សម័យមួយព្រះមានព្រះភាគត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីបញ្ញា៧យ៉ាងដើម្បីជួយអ្នកដទៃឲ្យមានជ័យជម្នះលើការភ្លេចភ្លាំងផង និងទទួលបានពន្លឺនៃការងារទាំងឡាយផង ។ បញ្ញាទាំង៧យ៉ាងនោះគឺៈ ១-បុគ្គលដើរតាមមាគ៌ាធម៌ ពេលសិក្សា អាចពិចារណាឃើញថា មនុស្សគ្រប់រូប…
សម័យមួយព្រះមានព្រះភាគត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតចង់ប្រាប់អ្នករាល់គ្នាអំពីបញ្ញា៧យ៉ាងដើម្បីជួយអ្នកដទៃឲ្យមានជ័យជម្នះលើការភ្លេចភ្លាំងផង និងទទួលបានពន្លឺនៃការងារទាំងឡាយផង ។ បញ្ញាទាំង៧យ៉ាងនោះគឺៈ
១-បុគ្គលដើរតាមមាគ៌ាធម៌ ពេលសិក្សា អាចពិចារណាឃើញថា មនុស្សគ្រប់រូប ទោះបីជាមិត្តសម្លាញ់ក្តី ជាសត្រូវក្តី សុទ្ធតែមានសភាពដូចៗគ្នា មានសិទ្ធិស្មើៗគ្នា គឺមិនស្អប់ដល់ជនទាំងឡាយ ជាអ្នកតាំងចិត្តជាកណ្តាល ។
២-បុគ្គលដែលចាកចោលផ្ទះសម្បែងហើយទៅបួស មានសិទ្ធិទទួលកម្មសិទ្ធិតែស្បង់ ចីវរ សង្ឃាដី និងបាត្រ១ប៉ុណ្ណោះ ។ បព្វជិតអង្គនោះ រស់នៅតាមសភាពធម្មតា និងមើលទៅកាន់សព្វសត្វលោកទាំងអស់ដោយក្តីមេត្តាជានិច្ច ។
៣-ការរស់នៅដោយសេចក្តីប្រាថ្នាតិចនាំឲ្យមានសេចក្តីស្ងប់ និងមានពេលវេលាដើម្បីហាត់រៀនចំណេះវិជ្ជាទូទៅ និងធម៌វិន័យ ហើយអាចជួយដល់អ្នកដទៃបានទៀត ។
៤-យល់ថាមានតែការខិតខំប្រឹងប្រែងដោយការព្យាយាមប៉ុណ្ណោះ ទើបនាំទៅរកភាពជោគជ័យធំធេង ។
៥-ដោយការចម្រើន ភាវនា អ្នកនឹងអាចគេចចេញផុតអំពីសេចក្តីទុក្ខ និងបានទទួលនូវពន្លឺសុភមង្គលដ៏ក្រៃលែងដោយសេចក្តីស្ងប់កាយ ស្ងប់ចិត្ត និងសេចក្តីរីករាយ ។
៦-យល់ថាការលំបាកវេទនាទាំងអស់ពិតជាកើតឡើងពីតណ្ហានិងលោភៈនេះជាមេបាប ។
៧-អវិជ្ជាជាប្រភពនៃការវិលកើតវិលស្លាប់ មិនចេះចប់មិនចេះហើយរបស់សត្វលោក ។
ទោះជាទៅដល់ទីណាក៏ដោយ ព្រះពុទ្ធតែងតែប្រើបញ្ញាទាំង៧ប្រការនេះ ដើម្បីបើកចិត្តគំនិត បើកភ្នែក និងអប់រំអ្នកដទៃឲ្យរកឃើញផ្លូវនៃសុភមង្គលដោយការកម្ចាត់បង់នូវអំពើទុច្ចរិតចេញឱ្យអស់ ។ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ