ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ៖ វាសនាមនុស្សកើតមកមិនដូចគ្នានោះទេ ខ្លះមាន ខ្លះក្រ ខ្លះបានរស់ជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ខ្លះទៀតក៏ព្រាត់ប្រាសនិរាសចោលគ្នាដោយកត្តាផ្សេងៗ។ ជាក់ស្តែងលោកយាយមួយរូប ដែលមានវ័យជរាណាស់ទៅហើយបានដង្ហោយរកការជួយឧបត្ថម្ភក្នុងការជួយសង្គ្រោះពីសំណាក់អស់លោកដែលមានចិត្តមេត្តា ចំពោះអ្នកទីទាល់ក្រដូចជាលោកយាយ។…
ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ៖ វាសនាមនុស្សកើតមកមិនដូចគ្នានោះទេ ខ្លះមាន ខ្លះក្រ ខ្លះបានរស់ជួបជុំក្រុមគ្រួសារ ខ្លះទៀតក៏ព្រាត់ប្រាសនិរាសចោលគ្នាដោយកត្តាផ្សេងៗ។ ជាក់ស្តែងលោកយាយមួយរូប ដែលមានវ័យជរាណាស់ទៅហើយបានដង្ហោយរកការជួយឧបត្ថម្ភក្នុងការជួយសង្គ្រោះពីសំណាក់អស់លោកដែលមានចិត្តមេត្តា ចំពោះអ្នកទីទាល់ក្រដូចជាលោកយាយ។
ជួបជាមួយអ្នកយកព័ត៌មានយើង លោកយាយ ព្រីង ស៊ីម អាយុ84ឆ្នាំ រស់នៅភូមិស្រូល ឃុំរលាំងគ្រើល ស្រុកសំរោងទង ខេត្តកំពង់ស្ពឺ បានរៀបរាប់ពីប្រវត្តិផ្ទាល់ខ្លួនត្រួសៗថា លោកយាយមានផ្ទះកំណើតក្នុងភូមិឬស្សី ស្រុកឃុំរលាំងគ្រើល ។ ក្រោយពេលពេញវ័យកាលណា ឪពុកម្ដាយលោកយាយបានរៀបចំទុកដាក់ឱ្យមានគូស្រករដូចអ្នកដទៃទៀតនៅក្នុងភូមិ តែជាអកុសលគាត់ និងប្តីមិនមានកូនចៅតត្រកូលដូចគេនោះទេ។
លោកយាយបន្តថា ជីវិតប្តីប្រពន្ធរបស់គាត់មិនដែលមានភាពរកាំរកូសនឹងគ្នាឡើយ គឺខិតខំជួយគ្នារកស៊ីតាមសម្មាជីវោដោយសុច្ចរិត បើទោះជាគ្មានកូចចៅដូចគ្រួសារដទៃក្តី។ ថ្ងៃមួយមិនចាំខែថ្ងៃ និងឆ្នាំនោះទេ ជាអកុសលប្តីរបស់របស់គាត់បានធ្លាក់ខ្លួនឈឺរហូតដល់បាត់បង់ជីវិត ព្រោះតែគ្មានលុយព្យាបាល បន្ទាប់ពីប្តីរបស់គាត់លាចាកលោកទៅ គាត់ក៏ហៅក្មួយប្រុសបង្កើតម្នាក់ដែលជាកូនកំព្រាឪពុកម្តាយឱ្យមករស់នៅជាមួយ ដោយលោកយាយដើរស៊ីឈ្នួលលាងចានតាមរោងបុណ្យ និងពិធីផ្សេងៗ ចំណែកក្មួយប្រុសដើរស៊ីឈ្នួលរែកទឹក និងរើសអេតចាយ ដើម្បីយកកម្រៃមកចិញ្ចឹមជីវិត។
លោកយានបន្តទៀតថា តែពេលនេះគាត់មិនអាចធ្វើអ្វីបានដូចមុនទៀតទេ ព្រោះភ្នែករបស់គាត់មើលមិនឃើញដូចមុនឡើយ។ ពេលខ្លះគ្មានអង្ករដាំបាយក៏ទៅសុំក្តីមេត្តាពីព្រះសង្ឃនៅវត្តរលាំងគ្រើល និងរលាំងចក ដើម្បីយកមកដោះទាល់ម្តងម្កាល បើនិយាយពីអ្នកជិតខាង(អ្នកភូមិ) លើសពីជួយទៅទៀត តែធ្វើម្តេចគេត្រូវចិញ្ចឹមកូនចៅគេដែរ។
ជីវិតចុងក្រោយមួយនេះ លោកយាយមិនចង់សុំអ្វីច្រើនទេ គ្រាន់តែសុំហូបឆ្ងាញ់បានម្តងនិងមានហូបគ្រប់គ្រាន់ទម្រាំដល់ថ្ងៃមច្ចុរាជមកផ្តាច់យកជីវិតគាត់ទៅ។
បើតាមលោកពូ ព្រីងទី អាយុ៥០ឆ្នាំ ជាក្មួយលោកយាយក៏បានរៀបរាប់ដែរថា លោកពូធ្លាប់មានក្រុមគ្រួសារនឹងគេដែរ តែបានបែកបាក់គ្នាអស់ទៅហើយ រាល់ថ្ហៃរស់នៅជាមួយម្តាយមីង ដោយប្រកបរបរដើរស៊ីឈ្នួលរែកទឹកតាមពីធីបុណ្យនានា ហើយពេលខ្លះដើររើសសំបកកំប៉ុងអេតចាយ ដើម្បីលក់យកលុយមកទិញម្ហូបអាហារចិញ្ចឹមជីវិត។
លោកពូបន្តថា ពេលនេះរបររែកទឹកមិនមានទៀតនោះទេ ព្រោះអ្នកភូមិតទឹកគីឡូតាមខ្នងផ្ទះប្រើអស់ហើយ នៅសល់តែរបរមួយគត់ គឺរើសអេតចាយ។ ការដើររើសអេតចាយនេះពីមុនមិនទាន់កើតជំងឺកូវីដ១៩ គាត់អាចរកកម្រៃបាន១០០០០រៀលដើម្បីចិញ្ចឹមខ្លួន និងម្តាយមីង ប៉ុន្តែចាប់តាំងពីមានជំងឺហ្នឹងផ្ទុះឡើងមក គាត់រើសអេតចាយលក់បាន២០០០ទៅ៣០០០រៀលប៉ុណ្ណោះ ។
បើសួរថា គ្រប់ទេ? គាត់ប្រាប់ថា លើសពីខ្វះទៅទៀត ថ្ងៃខ្លះត្រូវដកអត់បាយក៏មានដែរ តែទោះជាយ៉ាងណាលោកពូមិនអស់សង្ឃឹមនោះទេ ថ្វីត្បិតកន្លងមកមិនដែលមានអង្គការស្ថាប័នណាយកអំណោយមកឱ្យក្តី។
លោកពូគ្រាន់តែនិយាយថា «ធ្វើម្តេចបើផលបុណ្យយើងសាងមកបានតែប៉ិនណឹង» ហើយជាចុងក្រោយលោកពូសំណូមពរដស់ប្បុរសជនដែលមានចិត្តធម៌ សូមមេត្តាផ្តល់ក្តីសង្ឃឹមដល់ម្តាយមីងលោកពូបានហូបឆ្ងាញ់ម្តងផង ព្រោះគាត់ចាស់ណាស់ទៅហើយ។ (កែសម្រួលដោយ ៖ បុប្ផា)
ចែករំលែកព័តមាននេះ