នៅក្នុងវចនានុក្រមភាសាខ្មែររបស់សម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត បានពន្យល់ពាក្យសន្តោសយ៉ាងនេះថា សន្តោសបាលីថាសន្តោសៈ ប្រែថាសេចក្តីត្រេកអរ, ពេញចិត្តចំពោះវត្ថុជារបស់ខ្លួន គឺបានប៉ុន្មានក៏ល្មមចិត្តត្រឹមប៉ុណ្ណោះគឺមិនរវះរវាមហួសហេតុឬហួសប្រមាណ, មានសន្តោស, ចិញ្ចឹមជីវិតដោយសន្តោស អ្នកសន្តោសឈ្មោះថាមានសេចក្តីសុខដ៏ឧត្តម ។ សន្តោសនោះមាន៣យ៉ាងគឺៈ
១-ត្រេកអរនូវអ្វីដែលខ្លួនមាន គឺយើងមានរបស់ណាក៏គួរប្រើប្រាស់របស់នោះ កុំបាច់ទិញទៀត បែបនេះហៅថា សន្តោសចំពោះរបស់ដែលខ្លួនមាន ។
២-ត្រេកអរចំពោះរបស់ដែលខ្លួនបាន គឺយើងធ្វើការមានប្រាក់ខែល្មមតែចិញ្ចឹមជីវិតរស់តែម្នាក់ឯង ក៏ញុំាងជីវិតឱ្យប្រព្រឹត្តទៅតាមធម្មតា បែបនេះឈ្មោះថាសន្តោសចំពោះរបស់ដែលខ្លួនមាន ។
៣-ត្រេកអរចំពោះការគួរ។ ឯការគួរនោះបានដល់កម្លាំងកាយ ឬសមគួរដល់សមត្ថភាពដែលខ្លួនអាចប្រព្រឹត្តទៅបាន ។
សន្តោសទាំងបីនេះមានក្នុងបុគ្គលណា បុគ្គលនោះនឹងញុំាងជីវិតឱ្យប្រព្រឹត្តទៅដោយល្អគឺមិននាំឱ្យសៅហ្មងដល់ការរស់នៅនោះឡើយ ។ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ