មានទស្សនៈជាច្រើនយល់ថា ព្រះពុទ្ធសាសនាជាសាសនានិយមតែសេចក្តីច្រើនជាសុខ អប់រំសត្វលោកឱ្យស្គាល់សេចក្តីទុក្ខដូចជាបង្ហាញថា ទុក្ខកើតពីភ័យ ទុក្ខកើតពីការស្រឡាញ់ ទុក្ខកើតពីការស្អប់ ទុក្ខកើតពីក្តីស្លាប់ ទុក្ខព្រោះការចាស់ជរា,ទុក្ខព្រោះជីវិតមានរោគាព្យាធិ, ទុក្ខព្រោះការស្លាប់ព្រាត់ប្រាស់ទៅនៃជីវិតជា
ដើម ពោលគឺជីវិតយើងគ្រប់គ្នា ដែលកើតមកក្នុងលោកសន្និវាសនេះ ពោរពេញទៅដោយសេចក្តីទុក្ខជាអនេក គ្មានជីវិតសត្វណាដែលថាមិនមានទុក្ខសោកនោះទេ គ្រាន់តែសេចក្តីទុក្ខនោះកើតឡើងខុសគ្នាស្រាល និងធ្ងន់ទៅតាមលក្ខណៈជាក់ស្តែងតែប៉ុណ្ណោះ ។
បើនិយាយពីសេចក្តីទុក្ខនេះមានច្រើនទៀត តែមិនអាចរៀបរាប់បានអស់ទេ សឹងតែនឹងនិយាយបានថា ក្នុងមួយជាតិកំណើតជាមនុស្សនេះ គឺពោរពេញទៅដោយសេចក្តីទុក្ខស្ទើរតែគ្រប់វិនាទី ទោះបីជាស្តេចគ្រប់គ្រងផែនដី ជាមន្ត្រី សេដ្ឋី រាស្ត្រប្រុសស្រី ឬក៏ជាអ្នកមានអ្នកក្រក៏ដោយ ក៏ជីវិតអ្នកទាំងអស់នោះនៅតែមានសេចក្តីទុក្ខដូចគ្នា ព្រោះការកើត ចាស់ ឈឺ ស្លាប់ គឺជាមរតករបស់ជីវិត ដែលមនុស្សយើងត្រូវតែទទួលយកគ្រប់ៗគ្នា ថាទេមិនបានឡើយ ។
ដូចព្រះសម្ពុទ្ធទ្រង់ត្រាស់ថា ពួកជនណាៗ ទោះជាក្មេងក្តី ចាស់ក្តី ប្រុសក្តី ស្រីក្តី ពាលក្តី បណ្ឌិតក្តី អ្នកមានក្តី អ្នកក្រក្តី ជនទាំងឡាយនោះតែងមានសេចក្តីស្លាប់នៅខាងមុខគ្រប់ៗគ្នា គ្មានអ្នកណាគេចរួចឡើយ ។ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ