កាលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ធរមាននៅឡើយ កាលនោះមានភិក្ខុមួយអង្គចេះតែរវើរវាយមានចិត្តមិនស្ងប់រម្ងាប់ព្រោះប្រាថ្នាចង់លាចាកភេទជាបព្វជិត ចង់ឋិតនៅជាគ្រហស្ថវិញ គ្រានោះព្រះមានព្រះភាគបានទូន្មានយ៉ាងនេះថា៖ ភិក្ខុណាមិនមាននិស្ស័យក្នុងធម៌ គឺតណ្ហានិងទិដ្ឋិគ្របសង្កត់ហើយ ភិក្ខុនោះជាពាលភិក្ខុ ចំណែកភិក្ខុណាដឹងនូវធម៌ ហើយមិនអាស្រ័យនូវតណ្ហានិងទិដ្ឋិ មិនមានតណ្ហា…
កាលព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធទ្រង់ធរមាននៅឡើយ កាលនោះមានភិក្ខុមួយអង្គចេះតែរវើរវាយមានចិត្តមិនស្ងប់រម្ងាប់ព្រោះប្រាថ្នាចង់លាចាកភេទជាបព្វជិត ចង់ឋិតនៅជាគ្រហស្ថវិញ គ្រានោះព្រះមានព្រះភាគបានទូន្មានយ៉ាងនេះថា៖
ភិក្ខុណាមិនមាននិស្ស័យក្នុងធម៌ គឺតណ្ហានិងទិដ្ឋិគ្របសង្កត់ហើយ ភិក្ខុនោះជាពាលភិក្ខុ ចំណែកភិក្ខុណាដឹងនូវធម៌ ហើយមិនអាស្រ័យនូវតណ្ហានិងទិដ្ឋិ មិនមានតណ្ហា ហើយតែងដឹងច្បាស់នូវសេចក្តីចម្រើននិងសេចក្តីវិនាស តថាគតហៅភិក្ខុនោះថាជាអ្នកមិនអាឡោះអាល័យក្នុងកាមទាំងឡាយ ឬបណ្ឌិតភិក្ខុ ។
ភិក្ខុដែលមានលក្ខណៈបែបនេះនឹងបានឈ្មោះថាជាអ្នកស្ងប់រម្ងាប់នូវកិលេសជាគ្រឿងចាក់ស្រែះ ភិក្ខុនោះបានឆ្លងនូវតណ្ហាក្នុងត្រៃភពរួចហើយ ។ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ