កាលព្រះពុទ្ធធរមាននៅឡើយ កាលនោះនៅក្រុងវេសាលីមានកើតគ្រោះទុរ្ភិក្សធ្វើឱ្យអ្នកស្រុកអត់បាយ អត់អាហារបរិភោគ រស់នៅរោមរឹតទៅដោយមេរោគដ៏សាហាវទាំងឡាយមានអហិវាតរោគជាដើម ។ អ្នករស់នៅក្នុងទីក្រុងទាំងឡាយខ្លះឈឺ ខ្លះស្លាប់ ចំណែកអ្នកដែលមានជីវិតរស់នៅត្រូវរត់ចោលផ្ទះសម្បែងចេញពីទីក្រុងទៅរស់នៅក្នុងតំបន់ផ្សេងៗ គ្រានោះទីក្រុងវេសាលីក្លាយជាទីក្រុងខ្មោច មានសភាពស្ងាត់ជ្រងំ…
កាលព្រះពុទ្ធធរមាននៅឡើយ កាលនោះនៅក្រុងវេសាលីមានកើតគ្រោះទុរ្ភិក្សធ្វើឱ្យអ្នកស្រុកអត់បាយ អត់អាហារបរិភោគ រស់នៅរោមរឹតទៅដោយមេរោគដ៏សាហាវទាំងឡាយមានអហិវាតរោគជាដើម ។
អ្នករស់នៅក្នុងទីក្រុងទាំងឡាយខ្លះឈឺ ខ្លះស្លាប់ ចំណែកអ្នកដែលមានជីវិតរស់នៅត្រូវរត់ចោលផ្ទះសម្បែងចេញពីទីក្រុងទៅរស់នៅក្នុងតំបន់ផ្សេងៗ គ្រានោះទីក្រុងវេសាលីក្លាយជាទីក្រុងខ្មោច មានសភាពស្ងាត់ជ្រងំ ។
ដំណឹងនេះបានលេចឮដល់ព្រះមានព្រះភាគ ព្រះអង្គក៏យាងមកកាន់ក្រុងវេសាលីជាមួយនឹងព្រះអានន្ទ ដោយឱ្យព្រះអានន្ទកាន់ទឹកមួយផ្តិលប្រោសព្រំ ហើយព្រះអង្គសូត្រធម៌បណិធានគាថាបាចប្រោសជុំវិញទីក្រុង ដើម្បីបណ្តេញពួកអមនុស្សទាំងឡាយ និងបណ្តេញមេរោគឱ្យវិនាសខ្ចាត់ខ្ចាយអស់ចាប់តាំងពីពេលនោះមក ។
ប៉ុន្តែសម័យបច្ចុប្បន្នប្រហែលជាមិនមានព្រះសង្ឃអង្គណាដែលមានសមត្ថភាពអាចសូត្រធម៌បណ្តេញមេរោគទាំងឡាយនោះបានទេ ពិសេសមេរោគកូវីដដែលកំពុងអុកឡុងពិភពលោករាល់ថ្ងៃនេះ ព្រះសង្ឃក៏ត្រូវប្រយ័ត្នឱ្យណាស់ ។ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ