ច្បាស់ណាស់មនុស្សយើងមិនមែនមានទុក្ខត្រឹមតែការស្រេកឃ្លានព្រោះមិនមានអាហារបរិភោគតែប៉ុណ្ណោះទេ មែនទែនទៅការស្រេកឃ្លានជាទុក្ខដ៏ក្រៃលែង ប៉ុន្តែកាលបើមានអាហារបរិភោគឆ្អែតហើយ មនុស្សមិនមែនអស់ទុក្ខត្រឹមប៉ុណ្ណឹងទេ គឺនៅមានទុក្ខដទៃទៀតជ្រែកចូលមកបន្ថែម។ ទុក្ខទាំងនោះដូចជា បានឆ្អែតហើយ តែនៅចង់មានចង់បានឲ្យច្រើនជាងនឹង, ចង់មានបានទុកសម្រាប់កូនចៅ សម្រាប់មុខមាត់កិត្តិយសសម្រាប់បង្ហាញអ្នកដទៃ…
ច្បាស់ណាស់មនុស្សយើងមិនមែនមានទុក្ខត្រឹមតែការស្រេកឃ្លានព្រោះមិនមានអាហារបរិភោគតែប៉ុណ្ណោះទេ មែនទែនទៅការស្រេកឃ្លានជាទុក្ខដ៏ក្រៃលែង ប៉ុន្តែកាលបើមានអាហារបរិភោគឆ្អែតហើយ មនុស្សមិនមែនអស់ទុក្ខត្រឹមប៉ុណ្ណឹងទេ គឺនៅមានទុក្ខដទៃទៀតជ្រែកចូលមកបន្ថែម។
ទុក្ខទាំងនោះដូចជា បានឆ្អែតហើយ តែនៅចង់មានចង់បានឲ្យច្រើនជាងនឹង, ចង់មានបានទុកសម្រាប់កូនចៅ សម្រាប់មុខមាត់កិត្តិយសសម្រាប់បង្ហាញអ្នកដទៃ ការកើតលោភៈចង់បានមិនចេះចប់ ក៏ជាទុក្ខច្រើនទៅតាមសេចក្តីប្រាថ្នានោះៗ ។
មានអាហារដាក់ពេញក្រពះហើយ មាត់បានបរិភោគហើយ តែនៅត្រូវការឲ្យភ្នែក ត្រចៀក ច្រមុះ អណ្តាត កាយ ចិត្ត នឹកគិតចង់បាននូវកាមតម្រេកដែលជាចំណីអារម្មណ៍តាមវិស័យរៀងខ្លួនទៀត តែបើស្វែងរកមិនបានដូចបំណងប្រាថ្នាក៏កើតទុក្ខ ដុតរោលចិត្ត ។
នេះហើយជាសេចក្តីទុក្ខរបស់សត្វ គឺទុក្ខព្រោះការមិនចេះគ្រប់ ធ្វើឲ្យមានទុក្ខមិនចេះចប់ ។ សាន សារិន
ចែករំលែកព័តមាននេះ