគំអមការប្រកួតជាការពញ្ញាក់អារម្មណ៍ដល់កីឡាករក៏ដូចជាអ្នកទស្សនា ។
ជាពិសេសការប្រើជង្គង់ កែង ដៃ និងជើង ជាហេតុធ្វើឲ្យអ្នកទស្សនាជក់ចិត្តទៅតាមចង្វាក់ភ្លេង និងការបញ្ចេញស្នៀតពិសេសដូចជា កែងបក ឬនាគវ័ធកន្ទុយជាដើម ដែលក្បាច់ទាំងនេះពិបាកហាត់ និងជាក្បាច់កេរពីដូនតាមកម៉្លេះ ។ រីឯការប្រកួតកីឡាប្រដាល់សាកលវិញគឺមិនមានភ្លេងប្រគំអមនៅពេលប្រកួតនោះទេ ជាហេតុធ្វើឲ្យការប្រកួតហាក់ស្ងប់ស្ងាត់មិនដាស់ស្មារតីអ្នកប្រដាល់ឲ្យចូលខ្លួនប្រឡូកក្នុងការប្រកួត តែផ្ទុយទៅវិញកីឡាករប្រដាល់សាកលត្រូវតាំងចិត្តឲ្យស្ងប់ហើយរកកន្លែងចន្លោះ ឬធ្វេសប្រហែសរបស់គូបដិបក្ខដើម្បីវាយ និងប្រើបានតែដៃធ្វើឲ្យសកម្មភាពប្រកួតមិនសូវរស់រវើកដូចប្រដាល់សេរីនោះឡើយ ។
យ៉ាងណាមិញ ប្រដាល់សេរីគឺមានការលំបាកច្រើនទាំងកាយ និងចិត្ត ព្រោះការចាប់ផ្តើមដំបូងក្រោយពីប្រកួតរួច ២ ឬ៣ ថ្ងៃក៏នៅតែឈឺខ្លួន ហើយណាមួយគ្រួសារភាគច្រើនហាក់មិនសូវឱ្យតម្លៃផង ។ កីឡានេះ មានចំនួន៥ទឹក ហើយក្នុងមួយទឹកៗគឺមានរយៈពេល៣នាទីឬប្រែប្រួលទៅតាមម៉ោង Live របស់សង្វៀននីមួយៗ។
៣-ប្រដាល់ដាក់ទ្រុង ឬ ប្រដាល់គុនចម្រុះ ៖ ដែលគេនិយមហៅកាត់ថា MMA (Mixed Martial Arts) ក៏កំពុងទទួលបានការចាប់អារម្មណ៍នៅក្នុងស្រទាប់មហាជនផងដែរ ។
កីឡាដែលទើបតែមានកំណើតនេះ ត្រូវគេឃើញមានការនិយមខ្លាំងនៅក្នុងបណ្ដាប្រទេសជាច្រើននោះផង ។ កីឡានេះ ក្នុងពេលប្រកួតទោះបីគូប្រកួតដួលនៅលើរេញយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏កីឡាករម្ខាងទៀតអាចវាយបានរហូតដល់គូប្រកួតសុំចុះចាញ់ ឬអាជ្ញាកណ្តាលបំបែកហើយអាចប្រើជើង ដៃ ជង្គង់ កែង បានទាំងអស់ ខុសពីប្រដាល់សេរីប្រសិនបើកីឡាករណាមួយដួលគឺមិនអនុញ្ញាតឲ្យវាយថែមនោះទេ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ ការប្រកួតMMA នៅលើសង្វៀនទូរទស្សន៍បាយ័ន គឺវាមានភាពខុសគ្នាបន្តិចពី MMA នៅបរទេស ដោយសារតែមុនពេលប្រកួតគឺគេអនុញ្ញាតឲ្យកីឡាករអាចធ្វើការរំលឹកគុណគ្រូ ហើយនៅពេលដែលយើងកំពុងប្រកួតក៏មានភ្លេងដូចកីឡាប្រដាល់គុនខ្មែរដែរ។ កីឡានេះ គេតម្រូវឱ្យប្រើក្បាច់គុនចម្រុះគ្នា ដោយក្បាច់ឃ្លេ និងចំបាប់ គឺតម្រូវឱ្យប្រើជាចាំបាច់ ដោយសារតែលក្ខខណ្ឌជារួម គឺកីឡាករធ្វើម៉េចក៏ដោយឱ្យតែអាចធ្វើគូប្រកួតចុះចាញ់តែគេក៏មានបម្រាមមួយចំនួនដូចប្រដាល់សេរីដែរដូចជាការវាយចំកញ្ចឹងករពីក្រោយនិងការវាយចំប្រដាប់ភេទជាដើមគឺសុទ្ធតែត្រូវបានហាមឃាត់ ។
ជារួម គ្រប់ទម្រង់នៃការវាយប្រយុទ្ធនៅលើសង្វៀនមិនថាជាការប្រកួតប្រដាល់សេរី ឬប្រដាល់សាកល ឬក្បាច់គុនចម្រុះនោះទេ ទស្សនិកជនខ្មែរនៅតែមានការគាំទ្រជាដរាប អ្វីដែលកាន់តែពិសេសនោះគឺអត្តសញ្ញាណរបស់ជាតិខ្មែរក៏ត្រូវបានគេយកមកលាយបញ្ចូលជាមួយនឹងសកម្មភាពនៅលើសង្វៀនថែមទៀតផង ៕
ចែករំលែកព័តមាននេះ